Πώς κινείται ο ινδικός ιμπεριαλισμός μεσούσης της κρίσης; Η συμμετοχή του στα BRICS υποδηλοί μια ανεξάρτητη πολιτική;
Όχι, καθόλου. Ειδικά μετά το 1991 έχει γίνει υποτακτικός σύμμαχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μπορεί να ‘χει δεσμούς με Βραζιλία, Ρωσία και άλλες χώρες, να παίρνει βοήθεια από αυτές, αλλά υπηρετεί πάντα τις ΗΠΑ. Με Κίνα και Νότια Αφρική δεν έχει πραγματικούς δεσμούς. Πάντοτε εκφράζει τις αμερικανικές απόψεις, ειδικά στην πυρηνική πολιτική, τα πυρηνικά εργοστάσιά της είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ. Οι στρατιωτικοί δεσμοί μαζί τους είναι τόσο ισχυροί, το FBI έχει γραφεία στο Δελχί και αξιωματικοί των ΗΠΑ επισκέπτονται συχνά την Κεντρική Ινδία όπου το μαοϊκό κίνημα είναι ισχυρό, για την εκπαίδευση παραστρατιωτικών ομάδων. Η παρέμβασή τους είναι έντονη, επειδή σε τέτοιους καιρούς η παρουσία τους κινδυνεύει. Είναι προσχηματικές οι επιφυλάξεις της Ινδίας για το Ιράν, τη Λιβύη ή την Παλαιστίνη, λόγω των μακρόχρονων δεσμών με αραβοϊσλαμικές χώρες, ειδικά επί εποχής Νεχρού, αλλά δεν πρόκειται για συμπάθεια προς τους λαούς.
Μεσούσης της κρίσης, αντιδρά όπως οι ΗΠΑ επιθυμούν. Συγκεκριμένα, οξύνει τον εθνικισμό, ξεδιπλώνοντας επεκτατικά σχέδια έναντι του Πακιστάν ή μικρότερα κράτη, ιδιαίτερα τη Σρι Λάνκα. Αναφορικά με την τελευταία, το κάνει χρόνια τώρα, είχε παρέμβει άμεσα για την καταστολή του αγροτικού κινήματος, με πρόσκληση του τότε προέδρου, και πρόσφατα για την γενοκτονία εναντίον των Ταμίλ. Όμως, έναντι των ΗΠΑ και της Ε.Ε. δεν είναι παρά υπηρέτης.
Υπάρχει αντίστοιχη πολιτική και στο εσωτερικό; Ποια τα αίτια;
Έχουν δοθεί ειδικές εξουσίες στο στρατό στο Jammu-Kashmir και στα ανατολικά. Τώρα επεκτείνονται και στο Chhattisgarh και τη Dandakaranya. Το κράτος έχει στείλει χιλιάδες στρατού στο Chhattisgarh, τρία μόνιμα εκπαιδευτικά κέντρα έχουν δημιουργηθεί εκεί, χρησιμοποιεί ισραηλινά ελικόπτερα και μη επανδρωμένα αεροπλάνα για να παρακολουθεί το μαοϊκό αντάρτικο. Το ίδιο κάνουν και στα κρατίδια Orissa, Andhra Pradesh και Maharashtra. Επομένως, υπάρχει πρόβλημα ειδικών εξουσιών όχι μόνο στα μεθοριακά κρατίδια, που χρονίζει από το 1947, αλλά και στην Κεντρική Ινδία, εδώ και δέκα χρόνια. Παλιότερα, υπήρχαν οι δρακόντιοι νόμοι ΡΟΤΑ και ΤΑΡΑ, συνέχεια του άρθρου 1967 του Ποινικού Κώδικα. Τώρα η UAPA. Ο πρωθυπουργός Singh είχε υποσχεθεί κατά την επίσκεψή του στο Μανιπούρ, την απόσυρσή τους, αλλά, όπως και στο Κασμίρ, όταν υπήρξε αντίστοιχο αίτημα από τον κυβερνήτη του κρατιδίου, δεν το έκανε.
Ο βασικός λόγος είναι η ικανοποίηση των αστών Hindu. Αναμφίβολα, η κατοχική πολιτική δεν είναι νέα. Η αποστολή στρατευμάτων για τη συντριβή του αγροτικού ένοπλου αγώνα στην Telangana και το Κασμίρ υπάρχει από το 1948. Κατά την ινδοκινεζική σύγκρουση επίσης, οι ινδικές αντιδραστικές δυνάμεις επικράτησαν, επέκτειναν τον πόλεμο και επιδιώκουν έκτοτε αναθεώρηση των συνόρων. Υπάρχουν πολλές εκδηλώσεις του ινδικού επεκτατισμού. Έτσι, η ίδια η Ινδία έγινε φυλακή των εθνών.
