Ο κ. Τσίπρας παρουσίασε σε εκδήλωση στις 28/6/2021 το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την Εργασία με τίτλο «Ελλάδα+Εργασία». Το περιεχόμενο του προγράμματος κινείται στην υιοθέτηση μιας σειράς μέτρων σε θετική κατεύθυνση στη βάση πέντε αρχών: «Δικαιοσύνη, Ασφάλεια, Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια και Προοπτική». Στα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλα πολλά για τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και αμοιβών καθώς δεν θα διαφωνήσουμε με τη διαπίστωση Τσίπρα ότι ανήκουμε στην Ευρώπη αλλά έχουμε εργασιακές συνθήκες «Βαλκανίων» ή κατ’ εμάς ακόμα χειρότερες. Το θέμα μας τουλάχιστον εδώ δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το περιεχόμενο των μέτρων-προτάσεων, που α) είναι ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες και τις συνθήκες των εργαζόμενων και β) κινούνται εντός των ορίων της γερμανικής Ευρώπης και των επιταγών της για την Ελλάδα. Το θέμα είναι η αξιοπιστία των υποσχέσεων και τα όσα ενδεχόμενα κρύβονται πίσω από αυτές τις υποσχέσεις. Αυτό θα διερευνήσουμε στο παρόν άρθρο.
Ο καθένας κρίνεται από τα έργα του
Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα χρόνο μετά που βρέθηκε εκτός κυβέρνησης επανήλθε στη λογική των υποσχέσεων, διακηρύξεων, προτάσεων κ.λπ. για το τι θα έκανε αυτός ή θα κάνει ως κυβέρνηση. Κάθε φορά που η παρούσα κυβέρνηση παίρνει κάποια σημαντικά μέτρα αμέσως έρχεται ο «αντίλογος» με τις προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ. Το είδαμε με τα οικονομικά μέτρα για την πανδημία, το σχέδιο της Επιτροπής Πισσαρίδη, το αναπτυξιακό σχέδιο «Ελλάδα 2.0» και τώρα με τα Εργασιακά. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την πολιτική της Ν.Δ. και προτείνει θετικότερου χαρακτήρα λύσεις προσεκτικά όμως επιλεγμένες εντός των ορίων που θέτει η γερμανική Ευρώπη. Εδώ ισχύει η λαϊκή παροιμία «παλιά μου τέχνη κόσκινο». Με τη μεθοδολογία της περιόδου 2012-2014, τις φιλολαϊκές προτάσεις για την αντιμετώπιση των μνημονίων, που τον ανέδειξε σε κυβέρνηση το 2015 προσπαθεί και στην παρούσα περίοδο να αυξήσει τα χαμηλά-στάσιμα δημοσκοπικά ποσοστά του. Συνεπώς επικεντρώνεται σε μια ρητορεία εύηχων προτάσεων, που ορισμένες φορές φτάνουν σε σημείο πλειοδοσίας, για μια σειρά σημαντικά θέματα.
Αγνοούν όμως ότι δεν βρισκόμαστε στην περίοδο πριν το 2015, που ο λαός τους αντιμετώπιζε ως μη δοκιμασμένους κυβερνητικά και συνεπώς τους έκρινε και πίστευε μόνο από τις υποσχέσεις τους. Σήμερα τους βαρύνουν τα έργα τους της περιόδου 2015-2019 ως κυβέρνηση και η «κωλοτούμπα» του 2015, που οδήγησε στη μνημονιακή μετάλλαξη. Παράλληλα από συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως δήλωναν, στην προσπάθειά τους να γίνουν το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ έχουν πάρει με «μεταγραφή» μια σειρά πρωτοκλασάτα στελέχη της εποχής του Γιωργάκη και όχι μόνο για να προσθέσουν στο ΣΥΡΙΖΑ και το «Προοδευτική Συμμαχία». Συνεπώς ο λαός πλέον δεν έχει να κρίνει μόνο διακηρύξεις και υποσχέσεις αλλά έργα και μάλιστα για τη συμμετοχή τους σε αντιλαϊκά μέτρα ως κυβέρνηση.
