Το πολιτικό-στρατιωτικό-βιομηχανικό πλέγμα στην Αμερική είναι πάντα κάτι παραπάνω απ’ αυτό που φαντάζονται οι πολίτες και προσδιορίζουν με αριθμούς οι στατιστικές και οι προϋπολογισμοί. Αν στο εξωτερικό η ισχύς του πηγάζει από τις στρατιωτικές του δυνατότητες, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, η ισχύς του έγκειται στο γεγονός ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομική μονάδα της χώρας, χρηματοδοτούμενη από το κράτος και σε αλληλεξάρτηση με εκατοντάδες ιδρύματα, εταιρίες, πανεπιστήμια και κάθε είδους φορείς -από αθλητικούς έως θρησκευτικούς.
Το αμερικανικό οικοδόμημα «άμυνας και ασφάλειας» είναι δομημένο κάθετα και οριζόντια μέσα στην αμερικανική κοινωνία. Γι’ αυτό, δεν είναι καθόλου αβάσιμη η πεποίθηση ότι οι πόλεμοι γίνονται και για να συντηρηθεί αυτό το τέρας που απασχολεί, άμεσα και έμμεσα, εκατομμύρια ανθρώπους και μέσω αυτού στηρίζεται -με λεφτά του φορολογούμενου πολίτη- όχι μόνο η διαστημική τεχνολογία, αλλά και η εύρυθμη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων που εκτελούν προγράμματα επιχορηγούμενα από το Πεντάγωνο.
Δεμένες σ’ αυτό το πλέγμα βρίσκει κανείς ακόμα και τις πιο «αθώες» εταιρίες, όπως η Starbucks που είναι γνωστή για τις χιλιάδες καφετέριες που διαθέτει σε όλο τον κόσμο. Μια εταιρία που απευθύνεται, κυρίως, σε νεανική πελατεία και ενισχύει το πολιτιστικό της προφίλ ποικιλοτρόπως, ακόμα και με συμβόλαια συνεργασίας με διάσημους καλλιτέχνες του τραγουδιού, των οποίων τα CDs πωλούνται αποκλειστικά στα καταστήματα της εταιρίας.
Όπως αποκαλύπτει ο Nick Turse, η Starbucks έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο των εταιριών που η κάθε μια με τον τρόπο της και με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες της, συμμετέχει επωφελώς στον πόλεμο του Ιράκ στο πλευρό των δυνάμεων κατοχής. Και όχι μόνο για τους καφέδες της στην αεροπορική βάση Μπάγκραμ, πασίγνωστη για τα βασανιστήρια σε βάρος των Ιρακινών κρατουμένων, αλλά και για τα 1.400 προϊόντα της που σερβίρονται καθημερινά στο στρατόπεδο Γκουαντάναμο στην Κούβα, όπου κρατούνται εκατοντάδες μουσουλμάνοι, ύποπτοι επί εννέα σχεδόν χρόνια χωρίς δίκη. Καφέδες και γλυκά που προορίζονται μόνο για τους φύλακες και ποτέ για τους φυλακισμένους. Μάλιστα, από το 2004, η Starbucks υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με το αμερικανικό ναυτικό. «Είναι σημαντικό για τη Starbucks να υποστηρίζει τους άντρες και τις γυναίκες που υπηρετούν την πατρίδα τους», υπογγραμίζεται σε ανακοίνωση της εταιρίας.
Η Starbucks ξεσήκωσε κι άλλο ένα κύμα διαμαρτυρίας από τους προοδευτικούς πολίτες που τάσσονται κατά της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, επειδή αρνήθηκε να πάρει θέση και να απαγορεύσει την είσοδο σε πελάτες που επισκέπτονται τα καταστήματά της οπλοφορώντας (Time, 22 Μάρτη). Άλλες παρόμοιες εταιρίες με αλυσίδες καταστημάτων έχουν προβεί νόμιμα σ’ αυτή την απαγόρευση. Η Starbucks όχι.
Πριν από λίγα χρόνια, η Starbucks έχασε μία δίκη που κινήθηκε εναντίον της από την Αιθιοπία όταν η εταιρία προσπάθησε να κατοχυρώσει δικαίωμα αποκλειστικότητας, να πατεντάρει δηλαδή, το είδος του αιθιοπικού καφέ που χρησιμοποιεί για να παρασκευάζει τα ροφήματά της. Όχι μόνο δεν αρκέστηκε στη μερίδα του λέοντος που της αναλογεί από την εκμετάλλευση του καφέ που παράγουν οι φτωχοί Αιθίοπες αγρότες, αλλά αποπειράθηκε να οικειοποιηθεί ένα προϊόν που παράγεται στην Αιθιοπία επί εκατοντάδες χρόνια. Να σημειωθεί ότι η Starbucks αγοράζει τον καφέ από τους Αιθίοπες προς 57 περίπου σεντς το κιλό και τον πουλάει 57 δολάρια! Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί από πού πηγάζει η φιλομιλιταριστική πολιτική των εταιριών. Η εμπορική επιτυχία των δυτικών μονοπωλίων αποτελεί άλλο ένα «θαύμα» του καπιταλισμού.