Ο δεύτερος λόγος είναι η συντριβή του δημοκρατικού κινήματος όπως το Narmada Bachao, όπου οι Αντιβάσι εναντιώνονται στην κατασκευή μεγάλων φραγμάτων στο Narmada ή το κίνημα στις περιοχές όπου ιθαγενείς προσπαθούν να προστατέψουν δέντρα και ποτάμια.
Ο τρίτος λόγος είναι η επέκταση του ζητήματος των φυσικών πόρων στο νότο, την ανατολή και το κέντρο της χώρας, ειδικά σε δασώδεις περιοχές. Αυτό συμβαίνει από το ’91 και ιδιαίτερα από το 2004 όταν ο Singh ανήλθε στην εξουσία.
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει και το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό…
Πράγματι, το 1991 ο Singh ήρθε απ’ το εξωτερικό ως τεχνοκράτης για να αναλάβει υπουργός Οικονομικών. Δεν είναι το στέλεχος του Κογκρέσου με τα συνήθη «πατριωτικά» χαρακτηριστικά. Είναι το αντίστοιχο του Κοσίγκιν, γραφειοκράτης χωρίς επαναστατική εμπειρία. Μια γενιά πολιτικών, οι Sonia-Singh-Chidambaram-Jairam Ramesh κ.ά., δεν είχαν πολιτική εμπειρία, παρότι στην Ινδία, λόγω των πολυετών αγροτικών και εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων οι πολιτικοί παραδοσιακά δεν ήταν γραφειοκράτες. Ο Chidambaram ήταν στο Ανώτατο Δικαστήριο και συνήγορος προάσπισης της Enron. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πραγματικά διαλεγμένοι από το λαό, υπηρετούν την Παγκόσμια Τράπεζα. Υπάρχουν τώρα δύο καταστάσεις παράλληλες στην Ινδία: αφενός, οι επιτροπές της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Δελχί και τις πρωτεύουσες των κρατιδίων και αφετέρου το ινδικό κοινοβούλιο με εκπροσώπους του λαού δίχως σχέση με το λαό. Πρώτα αποκτούν θέσεις κλειδιά και έπειτα γίνονται υπουργοί. Επομένως, η Ινδική δημοκρατία επιβάλλεται από τα πάνω. Κάποτε, οι άνθρωποι έλεγαν «η Σόνια αποφάσισε, ο Νέχρου αποφάσισε…», όμως τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αποφασίζει η Ουάσινγκτον, ιδιαίτερα μετά το 2004.
Αυτή η βάρβαρη πολιτική υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ, γιατί είναι προς το συμφέρον των πολυεθνικών και των μεγάλων εταιριών. Κατευθύνει την κομπραδόρικη άρχουσα τάξη να λεηλατεί τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Όλες οι επιχειρήσεις ορυκτών στην Ινδία ανήκουν στις Jindal, Mittal, Tata, Posco, De Beers κ.λπ. Υπάρχουν 28 είδη ορυκτών στην Chhattisgarh και Μνημόνια Κατανόησης μεταξύ των κυβερνήσεων του Δελχί και των κρατιδίων και των πολυεθνικών. Δεν είναι προς το συμφέρον του λαού, καθώς αυτός δεν καλύπτει ούτε βασικές του ανάγκες, ενώ, από την άλλη υπάρχουν μεγάλα πρότζεκτ για μεγάλα εργοστάσια χάλυβα, πυρηνικά κ.