Του Δημήτρη Υφαντή.
Στο ρευστό και κλυδωνιζόμενο πολιτικό σκηνικό, η Ν.Δ. κατορθώνει, ένα χρόνο και κάτι μετά την ιστορική της συντριβή στις τελευταίες εκλογές, να εμφανίζει έναν πολιτικό λόγο που διαφοροποιείται από την κυβερνητική θλιβερή υπαλληλία στις καταστροφικές επιταγές της τρόικας. Σε σειρά δημοσκοπήσεων η «ψαλίδα κλείνει».
Το «Συμβόλαιο Αξιοπρέπειας», που με έμφαση προβάλλει ο πρόεδρος της Ν.Δ., συνιστά σαφώς ένα βήμα παραπάνω στην αντιπολιτευτική τακτική του.
Η τακτική απόρριψης του Μνημονίου ως πολιτικός λόγος και ρητορεία αποτελεί επιλογή διάσωσης και διεξόδου για το κόμμα της Ν.Δ. Όσο συσσωρεύεται ο χρόνος και η διαδοχή των αλλεπάλληλων… Μνημονίων, τόσο συγκεντρώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Η αντιπολιτευτική λογόρροια της Ν.Δ., έστω δειλά-δειλά, αποδίδει. Τα δύο τελευταία επεισόδια έχουν εδώ την αξία τους.
Είναι πολύ χοντρό να βγαίνουν οι ίδιοι οι ντίλερ των διεθνών σαρκοβόρων και να σου ανακοινώνουν ότι θα τους πουλήσεις τη χώρα σου. Και είναι, όντως, πολύ αποκαλυπτικό ότι τα τριάκοντα αργύρια (διάβαζε και ξεπούλημα για 50 δισ.) τα είχαν με κάθε ακρίβεια προϋπολογίσει και οι οικονομικοί φωστήρες του Σαμαρά. Κι όμως, δεν ήταν πολύ δύσκολο να καρπωθεί η Ν.Δ. το κατιτίς από τον απόλυτο κυβερνητικό εξευτελισμό. Ούτε θα περνούσε ανεκμετάλλευτη η αποκάλυψη -αλλιώς «κάρφωμα»- του Στρος Καν για την προσυμφωνημένη λύση ΔΝΤ με τον Γ. Παπανδρέου.
Και οι δύο περιπτώσεις χτυπάνε στην καρδιά του ελληνικού λαού. Γιατί, πολύ περισσότερο από το νεοφιλελεύθερο εξανδραποδισμό, την κοινωνία εξοργίζουν η ακραία εξαπάτηση και η κοροϊδία. Το ξεπούλημα της χώρας, η υποτέλεια. Είναι κάτι πιο «βαθύ εδώ που μας πληγώνει». Ένα δηλητηριώδες αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και ντροπής πλημμυρίζει ψυχές και συνειδήσεις. Να το, λοιπόν, το «Συμβόλαιο Αξιοπρέπειας» του ηγέτη της νέας Δεξιάς μας.
Σε αυτή τη φάση, τα πολιτικά οφέλη για τη Ν.Δ. δεν θα είναι ίσως θεαματικά. Το «σε αυτή τη φάση», όμως, μπορεί να αποδειχτεί καθοριστικό. Γιατί, όσο η λαϊκή δυναμική δεν σφραγίζει τις εξελίξεις και η κοινωνική αντίσταση δεν εδραιώνεται σε ενεργητικό παράγοντα, τόσο ο Α. Σαμαράς μπορεί να φιλοδοξεί ότι θα είναι μέσα στις αναταράξεις που πλησιάζουν, ως μέρος μιας μεταβατικής λύσης.
