Η Γαλλία, λένε, είναι το πολιτικό εργαστήρι της Ευρώπης. Κι η Ιταλία; Να την πούμε… κουζίνα της πολιτικής ραδιουργίας;
Επί το «επιστημονικότερο», πρόκειται για την ιστορική μήτρα του «μεταμορφισμού», όπως θα αποδιδόταν ο όρος transformismo. Από τις αρχές του αιώνα, έτσι καταχωρείται η πρακτική διαρκών μεταλλαγών, που αποσκοπεί όπως λέει ο ορισμός να αποσπά στελέχη και μερίδες από την Αριστερά και τη Δεξιά και να τα «μιξάρει», ώστε νέα κομματικά μορφώματα του κεντρώου χώρου, με συγκεχυμένο πρόσημο, να στοχεύουν απευθείας στη διακυβέρνηση.
Ο Γκράμσι είχε ασχοληθεί με τη διερεύνηση και την αντιμετώπιση αυτής της υψηλής τέχνης χειραγώγησης των δρώντων κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων, εν δυνάμει συγκρούσεων. Ενώ ο τρανσοφρμισμός πολύ νωρίς ταυτίστηκε με τη διαφθορά, αυτό δεν εμπόδισε την ανεξίτηλη εγγραφή του στο γενετικό κώδικα των κλωνοποιημένων πολιτικών ελίτ της Ιταλίας, διά μέσου των… αιώνων μέχρι και σήμερα.
Ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, Ναπολιτάνο, έδωσε τώρα το χρίσμα στον Μόντι: «Όπως και στο παρελθόν, έχει το δικαίωμα ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός να λάβει μέρος στις εκλογές». Ωραίο: «Ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός»! Αλλιώς, ο διορισμένος απευθείας από τη Μέρκελ και τις αγορές, το εκλεκτό μέλος της οικογένειας των Ντράγκι και Παπαδήμου, που γαλουχήθηκαν… τεχνοκρατικά και σφυρηλάτησαν τους δεσμούς τους μεταξύ Ν. Υόρκης, Βρυξελλών και Φραγκφούρτης.
O Μόντι λίγες μέρες πριν είχε αποπειραθεί ένα πρωτοφανές ακροβατικό, που δεν είχε καταγραφεί ποτέ πριν στα πολιτικά χρονικά, ούτε καν στον πλούσιο τσελεμεντέ της χώρας του. Έβαλε, ο απίθανος, υποψηφιότητα, χωρίς να εκτεθεί στην επικείμενη εκλογική διαδικασία, δηλώνοντας διαθέσιμος ως πρωθυπουργός όσων θα δεσμευτούν στην ήδη υλοποιούμενη ισοπεδωτική πολιτική. Όμως, εντέλει, θα αναζητήσει τη λαϊκή ψήφο επικεφαλής τρικομματικού συνασπισμού, ενός κόμματος της κεντροδεξιάς, του κόμματος του νοσταλγού του Μουσολίνι Φίνι κι ενός κόμματος του ιδιοκτήτη της εταιρίας Ferrari. Εκτός από τους κομματικούς βαστάζους, έχει εξασφαλισμένους ήδη πανίσχυρους μιντιακούς και πολιτικούς σπόνσορες – εντός και εκτός της χώρας. Πώς να κατηγορηθεί ως… δοτός;
Ο Μόντι εμφανίζεται τώρα με άνεση διαθέσιμος για συμμαχία τόσο με τη «Δεξιά» του Μπερλουσκόνι, όσο και με μία αγνώστου ταυτότητας και προθέσεων «Δημοκρατική Αριστερά» του Μπερσάνι. Χωρίς τα εισαγωγικά, υπαινικτικά της εσκεμμένης θολούρας και της απάλειψης των διαχωριστικών γραμμών, δεν μπορεί να προσδιοριστεί το στίγμα της πολιτικής σκηνής της Ιταλίας που δεν πολώνεται, αλλά αντιθέτως συντονίζεται γύρω από τον άξονα του πανευρωπαϊκού Μνημονίου, που επιβάλλει το γερμανικό ιμπέριουμ. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ιταλικού τρανσφορμισμού.
Η ιταλική κουζίνα, ως γνωστόν, είναι πολύ δημοφιλής και εδώ.
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