λπ., που εκτοπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Άμεσες ξένες επενδύσεις στο λιανεμπόριο έχουν προς το παρόν ανασταλεί, αλλά αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν, αφού η Wall Street παραπονιέται. Συμπερασματικά, η Ινδία δεν έχει προοπτικές να γίνει μεγάλη δύναμη. Παίζει το ρόλο του Ισραήλ. Παρ’ ότι εδαφικά είναι μεγαλύτερη, πολιτικά θυσιάζει την κυριαρχία της, δεν τηρεί ανεξάρτητη στάση υπέρ του λαού της. Αντίθετα, διεξάγει πόλεμο εναντίον του λαού της, υπέρ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Απ’ την άλλη, ξεδιπλώνεται ένα πολύμορφο κίνημα αντίστασης. Ποια η κατάστασή του; Οι αντιθέσεις εντός αυτού μπορούν να αμβλυνθούν ώστε να υπάρξει ενιαία δράση;
Ο πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει το μαοϊκό κίνημα ως τη μεγαλύτερη εσωτερική απειλή. Αξιωματούχοι ισχυρίζονται πως δρα σε 16 κρατίδια, ιδιαίτερα τη Τσατίσγκαρχ, τη Τζάρκχαντ, την Ορίσα, τη Μαχαράστρα, τη Δυτική Βεγγάλη. Τείνουν οι περιοχές βάσης του αντάρτικου να κηρυχθούν απελευθερωμένες. Ήδη σχηματίζονται Επαναστατικά Λαϊκά Συμβούλια, που προωθούν ένα είδος εναλλακτικής λαϊκής αναπτυξιακής πολιτικής. Έχοντας τη λαϊκή ηγεμονία, μποϊκοτάρουν τις εκλογές και την καταβολή φόρων και εφαρμόζουν συνεταιριστικά προγράμματα αυτάρκειας, με τη δουλειά του λαού. Κατά τη διάρκεια του παρατεταμένου αυτού πολέμου οργανώνονται λαϊκές πολιτοφυλακές. Ο πραγματικός, ωστόσο, πόλεμος είναι μεταξύ δύο αναπτυξιακών πολιτικών. Δεν είναι, απλώς, ζήτημα πολιτικής ή ιδεολογικής ηγεμονίας, αλλά και πολιτικής οικονομίας.
Πλέον, χάρη στο μαοϊκό κίνημα, υπάρχει η Επαναστατική Δημοκρατία. Οι μαοϊκοί υποστηρίζουν τους αγώνες στο Κασμίρ και βορειοανατολικά, στη Νάγκαλαντ και το Μανιπούρ, και στα δημοκρατικά κινήματα. Ακόμα κι αν δεν έχουν την ηγεσία τους, εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους. Αντίστοιχα, στο Άντρα Πραντές, όπου ένα θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο ενοχλούσε τους κατοίκους, αυτοί εμπνέονται, καθοδηγούνται και εξοπλίζονται ή δέχονται αλληλεγγύη από τους μαοϊκούς.
Κεντρικά, το 2004, τα επαναστατικά κόμματα που είχαν ξεκινήσει ένοπλο αγώνα ενώθηκαν, σχηματίζοντας το ΚΚΙ (Μαοϊκό). Βεβαίως, υπάρχουν και άλλα επαναστατικά μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα που πρέπει να ενωθούν σε ένα μαοϊκό κόμμα, με μπολσεβικικό πνεύμα.
Επίσης, άλλες εθνικές και δημοκρατικές δυνάμεις έρχονται κάτω από την ομπρέλα τους ενάντια στην κομπραδόρικη εξουσία. Δεν λέω ότι γίνονται ουρά των μαοϊκών. Πάντως, το Επαναστατικό Δημοκρατικό Μέτωπο προσπαθεί να ενώσει αυτές τις δυνάμεις. Η μεγάλη συμμετοχή τους στην πρώτη μας συνδιάσκεψη τον Απρίλη μαρτυρά την επιτυχία σε αυτό το στόχο. Από το 1992 και μετά, με τη διοργάνωση το 2004 της «Βομβάης-Αντίσταση», αυτές οι δυνάμεις αποτελούν ένα φόρουμ, μια μεγάλη επαναστατική δύναμη, και αυτή η ομπρέλα μπορεί να προωθήσει μια ενιαία δράση. Αναμφίβολα, αυτό από μόνο του δε θα φέρει την επανάσταση, καθώς για αυτή χρειαζόμαστε ένα ενιαίο επαναστατικό κόμμα με μπολσεβικικό πνεύμα.