Δεν βρισκόμαστε πια στην περίοδο της διαρκούς παλινδρόμησης του δικομματικού εκκρεμούς, που εγκλώβιζε την κοινωνική δυσαρέσκεια επί μία τριακονταετία. Ένα στοιχειώδες πολιτικό μέγεθος αποτελεί κρίσιμο στοιχείο. Μπορεί, όμως, από την άλλη η εξεγερμένη αξιοπρέπεια να τον παρασύρει και να ξεσκίσει το ψεύτικο «συμβόλαιο», το οποίο υπολογίζει να εξαργυρώσει, συμβάλλοντας στη διάσωση της πολιτικοοικονομικής μαφίας που λυμαίνεται τη χώρα.
Η τακτική απόρριψης του Μνημονίου ως πολιτικός λόγος και ρητορεία αποτελεί επιλογή διάσωσης και διεξόδου για το κόμμα της Ν.Δ. Όσο συσσωρεύεται ο χρόνος και η διαδοχή των αλλεπάλληλων… Μνημονίων, τόσο συγκεντρώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Η αντιπολιτευτική λογόρροια της Ν.Δ., έστω δειλά-δειλά, αποδίδει. Τα δύο τελευταία επεισόδια έχουν εδώ την αξία τους.
Είναι πολύ χοντρό να βγαίνουν οι ίδιοι οι ντίλερ των διεθνών σαρκοβόρων και να σου ανακοινώνουν ότι θα τους πουλήσεις τη χώρα σου. Και είναι, όντως, πολύ αποκαλυπτικό ότι τα τριάκοντα αργύρια (διάβαζε και ξεπούλημα για 50 δισ.) τα είχαν με κάθε ακρίβεια προϋπολογίσει και οι οικονομικοί φωστήρες του Σαμαρά. Κι όμως, δεν ήταν πολύ δύσκολο να καρπωθεί η Ν.Δ. το κατιτίς από τον απόλυτο κυβερνητικό εξευτελισμό. Ούτε θα περνούσε ανεκμετάλλευτη η αποκάλυψη -αλλιώς «κάρφωμα»- του Στρος Καν για την προσυμφωνημένη λύση ΔΝΤ με τον Γ. Παπανδρέου.
Και οι δύο περιπτώσεις χτυπάνε στην καρδιά του ελληνικού λαού. Γιατί, πολύ περισσότερο από το νεοφιλελεύθερο εξανδραποδισμό, την κοινωνία εξοργίζουν η ακραία εξαπάτηση και η κοροϊδία. Το ξεπούλημα της χώρας, η υποτέλεια. Είναι κάτι πιο «βαθύ εδώ που μας πληγώνει». Ένα δηλητηριώδες αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και ντροπής πλημμυρίζει ψυχές και συνειδήσεις. Να το, λοιπόν, το «Συμβόλαιο Αξιοπρέπειας» του ηγέτη της νέας Δεξιάς μας.
Σε αυτή τη φάση, τα πολιτικά οφέλη για τη Ν.Δ. δεν θα είναι ίσως θεαματικά. Το «σε αυτή τη φάση», όμως, μπορεί να αποδειχτεί καθοριστικό. Γιατί, όσο η λαϊκή δυναμική δεν σφραγίζει τις εξελίξεις και η κοινωνική αντίσταση δεν εδραιώνεται σε ενεργητικό παράγοντα, τόσο ο Α. Σαμαράς μπορεί να φιλοδοξεί ότι θα είναι μέσα στις αναταράξεις που πλησιάζουν, ως μέρος μιας μεταβατικής λύσης.
Δεν βρισκόμαστε πια στην περίοδο της διαρκούς παλινδρόμησης του δικομματικού εκκρεμούς, που εγκλώβιζε την κοινωνική δυσαρέσκεια επί μία τριακονταετία. Ένα στοιχειώδες πολιτικό μέγεθος αποτελεί κρίσιμο στοιχείο. Μπορεί, όμως, από την άλλη η εξεγερμένη αξιοπρέπεια να τον παρασύρει και να ξεσκίσει το ψεύτικο «συμβόλαιο», το οποίο υπολογίζει να εξαργυρώσει, συμβάλλοντας στη διάσωση της πολιτικοοικονομικής μαφίας που λυμαίνεται τη χώρα.
Σχόλια
