Ένα από τα πιο ισχυρά και διεισδυτικά «όπλα μαζικής γελοιοποίησης» που διέθετε η Αριστερά ήταν οι σπουδαίοι σκιτσογράφοι που σήκωσαν μεγάλο βάρος στον αγώνα αποφλοίωσης και ξεγυμνώματος των αντιδραστικών πολιτικών και της σαπίλας του συστήματος διαπλοκής και λεηλασίας που μαστίζει τη χώρα. Παρακολουθώντας και σχολιάζοντας με το πενάκι ή το ποντίκι τους την επικαιρότητα επί πολλά χρόνια διαθέτουν αναμφίβολα μια εξαιρετικά αυξημένη ευαισθησία διανοητικού «σεισμογράφου» που αντιλαμβάνεται τις παραμικρές, ακόμα και μη αντιληπτές από τους υπόλοιπους, αποχρώσεις και ταλαντεύσεις των πολιτικών σφυγμών και δονήσεων. Γι’ αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι από όλους τους γνωστούς και διακεκριμένους σκιτσογράφους μας, σχεδόν δεν έμεινε κανένας στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ! Πόσο συμπτωματικό είναι αυτό; Ακόμα και στην «ΕφΣυν» οι εξαίρετοι σκιτσογράφοι-γελοιογράφοι συνεργάτες της εφημερίδας εκθέτουν (σαν τη μύγα μες το γάλα) με το πιο αιχμηρό χιούμορ τους το μόρφωμα που υφάρπαξε τον τίτλο της Αριστεράς για να εδραιώσει τη λιτότητα και τη λεηλασία του τόπου και να εξυπηρετήσει δουλικά το ΝΑΤΟ και τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Και αυτοί οι ευφάνταστοι σκιτσογράφοι της Αριστεράς δεν έχουν καμία σχέση με τους συνάδελφους τους που έχουν νοικιάσει το ταλέντο τους στις δεξιές εφημερίδες που χρησιμεύουν σαν κυματοθραύστες προστασίας των ιδιοκτητών εργολάβων και εφοπλιστών που στηρίζουν το σάπιο σύστημα. Ανάμεσα στα άλλα, κατάφερε ο Τσίπρας να γίνει το περίγελο ακόμα και των αριστερών σκιτσογράφων που δεν απαρνήθηκαν τις ιδέες τους και δεν βολεύτηκαν στην κυβερνητική αυλή.
Ελένη Μαύρου