Συμπέρασμα οι θετικές προτάσεις και υποσχέσεις από ανθρώπους που έχουν «βάψει τα χέρια τους με αίμα» κατά των λαϊκών συμφερόντων, στο όνομα της παραμονής τους στην εξουσίας, δεν αρκούν πλέον για να τους οδηγήσουν ξανά στην εξουσία.
Ορισμένα στοιχεία του προγράμματος
α) Η λογική της πλειοδοσίας. Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο ΣΥΡΙΖΑ «διέρρευσε» το κείμενο των προτάσεων του στα Μέσα Ενημέρωσης. Όσοι συνεπώς είχαν ενημερωθεί από τη «διαρροή» γνώριζαν ότι η πρόταση για κατώτατο μισθό ήταν 751 ευρώ. Όμως κατά την παρουσίαση του προγράμματος έγινε το θαύμα του «λεφτά υπάρχουν» και ο κατώτατος μισθός ανέβηκε στα 800 ευρώ: «Σχέδιο μας λοιπόν και δέσμευσή μας είναι η αύξηση του κατώτατου μισθού την επόμενη κιόλας μέρα της συγκρότησης προοδευτικής κυβέρνησης στον τόπο μας στα 800 ευρώ.»
Τι συνέβη και είχαμε αυτή την αιφνίδια «αύξηση»; Η απάντηση βρίσκεται στην ουσία της πολιτικής των Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ. Κάνουν πολιτική όχι με πολιτικά μέσα και έχοντας ένα λαϊκό κίνημα που κινητοποιείται και στηρίζει αιτήματα. Κάνουν πολιτική με επικοινωνιακά τερτίπια. Ανακοίνωσε ενδιάμεσα ο Μητσοτάκης τα 150 ευρώ εφ’ άπαξ για τον εμβολιασμό των νέων. Πλειοδοτεί πλέον ο Τσίπρας «Το’ χει η μέρα σήμερα, το 150άρι είναι της μέρας. Μόνο που το δικό μας δεν είναι one-off για να εμβολιαστούμε, αλλά είναι σε μηνιαία βάση για τους εργαζόμενους.» Αυτό ήταν το κριτήριο! Ο καθένας μας μπορεί να κρίνει την αξιοπιστία τέτοιων υποσχέσεων…
β) Η λογική της «στήριξης από έξω». Το 2014 όταν ρωτούσαμε πως θα «σκίσετε τα μνημόνια με ένα νόμο ένα άρθρο» απλά και μόνο με τη λαϊκή ψήφο, χωρίς να υπάρχει ενεργό λαϊκό κίνημα, απαντούσε η «παρέα Τσίπρα» ότι οι συνθήκες στην Ε.Ε. έχουν αλλάξει και ξεφεύγουν πλέον από τον ακραιφνή νεοφιλελευθερισμό. Το τι έγινε μετά είναι γνωστό… Σήμερα οι συνθήκες για τα εργασιακά κατ΄ αυτούς αλλάζουν στις ΗΠΑ και γι’ αυτό επικαλούνται τον πρόεδρο Μπάιντεν «Ακόμη και στη καρδιά του δυτικού καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, ο Πρόεδρος Μπάιντεν μίλησε πριν από λίγο καιρό για το τέλος αυτού του μοντέλου και την ανάγκη αύξησης των μισθών. Και προχωρεί σε τέτοια βήματα.» Τώρα που τα βλέπουν όλα αυτά στις ΗΠΑ, ανεξάρτητα τι δηλώνει ο Μπάιντεν, παραμένει ένα ερώτημα. Δυστυχώς όμως προκύπτει ότι για μία ακόμα φορά επικαλούνται παράγοντες που δεν ισχύουν αντί να αντιπαρατεθούν με την ουσία των αντεργατικών πολιτικών που είναι οι πολιτικές της Ε.Ε., στην οποία είναι υποταγμένοι.
