Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Εορτές και πανηγύρεις, λοιπόν, για την επέτειο των 30 ετών από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Εκπομπές, αφιερώματα και δημοσιεύματα με εντυπωσιακές εικόνες από εκείνη την ημέρα, που συμβολίζει και την κατάρρευση του Κομμουνισμού. Μόνο που, μέσα από αυτούς του πανηγυρισμούς, διαφεύγει απ’ όλους η βαθύτερη έννοια για το τι ακριβώς συνέβη τότε. Ας μην νομιστεί ότι πρόθεσή μας είναι να εξιδανικεύσουμε τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τα τρωτά τους είναι γνωστά. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι άλλο, που συνδέεται με τη σημερινή αποικιοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και την ηγεμονία της Γερμανίας. Διότι αυτή κρύβεται πίσω από όλα τα δεινά που μας ταλαιπωρούν στις μέρες μας.
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ότι οι Γερμανοί μέσα στο πέρασμα του χρόνου ποτέ δεν άλλαξαν. Η νοοτροπία τους παρέμεινε ίδια. Λειτουργούν σαν μηχανές, προκειμένου να φέρουν εις πέρας το σχέδιό τους, όσος χρόνος και αν απαιτηθεί. Κάιζερ, Χίντερμπουργκ, Χίτλερ, Αντενάουερ, Μέρκελ κ.λπ. στην ίδια τροχιά εκινούντο, με διαφορετικό βέβαια «κοστούμι» και προσωπείο, ανάλογα με τις εποχές και τις συνθήκες. Το σύνθημα «Η Γερμανία υπεράνω όλων» έμεινε αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολεμήσαμε τον φασισμό του Μουσολίνι και τον ναζισμό του Χίτλερ. Υπήρχε όμως μια σαφής διαφορά. Οι Ιταλοί δεν ήσαν όλοι φασίστες. Υπήρχε μεγάλο αντιστασιακό κίνημα. Ο χαρακτήρας και η νοοτροπία των Ιταλών, δεν είχε καμία σχέση με εκείνη των Γερμανών. Κι άλλωστε, οι κομμουνιστές συνέλαβαν τον Μουσολίνι και μαζί με την ερωμένη του, την Κλάρα Πετάτσι, τους εξετέλεσαν και κρέμασαν τα πτώματά τους σε δημόσια θέα, ακριβώς για να δείξουν το τέλος του φασισμού. Και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το Κ.Κ. Ιταλίας, ήταν το πρώτο σε εκλογική δύναμη. Μια λεπτομέρεια για τον χαρακτήρα των Ιταλών: Όταν το καλοκαίρι του 1943 οι Ιταλοί φασίστες έστησαν τον Παντελή Πουλιόπουλο στο Νεζερό, στο εκτελεστικό απόσπασμα εκείνοι που ταράχθηκαν ήσαν οι στρατιώτες του αποσπάσματος! Άκουγαν τον Πουλιόπουλο να τους μιλάει στη γλώσσα τους για σοσιαλισμό και επανάσταση, και τα είχαν χάσει. Αρνήθηκαν να πυροβολήσουν. Και παρενέβη ο αξιωματικός τους για να δώσει τον αιματηρό επίλογο. Κάτι τέτοιο για τους Γερμανούς ήταν αδιανόητο. Με ψυχρή αδιαφορία, οδηγούσαν στρατιές κρατουμένων στους φούρνους των στρατοπέδων, χωρίς ίχνος ανθρωπισμού.
