Οι δίδυμοι πύργοι της χώρας
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ιδού λοιπόν, η Ευρώπη απόκτησε εκ νέου αυτοκράτορα. Τον παριστάνει ο Μακρόν, ίσως το πιστεύει, έχει τουλάχιστον τον αέρα. Η Τουρκία με τον Ερντογάν βρήκε τον Σουλτάνο της, έχτισε και ανάκτορο. Μόνο τον Πούτιν αποφεύγουν να τον πουν Τσάρο αφού η υποψία και μόνο μιας αυτοκρατορικής Ρωσίας προκαλεί ανατριχίλες πανικού. Οι Δυτικοί βαδίζουν προς τα πίσω. Όχι από ρομαντική νοσταλγία, αλλά επειδή, σε εποχή κρίσης, θυμούνται ότι έγιναν ισχυροί ληστεύοντας τους άλλους, αρχίζοντας από τους Αγίους Τόπους, την Πόλη το 1204, μετά τις αποικίες και έως πρόσφατα. Τώρα τρώνε τις σάρκες τους, τρώνε τους πιο αδύναμους εταίρους τους και ετοιμάζονται να αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους, όπως το έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν, π.χ. με τον Εκατονταετή Πόλεμο, τον Τριακονταετή, με δυο Παγκόσμιους Πολέμους και συζητάμε για τον Τρίτο.
Δεν είναι κανονικό, ούτε στην πιο ακραία περίπτωση, να εκλέγεται πρόεδρος με μόλις το 15% του πληθυσμού και αυτό να θεωρείται, από τους κόλακες, θρίαμβος. Η τυπική νομιμότητα δεν εξασφαλίζει τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης στη συνείδηση του κόσμου, τη συγκατάθεση, έστω την ανοχή του. Όταν το σύστημα δολοφονεί τη δημοκρατία, οι «τρομοκράτες» περισσεύουν. Η Γαλλία δεν εξέλεξε αυτοκράτορα ούτε πρόεδρο αλλά αχυράνθρωπο του χρήματος.
Οι ελίτ στη Δύση έχουν στρατηγική δεκαετιών. Αλλά τείνουν, όλο και πιο ξετσίπωτα, να σκέπτονται και να κινούνται όπως η παλιά αριστοκρατία, σε κλειστά, αδιαπέραστα κυκλώματα, τύπου Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Στόχος, να ρυθμίζουν τις διεθνείς υποθέσεις με τις αριστοκρατίες άλλων χωρών, σύγχρονη Ιερά Συμμαχία. Ο κόσμος, «κρέας για τα κανόνια», μάζα αδρανής, περιφρονητέα. Οι εκλογές λεπτομέρεια, ενίοτε ενοχλητική. Η ευκολία με την οποία έβαλαν τον Μακρόν στο θρόνο, τους ενθαρρύνει. Η ευχέρεια αντικατάστασης των φθαρμένων υπαλλήλων τύπου Ολάντ, (βλ. Γ.Α. Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας, πεταλούδες εφήμερες) τους δικαιώνει. Η επιτυχία, τους κάνει ολότελα τυφλούς. Αδιαφορούν αν ο Μακρόν είναι τελείως εκτεθειμένος στο αδηφάγο πλήθος, ετοιμάζουν ήδη άλλον.
Να είναι σαφές: Στις εκλογές αποδοκιμάστηκε όλο το πολιτικό προσωπικό της Γαλλίας, πρόεδρος, κυβέρνηση και, ιδίως, η αντιπολίτευση. Μπορεί η ανικανότητα, η δειλία, η βλακεία, η ανεπάρκεια, από τον Μελανσόν ως τη Λεπέν, να επιτρέψει στον Μακρόν να ξεκινήσει την πολιτική του. Στη Γαλλία (και όχι στην Ελλάδα) παίζεται η πορεία της (νεοφιλελεύθερης, παγκοσμιοποιημένης) Ε.Ε. στο κοινωνικό πεδίο, συνεπώς και στο αλληλένδετο γεωπολιτικό. Η προεδρία Μακρόν έχει όλα τα στοιχεία να είναι τρικυμιώδης με αμφίβολο και ίσως πρώιμο τέλος, παρά το ότι δεν υπάρχει άξια λόγου ηγεσία του λαϊκού παράγοντα, αριστερά ή δεξιά. Η αριστερά θα πρέπει πρώτα να σεβαστεί εκ νέου τον εαυτό της και μετά να αξιώνει τον διαχωρισμό της από τους άλλους.