γ) Η αποδοχή της λογικής της Ε.Ε. Η αντεργατική πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και μία δεκαετία, αφήνουμε εκτός το τι γινόταν πριν, έχει σφραγίδα και υπογραφή, τους δανειστές ουσιαστικά την Ε.Ε. Είναι δικά τους όλα τα αντιλαϊκά μέτρα στην περίοδο των μνημονίων αλλά και τώρα που θεωρητικά είμαστε εκτός. Πάντοτε έχουν τους μηχανισμούς να πιέσουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Να θυμηθούμε ότι στην παρούσα περίοδο το αναπτυξιακό σχέδιο «Ελλάδα 2.0» εγκρίθηκε από την Κομισιόν αφού είχε προηγούμενα περάσει από την Βουλή το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη, που ήταν άτυπα προαπαιτούμενο.
Πως λοιπόν θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της ασφάλειας «Το πρώτο βήμα εδώ είναι προφανώς η ακύρωση του αντικοινωνικού νόμου Χατζηδάκη.»; Πως θα τον καταργήσει όπως αναφέρει σε άλλο σημείο και θα εφαρμόσει τα μέτρα που προτείνει, όταν από την αρχή αποδέχεται ότι «το πραγματικό δίλημμα δεν ήταν ποτέ για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες και για την Ελλάδα, την ελληνική κοινωνία το αν “μένουμε Ευρώπη”. Αυτό ήταν λυμένο. Το ουσιώδες δίλημμα ήταν και παραμένει ακόμα: αν θα “γίνουμε Ευρώπη”» Πως θα γίνεις Ευρώπη όταν αυτή σου επιβάλει εργασιακές συνθήκες μεσαίωνα και εσύ την αποδέχεσαι ως υπέρτατη αρχή;.
Συνεπώς με την αποδοχή της αρχής του «μένουμε Ευρώπη» ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί ότι όσα αναφέρει είναι απλά κουβέντες, όπως ήταν και πριν το 2015 το «θα σκίσουμε τα μνημόνια».
δ) Οι σχέσεις με τον ΣΕΒ. Ο κ. Τσίπρας φροντίζει να προσαρμόζει τη ρητορική του ανάλογα με το ακροατήριο που απευθύνεται, τηρώντας φυσικά πάντοτε τα προσχήματα. Στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου ΣΥΡΙΖΑ για το εργασιακό τότε νομοσχέδιο Χατζηδάκη ανέφερε το νομοσχέδιο «αποτελεί απαίτηση και γραμμάτιο του κου Μητσοτάκη προς τα μεγάλα συμφέροντα που τον έκαναν πρωθυπουργό» και εξειδίκευε το συριζαϊκό Documento (21/4/2021) ότι επρόκειτο για «γραμμάτιο του κ. Μητσοτάκη προς τον ΣΕΒ».
Αυτή τη σκληρή ρητορική για το θεαθήναι, εντός ΣΥΡΙΖΑ και εκτός για τα ψηφαλάκια, ο κ. Τσίπρας την «έκανε γαργάρα» απευθυνόμενος στη Γ.Σ. του ΣΕΒ στις 29/06/2021. Παράλληλα μετρίασε αισθητά το περιεχόμενο της ομιλίας του συγκριτικά με τις υποσχέσεις του μία μέρα πριν, για το πρόγραμμα «Ελλάδα+ Εργασία». Έτσι στη ΓΣ του ΣΕΒ δεν μίλησε ούτε για κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη ούτε ότι ο νόμος αυτός έγινε με εντολή ΣΕΒ. Εκεί ήταν προσεκτικός στις διατυπώσεις και χωρίς να εκτεθεί ευθέως, σε σχέση με τις υποσχέσεις του για τα εργασιακά, μίλησε για ανάγκη αύξησης του εργατικού εισοδήματος, χωρίς όμως να δεσμευτεί σε οτιδήποτε όπως έκανε μια μέρα πριν, και κάλεσε τον ΣΕΒ σε διάλογο «Είμαι ανοιχτός να συζητήσουμε σοβαρές προτάσεις για τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους.»
