Αμφίβολη ανασύσταση, φιλοδοξίες, πλασαρίσματα και φυγόκεντρες τάσεις
του Νίκου Γεωργιάδη
Με δεδομένη την αδυναμία της κυβέρνησης να σταματήσει την διαρκή φθορά της, αλλά και την ανικανότητα της ΝΔ να χαράξει και να υλοποιήσει μια σθεναρή αντιπολιτευτική γραμμή, ο πάλαι ποτέ χώρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να παίξει, όσο το δυνατόν περισσότερο, ρόλο στο ρευστό πολιτικό τοπίο.
Η ΔΗ.ΣΥ. κάνει μια πολύπλευρη προσπάθεια να αποδείξει πως μπορεί να σταθεί μόνη και να έχει ανεξάρτητο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, αποτάσσοντας τη ρετσινιά του δεκανικιού, αφενός της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, αφετέρου τον εν δυνάμει ρόλο της υποστηρικτικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ δύναμης. Στην πραγματικότητα, προσπαθεί να φανεί ως μια δύναμη χρήσιμη και αναγκαία για τον τόπο, με στόχο ένα διψήφιο ποσοστό που θα της δώσει τη δυνατότητα να μείνει εντός του πολιτικού παιχνιδιού.
Με το τοπίο τόσο ρευστό, ο καθένας αισθάνεται ότι μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων και είτε αποσκοπεί στη θέση του προέδρου του –τάχα νέου– κεντροαριστερού εγχειρήματος, είτε στην αναβάθμιση της θέσης του, αποβλέποντας στο μέλλον. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι υποψηφιότητες αναμένεται να φτάσουν τις οκτώ, αν δεν αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Μέχρι στιγμής έχουν ανακοινώσει την υποψηφιότητα τους οι Γ. Ραγκούσης, Στ. Θεοδωράκης, Γ. Καμίνης, Γ. Μανιάτης και Οδ. Κωνσταντινόπουλος. Αναμένεται δε να ανακοινωθούν και οι υποψηφιότητες της Φ. Γεννηματά, του Ν. Ανδρουλάκη και του Θ. Θεοχαρόπουλου, ενώ δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη η στάση που θα κρατήσουν Γ. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλος, με τον πρώτο να μην έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να είναι και ο ίδιος υποψήφιος της ΔΗ.ΣΥ.
Στη συνέχεια της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου δεν αποκλείεται να δούμε και νέες υποψηφιότητες ή και αποσύρσεις, οι οποίες φυσικά θα ακολουθούνται και από κάποια υποστήριξη-συμμαχία με κάποιο μεγαλύτερο φαβορί. Τα αλισβερίσια αυτά σίγουρα θα ταράξουν το συμμαχικό –προς το παρόν– σχήμα αλλά αυτό που θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερους τριγμούς είναι η συζήτηση για ενιαίο ή μη φορέα.
Παραγοντισμοί και «συμμαχίες»
Στη ΔΗ.ΣΥ. διατείνονται πως η επανένωση όλων των ομάδων, κομμάτων, κλικών και προσωπικοτήτων του παλιού ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ενισχυτικό παράγοντα για το «νέο» τους εγχείρημα. Αυτό ακριβώς, όμως, φαίνεται να αποτελεί και τον κύριο λόγο αστάθειας, αφού οι παραγοντισμοί, το εντελώς φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που ανασύρεται, οι κόντρες από το παρελθόν και η έλλειψη της παραμικρής ιδεολογίας και προγραμματικής προοπτικής, οδηγούν στην αυτοϋπονόμευση της ΔΗ.ΣΥ., με εμφανή τον κίνδυνο η ανασυγκρότηση του χώρου να τιναχτεί στον αέρα πριν καν αρχίσουν οι εσωκομματικές διαδικασίες.
Αλλά και σε αυτή την κατάληξη το πολιτικό σύστημα δε θα αντιμετωπίσει ιδιαίτερες δυσκολίες. Το σχέδιο της κεντροαριστερής ανασύστασης υπάρχει και προχωράει τα τελευταία χρόνια μέσα από τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός αποτελεί τον πόλο της κεντροαριστεράς και παρακολουθεί τις εξελίξεις, κάνει καλέσματα και επιθέσεις φιλίας από θέση ισχύος. Σε αυτό το πλαίσιο υπάγεται και ο δημόσιος διάλογος που άνοιξαν Λαλιώτης και Βερναρδάκης για την ανάγκη ενός πλατιού αντι-δεξιού μετώπου. Ο Κ. Λαλιώτης βγήκε μετά από χρόνια στα φώτα, για να θέσει ακριβώς το ζήτημα της συμπόρευσης της ΔΗ.ΣΥ. με τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να υπενθυμίσει πως ο βασικός αντίπαλος είναι η νεοφιλελεύθερη δεξιά. Ο Βερναρδάκης, σαν συνεχιστής του Ν. Φίλη, τον καλωσόρισε αλλά με την επισήμανση πως ο «στρατηγός του ΠΑΣΟΚ» αποτελεί μοναχική φωνή στη ΔΗ.ΣΥ.
Γίνεται ακόμη πιο εμφανής η διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει κυβερνητικό εταίρο, εκμεταλλευόμενο την «απλή αναλογική» των μεθεπόμενων εκλογών, προκειμένου αφενός να κατευνάσει τις εσωτερικές διαμαρτυρίες για τους «κακούς» ΑΝΕΛ και αφετέρου να παραμείνει στην καρέκλα της εξουσίας, συνεχίζοντας την καταστροφή της χώρας.
