Έξι μήνες μετά την εξέγερση του Λος Άντζελες το 1992, κάνει το ντεμπούτο του ένα ντόπιο συγκρότημα με το περίεργο όνομα Rage Against the Machine (RATM), με ένα single δίσκο που θα προμοτάριζε το ολοκληρωμένο ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος. Το «Killing in the name» θα γίνει η πρώτη μεγάλη επιτυχία ενός συγκροτήματος με ιδιαίτερα υβριδικό ήχο και στυλ, αλλά και έναν καθαρά πολιτικό και αντικαθεστωτικό στίχο, μάλιστα σε μια περίοδο «υποχώρησης των ιδεολογιών». Παρόλα αυτά οι RATM θα υπερβούν όρια και στερεότυπα, θα συνθέσουν δημιουργικά τα δύο κυρίαρχα μουσικά ρεύματα τις περιόδου (rock και hip hop) και θα καθορίσουν τον σκληρό ήχο στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, δημιουργώντας ολόκληρη σκηνή.
Το «Killing in the name», όμως δε θα σταματήσει να ταράζει τα νερά της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. 17 ολόκληρα χρόνια μετά θα γίνει Νο. 1 την περίοδο των Χριστουγέννων στη Βρετανία, με πάνω από 500.000 ηλεκτρονικές αγορές του τραγουδιού. Η νέα μεγάλη επιτυχία ήρθε με την πρωτοβουλία των Jon και Tracy Morter να αποτρέψουν κάποιο νικητή του Χ-Factor να σκαρφαλώσει στην πρώτη θέση των singles για πέμπτα σερί Χριστούγεννα.
Τα επιθετικά φωνητικά του Zack de la Rocha, που ακροβατούν ανάμεσα στη μελωδία και τις ραπ ρίμες, ο space ήχος της drop D κιθάρας του Tom Morello, το river fuzz μπάσο του Tim Commerford δεμένο απόλυτα με τα εκρηκτικά τύμπανα του Brad Wilk, κερδίζουν ξανά το Βρετανικό κοινό, το 2009. Τέσσερις μόλις στίχοι που καταγγέλλουν την αστυνομική βία και τις σχέσεις αστυνομικών με την Κου Κλουξ Κλαν (Some of those that work forces, are the same who burn crosses) μαζί με τέσσερα μόλις riff αρκούσαν για να φέρουν τον νικητή του X-Factor στη δεύτερη θέση των πωλήσεων την εβδομάδα των Χριστουγέννων. Αξίζει να αναφερθεί πως τα κέρδη από τις συγκεκριμένες πωλήσεις του «Killing in the name» άγγιξαν τις 163.000 λίρες, ποσό το οποίο δόθηκε στο φιλανθρωπικό ίδρυμα αστέγων Shelter.
Μετά τη διάλυση των RATM, το 2000, και θέλοντας να αντισταθμίσει τη μη-πολιτική παρουσία των Audioslave, ο Tom Morello παρουσιάζει το πολιτικό του alter ego σε φολκ έκδοση. Βάζει τις ηλεκτρικές «Sendero Luminoso», «Soul Power» και «Arm the Homeless» κιθάρες στις θήκες τους, γράφει στην ακουστική του «Whatever it takes ⭐» και εμφανίζει την περσόνα The Nightwatchman. Επηρεασμένος αυτή τη φορά από τον Woody Guthrie, τον Bob Dylan, τον Bruce Springsteen, χωρίς ηλεκτρισμό, scratches και digitech αλλά με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα, αναβιώνει το αμερικάνικο εργατικό folk τραγούδι σαν τον «μαύρο Ρομπέν των Δασών της μουσικής του 21ου αιώνα». Τραγούδια για τον διαρκή αγώνα, τις αναγκαίες εξεγέρσεις, την απεργία, την καταπίεση των μαύρων, τις κοινωνικές ανισότητες, τα πολιτικά δικαιώματα. Τραγούδια που παρουσιάζει σε όλες τις κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα στις ΗΠΑ από το κίνημα Occupy Wall Street μέχρι το ξέσπασμα του Ferguson (Marching on Ferguson) στις οποίες συμμετέχει ενεργά, ενώ παίρνει θέση ακόμη σε δύσκολα διλήμματα για την αμερικάνικη κοινωνία. Χαρακτηριστικό ήταν το «Nobody for President» πάνω στην κιθάρα του πριν τις προηγούμενες εκλογές.
Τις τελευταίες μέρες ο Tom Morello έχει αφήσει τις κιθάρες στην άκρη και «κρατώντας» τα τελευταία λόγια του George Floyd βρίσκεται στο δρόμο μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών σε όλες τις ΗΠΑ.