Ποτέ δεν μετάνιωσαν για τα ανήκουστα εγκλήματά τους, και τους αρκούσε σαν «δικαιολογία», ότι… «εκτελούσαν διαταγές»! Η «διαταγή» για τους Γερμανούς είναι ιερή και τίθεται υπεράνω αισθημάτων. Και σήμερα ακόμα, εκπλήσσονται γιατί αντιδρούμε στις διαταγές τους, μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπήρξε ένα μικρό διάστημα πριν την απόλυτη κυριαρχία του ναζισμού. Η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Ο όρος αυτός έχει κάτι το εύθραυστο, κάτι το σκανδαλώδες, κάτι το παρακμιακό. Αναφέρεται σε μια σύντομη περίοδο γερμανικής ιστορίας, στα χρόνια από το 1919 έως το 1933. Ένα μεσοδιάστημα ασταθούς δημοκρατικής διακυβέρνησης, ανάμεσα στη μοναρχία και στη δικτατορία, ανάμεσα σ’ έναν καταστροφικό πόλεμο και στον ερχομό του επόμενου. Αλλά, και στα χρόνια αυτής της «δημοκρατίας», δολοφόνησαν άγρια τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λήμπκνεχτ. Τον Χίτλερ τον ακολούθησε η μεγίστη πλειοψηφία των Γερμανών. Οι μάζες πάθαιναν αμόκ και παραληρούσαν σε κάθε εμφάνισή του. Τον πίστεψαν και τον δικαιολόγησαν. Αυτή είναι η αλήθεια. Καμία «Αντίσταση» δεν σκότωσε τον Χίτλερ. Αυτοκτόνησε όταν είδε ότι δεν είχε άλλη διέξοδο. Και μετά την ήττα τους οι Γερμανοί προσποιούντο ότι δεν ήξεραν τίποτε για τα στρατόπεδα του θανάτου. Από το χάος που βρέθηκαν οι Γερμανοί το 1945, έβαλαν μπροστά τον «επόμενο γύρο».
Η Γερμανία με το Δ’ Ράιχ, προχώρησε στη «γερμανική Ευρώπη» που διέβλεψε με ακρίβεια ο Χόνεκερ. Και η Ελλάδα μετετράπη σε αποικία, επειδή διαθέτει «πολιτικούς» ευρωλάγνους
Υπάρχει μια κινηματογραφική ταινία του Ρομπέρτο Ροσελίνι, με τίτλο «Γερμανία ώρα μηδέν». Γυρίστηκε στο Βερολίνο το 1947. Δείχνει το κατεστραμμένο Βερολίνο και απεικονίζει την ηθική και κοινωνική σύγχυση μιας χώρας που αναζητούσε νέα ταυτότητα, χωρίς να αποκηρύσσει την παλαιά της. Πιο ζωηρά καταγράφεται η αμετανόητη νοοτροπία των Γερμανών στην άλλη ταινία, «Η δίκη της Νυρεμβέργης», με τον Μαξιμιλιανό Σελ και την Μάρλεν Ντίτριχ. Στα χρόνια που ακολούθησαν παλαιοί ναζί πήραν κυβερνητικές και άλλες δημόσιες θέσεις και αξιώματα μέσα στο ΝΑΤΟ. Ο ψυχρός πόλεμος έκανε τους Αμερικανούς και άλλους Δυτικούς να λησμονήσουν εύκολα τα εγκλήματα του ναζισμού. Η αντικομμουνιστική υστερία τους ώθησε να ανορθώσουν γρήγορα τη Γερμανία και να την καταστήσουν μεγάλη δύναμη. Μόλις οι Γερμανοί έγιναν, υπό την αμερικανική προστασία, προπύργιο του αντικομμουνισμού, αξίωσαν να τους παραδώσουν κυβερνήσεις χωρών, συμπατριώτες τους εγκληματίες πολέμου, για να δικαστούν δήθεν στο Βερολίνο. Αυτήν την αξίωση προέβαλλαν και από εμάς.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ τότε υπέκυψε, χάριν οικονομικών συμφωνιών. Κλασικές έχουν μείνει οι περιπτώσεις με τον Μαξ Μέρτεν, τον Κόλβες και άλλους. Στη Βουλή του 1958 και 1959 η αντιπολίτευση (με την ΕΔΑ του Πασαλίδη και τη «Δημοκρατική Ένωση» του Τσιριμώκου) έδωσε μάχες καταγγέλλοντας τη στάση της ΕΡΕ. Το τείχος χώρισε δύο κόσμους. Στην αρχή το Ανατολικό Βερολίνο, απώτατη «σοσιαλιστική» πρωτεύουσα σε άμεση συνάφεια με τη Δύση, αποτελούσε ένα σταυροδρόμι, ένα σημείο συνάντησης διπλωματών, επαναστατών του τρίτου κόσμου, αλλά και μαγνήτη για κατασκόπους. Όμως οι Ανατολικογερμανοί έφτιαξαν εγκαταστάσεις, στέριωσαν παιδεία και περίθαλψη, έδωσαν ώθηση στην κουλτούρα, και προχώρησαν στον τουρισμό. Τιμούσαν τον Μαρξ, αλλά και τον Λούθηρο, ενώ η μουσική του Μπαχ και του Χαίντελ ακουγόταν σε πληθώρα συναυλιών.
