Ο Αλ. Τσίπρας αρέσκεται να εμφανίζεται ως κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Με τα χρόνια έμαθε πως οι αντίπαλοί του είναι «κοντοί», δεν έχουν την στήριξη που έχει εκείνος – αφού σερβίρει και πλασάρει καλύτερα το «πακέτο» μνημονίων και εθνικών μειοδοσιών. Βέβαια οι «έξω» δεν τον έχουν «παντρευτεί», τον θεωρούν αναλώσιμο και ίσως και ανακυκλώσιμο για τα επόμενα κυβερνητικά σχήματα που θα φτιάξουν. Ξέρουν βέβαια ότι η φθορά του είναι μεγάλη και οι μέρες του στην διακυβέρνηση όχι πολλές. Θα υπάρξει αλλαγή κυβέρνησης και κυβερνητικού σχήματος έστω κι αν οι μικρότερες δυνάμεις ρευστοποιούνται τόσο.
Ο Αλ. Τσίπρας «πρέπει να τελειώσει την δουλειά» δηλαδή να ψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών και να κλείσει κι ότι άλλο είναι απαραίτητο και επείγον για ΗΠΑ και Ε.Ε. τώρα. Μετά, θα δούμε. Ο ίδιος ήδη έχει μιλήσει για αλλαγή πολιτικού σκηνικού –το βήμα απαγκίστρωσης από τον Καμμένο έγινε έστω και λίγο άγαρμπα, αφού οι Αμερικάνοι βιάζονταν– και τώρα ανοίγει ο δρόμος της κεντροαριστεροποίησης-πλήρους πασοκοποίησης. Ο «προοδευτικός πόλος» θα είναι ένα νέο μαντρί στο οποίο θέλει –και εκτιμά ότι μπορεί– να ηγεμονέψει ο Αλ. Τσίπρας. Με αυτό σκέπτεται να πορευτεί ο πρωθυπουργός το επόμενο διάστημα, ανάλογα και με τον συσχετισμό που θα καταγράψουν α) οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στις οποίες σχεδόν έχει παραδοθεί στους πασοκογενείς κύκλους και β) στις ευρωεκλογές όπου θα ρίξει και εκεί γέφυρες με τον σοσιαλιστικό χώρο. Βέβαια αναμένεται και στις δύο αναμετρήσεις να έχει πολύ χαμηλές επιδόσεις. Και βεβαίως στις εθνικές εκλογές που θα συμπέσουν –το πιθανότερ–- όπου θα καταγραφεί ο πραγματικός εκλογικός συσχετισμός ανάμεσα στα κόμματα.
Ο Τσίπρας λοιπόν, αφού άδειασε δύο έντονα και ιδιότυπα φιλοαμερικάνικα βαρίδια –τον Νίκο Κοτζιά που έφερνε δισταγμούς στο Κυπριακό και τον Πάνο Καμμένο που αντιστέκεται στην Συμφωνία των Πρεσπών–, διατηρεί ο ίδιος και με επιλογές που έχει ήδη κάνει (Ρουμπάτης για αρχηγός της ΚΥΠ και τώρα Αποστολάκης για ΥΠΕΘΑ) την απευθείας σύνδεση με την μεγάλη πρεσβεία. Από την άποψη αυτή τελειώνει κάπως, με την υπερψήφιση των Πρεσπών, το βασικό συμβόλαιο. Στην συνέχεια, εισέρχεται σφόδρα στην προεκλογική περίοδο: νομοσχέδια τάχα φιλολαϊκά, υποκατώτατος, 120 δόσεις, προστασία πρώτης κατοικίας, διορισμοί, γερμανικές επανορθώσεις, συνταγματική αλλαγή, έστω και σαν καρικατούρες ώστε να πετύχει κάποιο λελογισμένο εκλογικό σκορ.
Ο ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ είπαμε ότι αισθάνεται κυρίαρχος γιατί οι αντίπαλοι είναι «κοντοί». Απόκτησε και μια έπαρση και νομίζει ότι μπορεί να υπερπηδά όλα τα εμπόδια και αναποδιές. Μετά το καλοκαίρι (τραγωδία στο Μάτι) και με το Μακεδονικό θα έπρεπε να κάνει καλύτερους λογαριασμούς. Η έπαρση τον κάνει να μην βλέπει καθαρά ότι είναι μειοψηφία μέσα στην κοινωνία και ότι οι «φίλοι» του που τόσο τον στήριξαν δεν το ‘χουν σε τίποτα να άρουν την εμπιστοσύνη τους. Τότε θα νοιώσει και την πραγματική του θέση. Όπως το καλοκαίρι του 2015 σώθηκε με τα σωληνάκια που του πρόσφεραν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, έτσι και τώρα χωρίς την στήριξη της αμερικάνικης πρεσβείας και της κυρίας Μέρκελ θα είχε πέσει. Αυτό το ξέρουν όλοι. Οι πανηγυρισμοί είναι να δημιουργηθεί κλίμα ευφορίας στην ομάδα του και να αντιμετωπιστούν τα αναπόφευκτα γιουχαΐσματα. Ο Αλ. Τσίπρας λοιπόν κάνει μια επένδυση, τακτικά και στρατηγικά: Τακτικά, να φέρει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που να τον πλασάρει καλά στις μετεκλογικές εξελίξεις (να μην αμφισβητηθεί εσωκομματικά, να είναι ο κύριος πόλος της αντιπολίτευσης, να δημιουργήσει όρους «δεξιάς παρένθεσης»). Στρατηγικά, να αποτελέσει μια εφεδρεία για το σύστημα, ηγούμενος ενός αντιδεξιού πόλου. Ο Γ. Κατρούγκαλος παλιά κορόιδευε τον όρο pasokofication (πασοκοποίηση). Τώρα δεν τον νοιάζει καν να αποδείξει ότι είναι διαφορετικός. Η ενσωμάτωση του παλιού και νέου ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, μια εκδοχή του μεταμορφισμού του κεντροαριστερού χώρου, γίνεται χωρίς πολιτικές και κοινωνικές προωθητικές δυνάμεις, συνθήματα, πολιτική και νόημα. Αποτελεί τον κυματοθραύστη του ριζοσπαστισμού και τον πλασιέ των αναγκών του μεταπρατικού συστήματος και των σύγχρονων μορφών εξάρτησης.
Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη όμως εναλλαγή μεταξύ δεξιάς και κεντροαριστεράς, όπως τις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Πρόκειται για σχήματα του ειδικού καθεστώτος και της λιγότερης Ελλάδας που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια και που διαμεσολαβούν την ήρεμη κι απρόσκοπτη ύπαρξη της αποικίας-χρέους, βαφτίζοντάς την «κανονικότητα». Σε καιρούς μάλιστα εξαιρετικά επικίνδυνους και με θύελλες να έρχονται…
Ν.Τ.
