Ξεχωριστό πρόβλημα αποτελούν οι λεγόμενες «εξωδικαστικές εκτελέσεις»: είναι γνωστή η συστηματική προσφυγή του Ισραήλ στη φυσική εξόντωση, δηλαδή στη δολοφονία των παλαιστινίων πολιτών που κατηγορούνται ή είναι ύποπτοι για τρομοκρατικές ενέργειες.
Μήπως και οι εκτελέσεις αυτές είναι στην ουσία τρομοκρατικές ενέργειες; Η ερώτηση είναι απόλυτα δικαιολογημένη αν αναλογιστούμε πως «σε αγαστή σύμπνοια με την Ουάσινγκτον», οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες έχουν αναλάβει το καθήκον να «εξοντώνουν», μαζί με τους «αρχηγούς των παλαιστινιακών ομάδων όπου τους συναντούν», και τους «ιρανούς επιστήμονες που απασχολούνται στο πρόγραμμα της Βόμβας» ή ακόμη και όσους είναι «ύποπτοι για συνεργασία με το Ιράν» σε άλλες χώρες. Όπως βλέπουμε, η εντολή για δολοφονίες περιλαμβάνει πολλές περιπτώσεις: για μια καταδίκη σε θάνατο αρκεί και μόνο η υποψία άμεσης ή έμμεσης εμπλοκής στο σχέδιο του Ιράν που… θέλει δήθεν να ανταγωνιστεί το Ισραήλ στα πυρηνικά όπλα!
Είναι γνωστά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογηθούν οι «εξωδικαστικές εκτελέσεις»: ισχυρίζονται πως είναι σε τελευταία ανάλυση ενέργειες της αστυνομίας προκειμένου να επιβάλουν το νόμο σε τρομερούς εγκληματίες. Από μια άλλη άποψη όμως, αυτή η τακτική φέρνει στο νου τα τάγματα θανάτου που χρησιμοποιούσαν συχνά μερικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να ξεφορτωθούν οριστικά τους πιο ριζοσπαστικούς και πιο επικίνδυνους αντιπάλους τους. Κάτι ανάλογο έκανε και η Αγγλία για να αντιμετωπίσει το ιρλανδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα: σήμερα έχει πια επιβεβαιωθεί η συνεργασία ανάμεσα στις βρετανικές υπηρεσίες, στη βορειο-ιρλανδική αστυνομία και στους Ενωτικούς, «για τη φυσική εξόντωση των καθολικών οπαδών της ανεξαρτησίας του Όλστερ» . Όπως βλέπουμε, δεν γίνεται λόγος για «τρομοκράτες» ούτε στην περίπτωση αυτή ούτε στο άρθρο που προαναφέραμε και το οποίο μιλάει για την εξαφάνιση των «αρχηγών των Παλαιστινίων». Όμως, στόχος των βρετανικών χτες και ισραηλινών σήμερα κομάντος είναι άραγε μόνο οι υπεύθυνοι τρομοκρατικών ενεργειών ή οι αρχηγοί και οι πιο επικίνδυνοι μαχητές του κινήματος κατά της εθνικής καταπίεσης και της στρατιωτικής κατοχής; Εδώ και λίγο καιρό ο διεθνής τύπος ανέφερε πως η Ουάσινγκτον αποφάσισε να ανατρέξει και στο Ιράκ στη «μέθοδο Σαλβαδόρ», την οποία περιέγραφε ως εξής: για να αντιμετωπίσει τους σαλβαδοριανούς επαναστάτες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδότησε και εκπαίδευσε τα γνωστά φιλοκυβερνητικά «τάγματα θανάτου», επιφορτισμένα με το καθήκον «να τρομοκρατήσουν και να δολοφονήσουν τους αρχηγούς των εξεγερμένων και τους οπαδούς τους». Όπως φαίνεται από τους πλάγιους χαρακτήρες που χρησιμοποιώ, τρομοκράτες αποδεικνύονται αυτοί ακριβώς που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι του αγώνα κατά της τρομοκρατίας…
Όμως είναι αληθινά όσα λέγονται για εκτελέσεις με συγκεκριμένους στόχους, δηλαδή για τις ενορχηστρωμένες ενέργειες των εκτελεστών του ισραηλινού στρατού; Ο Χένρι Ζίγκμαν, «επικεφαλής» του Αμερικανικού Εβραϊκού Συμβουλίου δεν είναι καθόλου πεισμένος γι’ αυτό και γράφει:
Το 2002, ζήτησαν από τον στρατηγό Νταν Χαλούτζ, το σημερινό αρχηγό του Γενικού Στρατιωτικού Επιτελείου του Ισραήλ, που τότε ήταν επικεφαλής της ισραηλινής αεροπορίας, να πει τι ένιωσε όταν έμαθε πως η βόμβα ενός τόνου που είχε ρίξει από το αεροπλάνο του ενάντια σε έναν ηγέτη της Χαμάς, είχε σκοτώσει και εννέα παλαιστίνια παιδάκια, κάτι που θα έπρεπε να περιμένει, αφού έριξε τη βόμβα σε μια πολυκατοικία όπου έμεναν οικογένειες πολιτών. Όπως ξέρουμε, αυτός απάντησε ότι ένιωσε μόνο «ένα ελαφρύ τράνταγμα» τη στιγμή που έπεφτε η βόμβα. Πρόσθεσε δε ότι εκείνη τη νύχτα, δόξα τω Θεώ, κοιμήθηκε μια χαρά.
Η αναισθησία του Χαλούτζ, που φάνηκε στη δήλωσή του, δεν εμπόδισε την προαγωγή του στο σημερινό ανώτατο βαθμό, και αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα πως οι παράπλευρες συνέπειες των ισραηλινών αντιποίνων είναι το αποτέλεσμα, όχι τόσο κάποιων ανθρώπινων λαθών, όσο της εγκληματικής αδιαφορίας των Ισραηλινών.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Ντομένικο Λοζούρντο «Η γλώσσα της Αυτοκρατορίας», εκδόσεις Α/συνέχεια 2010)