Τι επεδίωκαν οι Γερμανοί με το γκρέμισμα του τείχους και την ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Το απεκάλυψε ο Έριχ Χόνεκερ, αιχμάλωτος στα χέρια των δυτικών: «Ο λογαριασμός εξοφλήθηκε, το δρομολόγιο για το ευρωπαϊκό σπίτι είναι έτοιμο. Αν δεν υπάρξουν ρήγματα στη σιδηροτροχιά, το τρένο θα φτάσει, σύμφωνα με τη βούληση της Δυτικής Γερμανίας, σε μια γερμανική Ευρώπη. Τώρα, αν θα φτάσει σε μια γερμανική Ευρώπη ή σε μια ευρωπαϊκή Γερμανία, είναι ως προς το τελικό αποτέλεσμα το ίδιο. Ένα τέτοιο δημιούργημα έχει τη δική του δυναμική, όπως έδειξαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Εννοώ ότι σήμερα, με τη βοήθεια των πραγματικών γεγονότων, φαίνεται πόσο λάθος ήταν να επιχειρηθεί με την πέρα για πέρα αναγκαία «νέα σκέψη» μια συνολική επανεκτίμηση όλων των αξιών του σοσιαλισμού, μέχρι το σημείο εξόντωσής του…» Προφητικά ήταν τα λόγια του, άλλοτε ηγέτη της Ανατολικής Γερμανίας, Έριχ Χόνεκερ. Κι ακόμα, σωστά εκτίμησε ότι: «Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, προέκυψε ένας χαοτικός κόσμος χωρίς κανέναν απολύτως προσανατολισμό, όπου οι ΗΠΑ ως αυτόκλητος παγκόσμιος χωροφύλακας, καθορίζουν ανάλογα με τη διάθεσή τους, πότε εδώ και πότε εκεί, τη “νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων” με βόμβες και με πυραύλους…». Αυτό ακριβώς συνέβη. Εάν δεν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, και δεν κατέβαινε η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο, δεν θα μπορούσε εύκολα να κυριαρχήσει η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το «ευρώ», που ελέγχουν οι Γερμανοί τραπεζίτες.
Η Γερμανία με το Δ’ Ράιχ, προχώρησε στη «γερμανική Ευρώπη» που διέβλεψε με ακρίβεια ο Χόνεκερ. Και η Ελλάδα μετετράπη σε αποικία, επειδή διαθέτει «πολιτικούς» ευρωλάγνους. Αλλά, η ευρωδουλεία είναι στάση πολιτική, που υποτιμά εκείνον που τη διδάσκει ή την ασκεί. Η Γερμανία επανήλθε θριαμβευτικά αυτή τη φορά, για να πάρει τη «ρεβάνς» από τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Λέξη δεν θα ακούσετε για όλα αυτά κατά τους πανηγυρισμούς και τα αφιερώματα που θα μιλάνε μόνο για το «τείχος τους αίσχους»… Για το αίσχος όμως της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, που φτωχοποίησε λαούς και επανέφερε τον εργασιακό Μεσαίωνα, δεν θα πει κανείς τίποτε. Μόνο οι «επίσημοι» θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Ο Μπρεχτ επεσήμαινε ότι: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά σαν καπιταλισμός». Είναι ακριβώς αυτός ο καπιταλισμός που μας πνίγει από τις Βρυξέλλες…
