Η φτηνή μικροπολιτική ως άλλοθι της επικίνδυνης συγκυβέρνησης Σαμαρά. Του Δημήτρη Υφαντή
Ενώ η παρωδία γύρω από το λεγόμενο Aντιρατσιστικό Nομοσχέδιο δεν έχει φτάσει ακόμη στο απόγειο, αναρωτιέται κανείς: Το κάνουν επίτηδες ή έχουν εγκλωβιστεί στις ολέθριες επιλογές τους; Βενιζέλος και Κουβέλης βρίσκονται εκτεθειμένοι, ενώ το πρωθυπουργικό κέντρο έκανε εξαρχής σαφείς τις προθέσεις του. Δεν επέτρεψε καμία αμφισβήτηση ούτε ως προς την απόλυτη εξουσία του, ούτε ως προς την ουσία στο καίριο ζήτημα του ρατσισμού και της νεοναζιστικής εγκληματικότητας. Με την κατάθεση μιας, δύο… (πόσων;) αντιρατσιστικών προτάσεων νόμου, απαξιώνεται ακόμη βαθύτερα το πολιτικό σύστημα.
Οι κυβερνητικοί συνεταίροι δεν διστάζουν όταν πρόκειται για τις μικροπολιτικές επιδιώξεις της διάσωσής τους. Αντιθέτως, δηλώνουν σε όλους τους τόνους –κι είναι απολύτως ειλικρινείς αφού παρά τις ριψοκίνδυνες ακροβασίες το κάνουν πράξη– πως «αναλαμβάνουν με εθνική ευθύνη το κόστος να μην διακινδυνεύσει η κυβερνητική σταθερότητα». Έτσι, η απειλή του ρατσιστικού διχασμού και του γενικευμένου εκφασισμού εκφυλίζεται σε παίγνιο για ελιγμούς εντυπώσεων. Ο Σαμαράς πολιτεύεται αλαζονικά, όσο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ διαρκώς φθείρονται και υποχρεώνονται σε άλλη μία επίδειξη διαφοροποίησης. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, φαινομενικά μόνο ευρισκόμενο εκτός της κρίσιμης ατζέντας του Μνημονίου, αποδείχτηκε κι αυτό ναρκοθετημένο πεδίο αντιπαράθεσης. Ποιος ωφελείται εκτός του… προφανούς Σαμαρά, είναι οφθαλμοφανές.
Οι εκλεκτικές συγγένειες
Οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ πρωθυπουργικού ακροδεξιού περιβάλλοντος και Χρυσής Αυγής έχουν αναδειχτεί. Χρειάζεται να βαθύνει ο εντοπισμός των δυναμικών δεσμών στο έδαφος της κοινωνικής αποσύνθεσης που προκαλούν οι επιταγές των Μνημονίων και στο επιφαινόμενο πεδίο της επιδιωκόμενης αναστήλωσης του πολιτικού συστήματος.
Δεν πρόκειται μόνο για τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η απόρριψη της κοινωνικής πλειοψηφίας στο περιθώριο, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, παρά σαν γενοκτονική πολιτική μαζικής καταστροφής; Εδώ θεριεύουν και ο κανιβαλισμός και ο εκφασισμός των διαταγμάτων επιστράτευσης. Οι εγκληματικές συμμορίες βρίσκονται πλέον ριζωμένες στους μηχανισμούς καταστολής, δεν περιορίζονται στο χρυσαυγίτικο μόρφωμα. Η Δεξιά του Σαμαρά ως εκτελεστικό κυβερνητικό όργανο, υποθάλπει μηχανισμούς και μοχλούς που υποδαυλίζουν και πυροδοτούν –όταν απαιτείται– τον τρόμο και τη βία. Και αναλαμβάνει το ανάλογο… ιδεολογικό φορτίο. Αλλά εφόσον το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ «βάζουν πλάτη» (είναι δική τους η ορολογία, το υπερηφανεύονται) σε αυτή τη βαρβαρότητα, πώς είναι δυνατόν να πρωτοστατούν στη νομική θωράκιση κατά του ρατσισμού και του νεοναζισμού;
Ανθολόγιο παραδόξων
Ο κ. Ρουπακιώτης, ως υπουργός, κατέθεσε νομοσχέδιο. Σωστό, αλλά σε λάθος εποχή. Τώρα αποφασίζει και διατάσσει ο Σαμαράς, έτσι σώζεται το καθεστώς των μνημονίων και το υπηρετικό εγχώριο σύστημα της κλεπτοκρατίας. Ο Σαμαράς του 27%, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ενώ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ήδη πληγωμένοι κοινοβουλευτικά, συρρικνώνονται σε όλες τις μετρήσεις. Η ακροδεξιά σκλήρυνση συμπιέζει τα περιθώρια ελιγμών των κεντροαριστερών (λέμε τώρα) εταίρων. Ο υπ. Δικαιοσύνης τσαλακωμένος αγρίως, εξακολουθεί να παραμένει στη θέση του, κι έτσι αποδίδεται εύγλωττα το παράδοξο της συγκυβέρνησης. Τα χειρότερα που καταγράφονται ως κατακλείδα είναι η αποθράσυνση των φωστήρων του πρωθυπουργικού πυρήνα και η αναγόρευση της Χρυσής Αυγής σε λυδία λίθο των ισορροπιών της συγκυβέρνησης. Ενδεικτικά: Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ. Κεδίκογλου, βρήκε ευκαιρία να εξαπολύσει κατά του ΣΥΡΙΖΑ ξανά τη θεωρία των «δύο άκρων», ενώ τα στελέχη της Ν.Δ. ανακάλυψαν την ελευθερία της έκφρασης. Παράλληλα, η ηγεσία της Χ.Α. επέλεξε ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους, κατανοώντας πως μόνο ωφελημένη βγαίνει από όλο αυτό τον τραγέλαφο στο… όνομά της. Και στη σκιά των προηγουμένων, τα πάντα προωθούνται κατά γράμμα: απολύσεις, χαράτσια, φόροι, ξεπουλήματα, σφαγιασμός συντάξεων.
Ο Αλ. Τσίπρας ορθά θέτει δημοσίως το ερώτημα προς τις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ: «Για πόσο ακόμη θα αντέχουν να παριστάνουν τα δεκανίκια του κ. Σαμαρά;». Προφανώς οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν καμία αυταπάτη για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού σε άξονα Κεντροαριστεράς και Δεξιάς, με πολιτική στροφή των Βενιζέλου και Κουβέλη. Όταν η Φ. Γεννηματά εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως δεκανίκι του Σαμαρά, επειδή επέλεξε να μην εγκλωβιστεί στο επικίνδυνο θέατρο της τρικομματικής, τότε δεν καταργείται η λογική μόνο, αλλά αποδεικνύεται και για τον πιο δύσπιστο πως οι κομπάρσοι της συγκυβέρνησης έχουν ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο. Άρα το ερώτημα του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ είναι εύστοχο ως ρητορικό ερώτημα αποκάλυψης.
Η πολιτική αλλαγή σήμερα μπορεί να πάρει αποκλειστικά και μόνο χαρακτήρα καθολικής ανατροπής του καθεστώτος. Μετατόπιση στο δεδομένο πολιτικό χάρτη νοείται μόνο προς τον ακροδεξιό άξονα. Η αναβάπτιση της Χ.Α. σε θεσμικό ρόλο, ενδεχόμενα, έχει θέση εδώ. Ή, έστω, κάποιας «Χρυσής Αυγής». Παράδοξο; Ποιος θα απαντούσε καταφατικά με βεβαιότητα;
