519 Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους αν και το φαινόμενο είχε προβλεφθεί εγκαίρως.
Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ ενσκήπτουν τουλάχιστον 20 τυφώνες με ανέμους που υπερβαίνουν την ταχύτητα των 200 μιλίων την ώρα. Πλήττουν το κεντρικό Τέξας, τη βόρεια Αϊόβα, το κεντρικό Κάνσας, τη Νεμπράσκα, το δυτικό Οχάιο, το Μισούρι, την Ιντιάνα, το Μισισίπι, τη Λουιζιάνα και την Αλαμπάμα. Ο μέσος ετήσιος απολογισμός είναι 60 νεκροί και πλήθος κατεστραμμένων περιουσιών. Τον Μάιο του 2011 όμως οι νεκροί έφτασαν τους 519, εκ των οποίων το ένα τέταρτο κατοικούσε σε κινητά σπίτια. Οι τυφώνες είναι ένα προβλέψιμο, ετήσιο και εντοπισμένο γεγονός, οι δε απώλειες ζωών συμβαίνουν συνήθως σε νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος. Αν και υπάρχει πληθώρα έγκαιρης πληροφόρησης, οι θάνατοι αυξάνονται χρόνο με το χρόνο. Εάν μάλιστα συνυπολογιστούν οι νεκροί από πλημμύρες, όπως αυτή της Νέας Ορλεάνης, και από τις μεγάλες πυρκαγιές, ο αριθμός φτάνει σε εκπληκτικά επίπεδα για την πιο ισχυρή οικονομικά χώρα του κόσμου.
Ο προϋπολογισμός του Κογκρέσου για την «Εσωτερική Ασφάλεια» υπερβαίνει τα 180 δισ. δολάρια, είναι δεκαπλάσιος σε σχέση με μία δεκαετία πριν, και ευλόγως προκύπτει το ερώτημα ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην τεράστια κρατική χρηματοδότηση και στην αυξανόμενη ανασφάλεια των ευάλωτων Αμερικανών.
Ο λόγος είναι σαφής: Η «εσωτερική ασφάλεια» δαπανά εκατομμύρια δολάρια για να κατασκοπεύει, να ερευνά και να παρενοχλεί πολίτες που ασκούν συνταγματικά δικαιώματα, επίσης για να οικοδομεί βάσεις και άλλες εγκαταστάσεις σε ξένες χώρες και να αγοράζει όπλα, να επιτίθεται σε αμάχους σ’ αυτές.
Σε αντίθεση μ’ αυτή τη δραστηριότητα, θανάσιμη για τους αμάχους άλλων χωρών, οι απροστάτευτοι Αμερικανοί θα καλωσόριζαν μια κρατική παρέμβαση που θα δημιουργούσε κοινοτικά καταφύγια τα οποία θα παρείχαν ασφάλεια στην περίοδο των τυφώνων και οικονομική βοήθεια για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Επιπροσθέτως, η στρατιωτική δραστηριότητα στο εξωτερικό έχει ως αποτέλεσμα κρατικά ελλείμματα, ενώ η προστασία στο εσωτερικό θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και άνοδο της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτή, όμως, είναι μια λογική που ουδεμία σχέση έχει με τα συστήματα εξουσίας και ιμπεριαλισμού. Οι δομές της αμερικανικής οικονομίας και των στρατιωτικών θεσμών είναι εξωστρεφείς, προσανατολισμένες στην κατάκτηση ξένων χρηματοπιστωτικών αγορών και στην οικοδόμηση μιας στρατιωτικής αυτοκρατορίας. Η αμερικανική ελίτ δεν μιλά για τη «μέση Αμερική», αλλά για παγκόσμια «ηγεσία». Μέσα στο ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, ο προϋπολογισμός για την «ασφάλεια» κατευθύνεται προς τη διατήρηση της επιθετικής στρατιωτικής κυριαρχίας. Η εσωτερική ασφάλεια που αφορά τις φυσικές καταστροφές, την κοινωνία, την υγεία ή την απασχόληση, ελάχιστα προβάλλεται στη δημόσια συζήτηση.
Η πνευματική ατμόσφαιρα των ΗΠΑ, όπου τα εταιρικά ΜΜΕ και οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων κυριαρχούν στη δημοσιότητα, δεν επιτρέπει αμφισβήτηση της «συναίνεσης» που έχει διαμορφωθεί σχετικά με τους πολέμους, τη βοήθεια προς το Ισραήλ ή προς πελατειακά κράτη που απορροφούν μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού. Καμιά ηγεσία, πολιτική ή οικονομική, δεν μιλά για τη σχέση ανάμεσα στην παγκόσμια επέκταση και την εγχώρια παρακμή. Η απόσυρση 30.000 εκ των 100.000 στρατιωτών από το Αφγανιστάν μέχρι το 2014, που ανήγγειλε προ δύο ημερών ο Μπ. Ομπάμα, εκτιμάται ότι έχει έντονο προεκλογικό χαρακτήρα (το 2012 είναι χρονιά προεδρικών εκλογών) στο φόντο των οξύτατων οικονομικών προβλημάτων των ΗΠΑ.
Αρκεί να αναφερθεί ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα το Κογκρέσο θα πρέπει να ψηφίσει νόμο που να επιτρέπει την υπέρβαση του 100% του ΑΕΠ, όσον αφορά το Δημόσιο Χρέος, η χαοτική αύξηση του οποίου τροφοδοτείται από τις δαπάνες της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στο Τζόπλιν του Μισούρι που κήδεψε 100 θύματα του τυφώνα ήταν μια αηδιαστικά κυνική προεκλογική φιέστα, αφού ο απόκληρος Αμερικανός των πληττόμενων περιοχών δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει όταν βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα από το να χωθεί κάτω από κάποιο βράχο και να κάνει την προσευχή του…
(Πηγή: James Petras, Empire or Republic. How the Empire Destroys Its Own People)