Ο σουλτάνος
Η προσωνυμία σουλτάνος κρύβει φθόνο και φόβο για τον Ερντογάν, μοναδική πολιτική προσωπικότητα υψηλού επιπέδου, εκτός του Πούτιν, στην Ευρώπη. Ο Ερντογάν προκαλεί σύγχυση και φόβο. Για την Ελλάδα δεν είναι απλώς αντίπαλος. Είναι επικίνδυνος εχθρός. Η Τουρκία προβάλλει αυξημένες διεκδικήσεις στο Αιγαίο αμφισβητώντας και τη Συνθήκη της Λωζάννης. Είναι αδιάλλακτος στο Κυπριακό. Και έχει στο στόχαστρο τη Θράκη. Ο Γιλντιρίμ, προσωρινός βεζίρης, είπε το απίστευτο, ότι οι υδρογονάνθρακες είναι κτήμα της ανθρωπότητας (!) που πρέπει να το μοιράζονται όλοι. Μας περιπαίζουν.
Για την Τουρκία το μόνο που απομένει είναι η κατάλληλη στιγμή (οι ειδικοί το λένε «παράθυρο ευκαιρίας») για να δοκιμάσει να πάρει όλα ή μέρος από όσα διεκδικεί. Ως τώρα η όποια τουρκική ηγεσία έδρασε με την άδεια των ΗΠΑ, π.χ. στην Κύπρο. Οι ΗΠΑ, τον Σαντάμ που νόμιζε ότι είχε την άδεια (να μπει στο Κουβέϊτ) τον κρέμασαν. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να αγνοήσει ότι μια επίθεση στην Ελλάδα ίσως είναι η παγίδα που έχουν στήσει οι εχθροί του. Κανείς δεν θέλει πιο ισχυρή Τουρκία. Με κάθε του κίνηση ο Ερντογάν παίζει το κεφάλι του γιατί το παιχνίδι στην περιοχή είναι θανάσιμο. Αν υπάρχει απόφαση διαμελισμού της Τουρκίας, όλοι περιμένουν το «παράθυρο ευκαιρίας» για να πετσοκόψουν.
Οι Τούρκοι έχουν αναστατώσει και αποδεκατίσει τις ένοπλες δυνάμεις τους, εμείς τις έχουμε υποβαθμίσει από τις «πρόνοιες» των μνημονίων και τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις των γνωστών κυβερνητικών/κομματικών στελεχών. Συνοπτικά: όποιος δεν υπερασπίζεται ο ίδιος την πατρίδα του, τη χάνει. Μπορεί να χάσει και το κεφάλι του.
Εννοείται ότι στην Αθήνα, μακριά από όλα αυτά, ζούμε στο ρυθμό του θριάμβου του Τσακαλώτου και του Τσίπρα που ως γενναίοι ιππότες κατίσχυσαν επιτέλους του δράκου Σόϊμπλε. Πήραμε αυτό που θέλαμε είπε ο πρωθυπουργός, περιχαρής. Ερώτηση: Όταν, επί Γέλτσιν, καταστράφηκε η οικονομία της Ρωσίας, το χρέος της ήταν 30 δις δολάρια. Το ξόφλησε λίγο αργότερα ο Πούτιν. Το χρέος της Ελλάδας είναι 320 δις ευρώ. Ποιος πιστεύει ότι ένα τέτοιο γιγαντιαίο χρέος μπορεί να εξοφληθεί πριν από τη Δευτέρα Παρουσία; Ο εμπαιγμός και το χρέος, οι Δίδυμοι Πύργοι της σημερινής Ελλάδας.
Υ.Γ.: Ο τελευταίος εμπαιγμός: Παπαγαλάκια με λεοντή στρατηγού λένε ότι η Ελλάδα αναβαθμίζεται και η Τουρκία υποβαθμίζεται. Αλλά: Μόλις υπογράψαμε ότι θα μείνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας / Ε.Ε., επισήμως για τα επόμενα 40 χρόνια, ουσιαστικά ως το τέλος του αιώνα. Γερμανοί και Αμερικάνοι φεύγουν από το Ιντσιρλίκ και θέλουν βάσεις στην Ελλάδα. Και οικονομικό και στρατιωτικό προτεκτοράτο, χωρίς αντάλλαγμα. Ο εξευτελισμός σου θα είναι τέλειος, τραγουδάει ο Μίκης.
