Το ερώτημα είναι: γιατί η Ρωσία να θέλει τώρα μεγάλη και ακέραιη την Τουρκία;
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Αυτές οι μέρες είναι ξεχωριστές γιατί δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε ποιος πρόδωσε ποιον, γιατί μένουμε σύξυλοι βλέποντας ο φίλος το πρωί να πουλάει τον φίλο πριν να βραδιάσει, σε ένα ξέφρενο αλισβερίσι με τον Ερντογάν πρωταγωνιστή και δικαιολογία ότι «αμύνεται περί πάτρις». Η Τουρκία πράγματι κινδυνεύει με διαμελισμό. Πλέον ούτε οι γείτονες την αντέχουν, ούτε οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανέχονται, ούτε στο εσωτερικό της την υποφέρουν οι πολυπληθείς καταπιεσμένες μειονότητες, Κούρδοι, Αλεβίτες και άλλοι. Από τα 70-80 εκατ. που καυχώνται οι κυβερνώντες ότι κατοικούν στη χώρα, Τούρκοι δεν είναι ούτε οι μισοί. Η κεμαλική προπαγάνδα, «ένα κράτος, ένα έθνος», σκόνταψε στον αγώνα του ΡΚΚ και στην εθνική κουρδική αυτοσυνείδηση που αναπτύχθηκε. Στη σύμπλευση του Ερντογάν με το ακραίο Ισλάμ αντιδρούν με τα όπλα οι Σύριοι Αλαουίτες και αφυπνίζονται οι, γύρω στα 15 εκατ., θρησκευτικά συγγενείς τους Αλεβίτες που ζουν στην Τουρκία.
Αν οι ξένοι σχεδιάζουν ανατροπή του καθεστώτος θα βρουν φιλικό πληθυσμό στις μειονότητες και στους κεμαλιστές. Τώρα, παρά τις απειλές του για αλλαγή των συνθηκών κλπ, ο Ερντογάν μοιάζει περισσότερο με κυνηγημένο αγρίμι παρά με αυτοκυριαρχημένο ηγέτη. Προσπαθεί να ξεφύγει από τη θανάσιμη αγκαλιά των ΗΠΑ και πάει να πέσει στα νύχια της ρωσικής αρκούδας. Είναι αλήθεια ότι ο Λένιν, από δική του ανάγκη, βοήθησε τον Κεμάλ να στήσει το κράτος του. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η Τουρκία, έκτοτε, είναι ο φράχτης που εμποδίζει τη Ρωσία να βραχεί στη Μεσόγειο.
Το ερώτημα είναι: γιατί η Ρωσία να θέλει τώρα μεγάλη και ακέραιη την Τουρκία; Η απλή λογική υπαγορεύει ότι θα την προστατεύσει τόσο ώστε να την εκθέσει οριστικά στα μάτια των ΗΠΑ, ως αποστάτη. Έτσι ώστε οι ΗΠΑ να προτιμήσουν μια μικρότερη, διαμελισμένη και χωρίς σθεναρή κρατική συνοχή Τουρκία, αντί για μια γιγαντιαία χώρα ευεπίφορη σε κάθε είδους ζαβολιές. Δεν φαίνεται να υπάρχει καλή απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα για τον Ερντογάν και την Τουρκία. Αν μάλιστα Τραμπ και Πούτιν συνεννοηθούν σε στρατηγική βάση, τότε η τύχη του Ερντογάν και της Τουρκίας θα γίνει εξαιρετικά δυσχερής. Στις δυο αυτοκρατορίες, Μόσχας και Ουάσιγκτον, η Οθωμανική περισσεύει. Ούτε θα επιτραπεί κάτι που να συντηρεί την ψευδαίσθηση πως κάποτε θα μπορεί να αναβιώσει το όνειρο της νεο-Οθωμανικής δόξας, πηγή αστάθειας. Λένε ότι η Δύση, με πρώτες τις ΗΠΑ, και ο δυτικός καπιταλισμός περνάνε κρίση. Έτσι είναι, αλλά ακόμα και έτσι η πτώση τους δεν φαίνεται για αύριο. Αντίθετα οι κυρίαρχες χώρες της Δύσης, οι κυβερνώσες ελίτ, εξακολουθούν να χαράσσουν την πλανητική πολιτική και οπωσδήποτε ορίζουν ακόμα τις τύχες της γειτονιάς τους, τον δυτικό ζωτικό χώρο.