Σε ποια φάση βρίσκεται ο Λαϊκός Πόλεμος και ποια η αντίστοιχη στρατηγική του ΚΚΙ (Μαοϊκού);
Υπάρχει η Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι απ’ τον Σεπτέμβρη του 2009. Έχει φτάσει στο δεύτερο στάδιό της με τη μαζική αποστολή στρατού. Επίσης, υπάρχουν οι επιχειρήσεις Vijay και Haga στην Τσατίσγκαρχ, με δολοφονικές επιδρομές όπως την πρόσφατη σφαγή 14 χωρικών στη Basaguda. Αυτό δείχνει πως υπάρχει Πόλεμος εναντίον του Λαού. Η απάντηση είναι ο Λαϊκός Πόλεμος με επικεφαλής το μαοϊκό κόμμα. Μετά τις δολοφονίες στη Basaguda και τα περίχωρα της Hyderabad, προκύπτει το καθήκον της προστασίας του λαού, της αντίστασης στον Πόλεμο εναντίον του Λαού. Βρισκόμαστε τώρα στη φάση της στρατηγικής άμυνας. Για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, χρειαζόμαστε την εξωτερική υποστήριξη, όπως στο Βιετνάμ, όπου υπήρχε ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Η Dandakaranya είναι πλέον το μόνο μέρος που αντιπαλεύονται οι πολιτικές της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Σε αντίθεση με το Ιράκ, το Βιετνάμ ή το Αφγανιστάν, δεν είναι ξένες δυνάμεις που διεξάγουν τον πόλεμο εναντίον του λαού, αλλά εγχώριες δυνάμεις (έστω, και με επικεφαλής το FBI και τις ΗΠΑ). Έτσι, αν δεν λάβουμε υποστήριξη πολιτική, πολιτιστική και ηθική απ’ έξω, από τους δημοκράτες και επαναστάτες παγκοσμίως, είναι δύσκολο να κερδίσουμε. Δεν υπάρχει πλέον σοσιαλιστικό στρατόπεδο, όπως στο Βιετνάμ. Με τη στρατιωτική πτυχή μόνο δεν μπορούμε να νικήσουμε. Σύντροφοι σαν το Jan Myrdal βοήθησαν και ελπίζουμε να γνωστοποιήσουμε στον κόσμο το κοινωνικό πείραμα που λαμβάνει χώρα στη Dandakaranya, τη εναλλακτική πρόταση, το νέο κόσμο, τη νέα κοινωνία σε επίπεδο βάσης που δημιουργείται. Αυτό πρέπει να προπαγανδιστεί, περισσότερο κι από την ύπαρξη αντάρτικου. Υπάρχει μια εναλλακτική πια. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Είναι η εναλλακτική λύση των λαών, για τη δημιουργία του νέου ανθρώπου. Βεβαίως, εμείς την αποκαλούμε νεοδημοκρατική επανάσταση που μελλοντικά θα φτάσει στο σοσιαλισμό.
Προοπτικές για κατάπαυση του πυρός υπάρχουν;
Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση ειρήνευσης. Προσπαθήσαμε να έρθουν οι μαοϊκοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ειδικά σήμερα, όμως, η κατάσταση δεν είναι καλή. Η κυβέρνηση δεν θέλει διάλογο, αντίθετα με τους μαοϊκούς. Οι μόνες προϋποθέσεις που θέτουν είναι η απόσυρση του στρατού και των κέντρων του στην ανατολική Ινδία, η αναστολή της Επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι, η νομιμοποίηση του κόμματος και η ταυτόχρονη αμοιβαία κήρυξη κατάπαυσης του πυρός. Αλλά η κυβέρνηση, με τις δολοφονίες των Azad-Kishenji, στην πράξη μάς λέει πως δεν θέλει συνομιλίες διεξάγει πόλεμο εναντίον του λαού.
Οι εξελίξεις στο κομμουνιστικό κίνημα του Νεπάλ ποιες αιτίες είχαν; Μπορούν να καταστούν ευνοϊκές για το κίνημα στη Νότια Ασία;
Είχαμε ήδη παρατηρήσει από το 2006 ότι ο Μπαμπουράμ και το κόμμα του οδεύουν προς το ρεβιζιονισμό. Ξεκίνησαν τη νεοδημοκρατική επανάσταση, στοχεύοντας στην αγροτική μεταρρύθμιση, και αρκέστηκαν στην ανατροπή του βασιλιά. Έπειτα, αποδέχτηκαν την επέμβαση και τον έλεγχο των όπλων τους από τον ΟΗΕ. Επίσης, μέχρι το 2006 θεωρούσαν την Ινδία εχθρό, αλλά αργότερα φιλική χώρα. Αυτό ήταν μια παράδοση. Τώρα, οι Πρατσάντα-Μπαταράι καθοδηγούνται από το ινδικό κράτος και το Κ.Κ. Ινδίας Μαρξιστικό. Ο Sitaram Yechury, στέλεχος του τελευταίου, εκπροσωπούσε το Singh στην ορκομωσία της μαοϊκής κυβέρνησης. Δεν πρόκειται παρά για μπίζνες… Να σημειωθεί πως ο Yechury ήταν συμφοιτητής του Μπαταράι στο Πανεπιστήμιο Νεχρού στο Δελχί, που βγάζει τέτοιου είδους πολιτικούς.
Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για τη ρεβιζιονιστική εκτροπή. Όταν ξεκίνησαν, δεν είχαν πλήρως συνειδητοποιήσει ότι ήταν ηπειρωτική χώρα και πως Ινδία και Κίνα, πολλώ δε μάλλον οι ΗΠΑ, δεν θα υποστήριζαν τη νεοδημοκρατική επανάσταση. Επίσης, με μόνο 10 χρόνια εμπειρίας, είπαν πως η Σκέψη Πρατσάντα καθοδηγεί τη νότια Ασία. Όμως αυτά ήταν υποκειμενικές σκέψεις και μάλιστα αντιγραφή από το ΚΚ Ινδίας Μαρξιστικό.
Τώρα, με το σχηματισμό του ΚΚΝεπάλ Μαοϊκού πρέπει να περιμένουμε να δούμε. Όταν ένα κόμμα με κόκκινη σημαία βρίσκεται στην εξουσία και γίνει ρεβιζιονιστικό, είναι δύσκολο να προκύψουν εκ νέου η αντίσταση και ο ένοπλος αγώνας, αφού το κυβερνών κόμμα ξέρει πώς να τα συντρίψει, καλύτερα απ’ ό,τι τα αστικά κόμματα, όπως είδαμε σε Ρωσία και Κίνα. Επομένως, πρέπει να δούμε πώς θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, για να ξαναρχίσουν ένοπλο αγώνα, καθοδηγούμενοι από το Μαοϊσμό. Ωστόσο, είμαστε αισιόδοξοι.
Είστε επαναστάτης ποιητής. Παραμένει σημαντική, σε παγκόσμιο επίπεδο, η επαναστατική τέχνη;
Περισσότερο από ποτέ. Μάλιστα, οι καιροί είναι ευνοϊκότεροι από τη δεκαετία του ’30. Τότε, παγκοσμίως, όλοι οι καλλιτέχνες και συγγραφείς ύψωσαν τη φωνή τους εναντίον του φασισμού. Στην Ισπανία συγκροτήθηκε η Διεθνής Ταξιαρχία των Συγγραφέων και Καλλιτεχνών, όπου συμμετείχαν πολλοί γνωστοί άνθρωποι του πνεύματος. Όλοι αυτοί δεν μίλησαν μόνο εναντίον του φασισμού, μα πήραν και τα όπλα. Παρ’ ότι ηττήθηκαν, κατάφεραν να αναβάλλουν την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Στην Ινδία, επίσης, δημιουργήθηκε το Κίνημα Προοδευτικών Συγγραφέων υπό τον Sajjad Zaheer. Στην πραγματικότητα, ο φασισμός δεν ηττήθηκε μόνο από τα όπλα των λαών. Τώρα, είμαστε στην ίδια κατάσταση, με μόνη διαφορά την ανυπαρξία της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως, οι λαοί εξακολουθούν να προσβλέπουν στη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Επομένως, είναι ίδια η ευθύνη των σημερινών καλλιτεχνών και συγγραφέων. Εμείς εδώ, τα τελευταία χρόνια, με την Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι, επικεντρωνόμαστε στην καταπολέμησή της, ως καθήκον. Ό,τι γράφουμε και δημιουργούμε στοχεύει την ΕΠΚ, γιατί πρόκειται για πόλεμο ενάντια στο λαό, έχουμε πόλεμο κατά του λαού, και όντας σε πόλεμο, η τέχνη γίνεται πολεμική.
Σχετικά με τη μορφή αυτής της τέχνης, όσο πιο κοντά βρίσκεται κανείς στα γεγονότα, τόσο πιο έντονη γίνεται. Όσοι όμως έχουν πάει εκεί, στους επαναστατημένους, αποτυπώνουν με έντονη μορφή όχι μόνο τη γενοκτονία, αλλά και ό,τι διεξάγεται παράλληλα: τη δημιουργικότητα και τη νέα παραγωγή στην περιοχή. Απ’ τη μια βλέπουν πτώματα, απ’ την άλλη, καλλιεργούμενες εκτάσεις, παραγωγή, ανθρώπους με μια διαφορετική ζωή στη Dandakaranya. Υπάρχει ζωή παράλληλα με τον αγώνα. Επομένως, πέραν της μορφής, το ζητούμενο είναι η αποτύπωση της νέας αυτής ζωής. Η περιοχή σφύζει από πολιτισμό και δημιουργική ζωή. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί εκεί ένα βιβλίο για την ιστορία της τέχνης στη Dandakaranya. Οι πολιτιστικές ομάδες εκεί έχουν 90.000 μέλη, περισσότερα από οπουδήποτε αλλού στην Ινδία.
