Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει διαφορετικό από το προηγούμενο. Πέρσι το βιώσαμε μαζί με τον κορωνοϊό αλλά είχαν ανοίξει οι δραστηριότητες, μετακινηθήκαμε σε χωριά και τόπους διακοπών, είδαμε πρόσωπα που μας είχαν λείψει. Φέτος, μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα καραντίνας, «ανοίγουν» όλα για χάρη ενός τουρισμού που θα κινηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα, κυρίως λόγω του πολέμου της Μέρκελ με Βρετανία και Ρωσία. Παράλληλα, όμως, φουλάρουν και μερικές ακόμα κρίσιμες διαδικασίες:
Εφαρμόζονται ήδη μέτρα επιτήρησης και ελέγχου των πληθυσμών που πριν ένα χρόνο ήταν απλά σχεδιασμοί. Τώρα μπαίνουν σε ισχύ σε ευρεία κλίμακα. Ο διαχωρισμός εμβολιασμένων – μη εμβολιασμένων τείνει να διαπεράσει και να διχάσει την κοινωνία απέναντι σε ένα κοινό πρόβλημα. Σε όλη την Ευρώπη αυτή την στιγμή ένα 60% των πολιτών δεν έχει εμβολιαστεί και δεν υπάρχει προοπτική να πιαστούν σύντομα στόχοι που είχαν τεθεί, της κλίμακας ενός 80% εμβολιασμένων. Αν με έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο η ευθύνη μετατεθεί στους πολίτες που έως τώρα δεν έχουν εμβολιαστεί, θα πρόκειται για την καλύτερη πάσα στις ελίτ οι οποίες διευθύνουν τον κόσμο για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο, αυτό των απαρτχάιντ σε βάρος της πλειονότητας του πληθυσμού.
Η πανδημία λειτουργεί ως επιταχυντής για την προώθηση αναδιαρθρώσεων σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς. Αλλάζουν πολλά σχετικά με τις παραγωγικές σχέσεις μέσα στις κοινωνίες. Η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει κάποιο «πρόγραμμα Μητσοτάκη». Ακολουθεί πιστά όλες τις προδιαγραφές και τους όρους που έχουν θέσει τα μνημόνια και τώρα η «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και η «4η βιομηχανική επανάσταση». Ο οδικός χάρτης του «Ταμείου Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας» οδηγεί στο σχέδιο «Ελλάδα 2.0», δηλαδή στην πορεία προς την «πράσινη οικονομία» και την «ψηφιοποίηση». Σε αυτά συμφωνούν όλα τα συστημικά κόμματα, δεξιά, ελαφροδεξιά, ροζέ, αριστερά κ.λπ. Έτσι φτάνουμε σε νομοσχέδια και νόμους για το εργασιακό (νόμος Χατζηδάκη), το ασφαλιστικό (επικουρικές και δώρο σε ιδιωτικές), την Παιδεία (μείωση εισακτέων, «νέο σχολείο») και έπονται κι άλλα. Έχουν καταλάβει ότι τώρα είναι η στιγμή, γι’ αυτό φουλάρει η φάμπρικα των «μεταρρυθμίσεων».
Όλα αυτά ενώ έχει ήδη προαναγγελθεί το τέταρτο κύμα πανδημίας, με ό,τι θα έρθει μαζί του. Με την πανδημία συγκαλύπτεται, μεταξύ άλλων, μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και μια αναδιάρθρωση όλων των κοινωνικών σχέσεων. Πάει χέρι – χέρι δηλαδή με ένα καθεστώς. Αυτό εγκαθιδρύεται και θα παραμείνει με όλα να θυμίζουν δυστοπία ακόμα περισσότερο. Αυτό είναι που σχεδιάζεται σε μεγακλίμακα και θα εφαρμοστεί αν δεν υπάρξει αντίσταση.
Μόνο που τώρα είναι η στιγμή της μεγαλύτερης σύγχυσης στο τι σημαίνει αντίσταση. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει ένα κοινό μέτωπο της ανθρωπότητας με επικεφαλής τις ελίτ ενάντια σε μια πανδημία και έναν ιό, είναι γελασμένος. Αν δεν συμφωνηθεί αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση των κοινωνιών, των λαών, των εργαζομένων, των δισεκατομμυρίων ανθρώπων στα παγκόσμια πλέον απαρτχάιντ.
Και βέβαια αντίσταση δεν σημαίνει προσχώρηση στην άρνηση της πραγματικότητας και της ανάγκης προάσπισης της υγείας των ανθρώπων, αυτή είναι μια καρικατούρα, ένας ακόμα ευτελισμός. Πραγματική προάσπιση, όμως, σημαίνει άλλες επιλογές, προτεραιότητες και πολιτικές από τις ακολουθούμενες σε όλους τους κοινωνικούς τομείς.
Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει με τούνελ με που μας βγάζει μέσα από βήματα σε ένα άλλο καθεστώς πραγμάτων και σχέσεων. Ας περιοριστούμε σε αυτή τη σκέψη: Πώς θα είναι τα πράγματα από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη;