Όσοι βιάζονται, στη Λευκωσία και στην Αθήνα να «λύσουν» τώρα αμέσως το Κυπριακό παίζουν παιχνίδι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Στο Κυπριακό, το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία δεν πήρε ποτέ την άδεια να εισβάλλει στην Κύπρο για να την κάνει τελικά δική της. Νοικάρης ήταν και είναι. Το ενοικιοστάσιο τράβηξε λίγο παραπάνω, αλλά αν η Τουρκία είχε αποκτήσει δικαίωμα ιδιοκτησίας θα είχε αναγνωριστεί το κατοχικό κράτος διεθνώς. Εκεί σκοντάφτει και η απειλή Ερντογάν ότι θα ενσωματώσει τα κατεχόμενα. Μπορεί να το κάνει και η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιδράσει. Αλλά ο Ερντογάν ξέρει ότι θα έχει βάλει άλλη μια πλάκα στον τάφο που του ετοιμάζουν.
Αυτό που θέλει ο «διεθνής παράγων», ΗΠΑ/Βρετανία, είναι να εξουδετερωθεί η κυριαρχία των Ελλήνων/Κυπρίων. Το ζητούμενο είναι αυτοί οι Έλληνες Κύπριοι, ιστορικά συνεχώς κατακτημένοι, ορθόδοξοι, ατίθασοι, με την ΕΟΚΑ τους αλλά και το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, το ζητούμενο, λέω, είναι να εξουδετερωθούν, να τα παρατήσουν, να εξαγοραστούν, όλα τα γνωστά και αθέμιτα. Πρόθυμοι, «δόξα τω Θεώ», για ξεπουλήματα υπήρχαν και υπάρχουν και χθες και σήμερα, στο νησί και στην Αθήνα. Αγύρτες κάθε ιδεολογίας, πραξικοπηματίες και εκλεγμένοι, καθάρματα, δήθεν πατριώτες, έτοιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους για ένα πορτοφόλι, ένα υπουργείο, ένα μοναστήρι, στην ανάγκη και για τριάντα αργύρια όλα κι όλα.
Ο Τσίπρας, λένε, μετά βίας και καθυστερημένα πήρε μυρουδιά ότι στη συνάντηση με τον Ερντογάν αυτός θα είναι το ποντίκι στη φάκα και ψάχνει πως να κάνει πίσω, να γλιτώσει. Ο Κοτζιάς έστησε ωραία το σκηνικό αναλαμβάνοντας στα γρήγορα το ρόλο του πατριώτη και αφήνοντας στον προϊστάμενό του το ρόλο του κακού, του αφελούς.
Κίνητρο δεν είναι μόνο το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, όπως πολλοί νομίζουν παρασυρμένοι από τη μανία των Δυτικών, τώρα νεοφιλελεύθερων, όλα ανέκαθεν να τα μεταφράζουν σε χρυσό και ασήμι, ευρώ και δολάρια. Η εξουσία είναι το κλειδί, αυτή φέρνει τα λεφτά, υποδουλώνει και εξανδραποδίζει. Η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη, κατέχει 500 χρόνια τη Μικρά Ασία – βάση του Βυζαντίου – είναι πύλη για πολλά και πολλούς, που συμπυκνώθηκαν σε δυο λέξεις την εποχή της παρακμής: Ανατολικό Ζήτημα. Το Βυζάντιο ηττήθηκε από τους Δυτικούς και τους Οθωμανούς αλλά, τελικά, οι Σουλτάνοι θέλησαν μα δεν μπόρεσαν να γίνουν ισάξιοι διάδοχοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Πήραν από τη στρατιωτική και διπλωματική βυζαντινή τέχνη μα τους έλλειψε (λόγω Ισλάμ;) ο πολιτισμός. Ο Ερντογάν έχτισε παλάτι και οι Δυτικοί του απένειμαν τον τίτλο του Σουλτάνου. Όχι οι Δυτικοί ηγέτες αλλά οι Δυτικοί γελοιογράφοι.
