Η πατρίδα, η κατοχή, το καθεστώς και η κόκκινη γραμμή της σύγκρουσης. Του Δημήτρη Υφαντή
Γύρω από ένα πτώμα μαζεύονται οι ύαινες. Και οι νεκροθάφτες που αναλαμβάνουν, με το αζημίωτο και επαγγελματική ψυχρότητα, την ταφή, στη λαϊκή καθομιλουμένη αποκαλούνται «κοράκια». Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Εδώ διαδραματίζεται το έργο της άλωσης και του διαμοιρασμού μιας ρημαγμένης και παραδομένης χώρας. Η εθνική κυριαρχία, ακόμη και η εθνική υπόσταση θεωρούνται ήδη έννοιες ανύπαρκτες για τη διεθνή αγέλη των «δανειστών», πολύ περισσότερο δε για τους κλώνους της εγχώριας τραπεζικής, εκδοτικής και ακαδημαϊκής ελίτ, που έχουν καταλάβει τα κυβερνητικά έδρανα, διακηρύσσοντας τη μεγάλη σοφία: «Κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας»!
Κι εδώ έρχεται αυθόρμητα η απορία, που έχει αποτελέσει με πολλές αφορμές ειρωνική επωδό: «Τι είναι η πατρίδα μας;». Ας αφήσουμε, όμως, την ειρωνεία κι ας θέσουμε το ερώτημα σοβαρά: Τι είναι στα αλήθεια η πατρίδα μας; Και δεν υπάρχει, εν προκειμένω, άλλη απάντηση από την αυτονόητη: Ο φυσικός της πλούτος, ο εθνικός και δημόσιος πλούτος -εντάξει ό,τι έχει απομείνει- και βέβαια οι άνθρωποί της. Αυτά δεν είναι η πατρίδα μας;
Τα δίνουν όλα. Η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου έχει αναλάβει επαγγελματικά τη διεκπεραίωση, χωρίς αναστολές. Οι τελευταίες σελίδες στο ημερολόγιο του…Τιτανικού -τι θυμάται κανείς- γράφουν: ανταλλαγή ομολόγων, δανειακή σύμβαση και νέο Μνημόνιο. Κι έχει αρχίσει ξανά το γαϊτανάκι του τρόμου και του ψέματος. Κυβερνητικές πηγές, παράγοντες των «αγορών» και στελέχη της Ε.Ε. πρωταγωνιστούν σε αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις, για την έκβαση του PSI. Τι κρατάει κανείς; Τη δήλωση-μαχαιριά της Μέρκελ: «Από την Ελλάδα εξαρτάται αν θα μείνει στο ευρώ. Ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει!». Και, βέβαια, την κατοχύρωση του χρέους στο αγγλικό Δίκαιο, τα τοκογλυφικά επιτόκια των νέων ομολόγων και τη ληστρική υπαγωγή του εθνικού πλούτου εσαεί στους νομίμως «κατέχοντες», τους καλούμενους ευσχήμως και πιστωτές. Τα ποσοστά, η ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου και το βάφτισμα και ξεβάφτισμα σε «εθελοντική»-«υποχρεωτική» της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι πολύ, πάρα πολύ σημαντικά, αλλά γι’ αυτούς που παζαρεύουν τα ήδη κεκτημένα τους. «Τα δικά τους είναι δικά τους και τα δικά μας είναι, πάλι, δικά τους». Οι λεπτοί χειρισμοί της διαδικασίας του «κλινικού θανάτου» του πειραματόζωου Ελλάς θα επηρεάσουν και την πληγωμένη Ευρωζώνη και τη διεθνή ύφεση, αλλά και θα καθοριστούν από τις δονήσεις της παγκόσμιας κρίσης.
Ο αποκαλούμενος πρωθυπουργός, τεχνοκράτης άνθρωπος, έχοντας αίσθηση όλων αυτών, ήταν κυνικά ειλικρινέστατος: «Δεν μπορώ να δεσμευθώ ότι δεν θα προχωρήσω σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου για μισθούς και συντάξεις». Ο θόρυβος που αναπαράγεται, συστηματικά, από τα Μέσα γύρω από το αν η τρόικα, επιχειρηματικά λόμπι, ο Παπαδήμος, ποιος τέλος πάντων έχει την πρωτοβουλία για το ολοκληρωτικό σάρωμα σε μισθούς, συντάξεις και εργασιακές σχέσεις, δεν είναι δυνατόν να συσκοτίζει την ουσία των τετελεσμένων.
Η δοτή χούντα «νομοθετεί» μέσω διαταγμάτων και πραξικοπηματικών αποφάσεων, που καταλύουν και τα τελευταία κοινοβουλευτικά τελετουργικά προσχήματα. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Οι συγκυβερνώντες δραπετεύουν σε αυτιστική τροχιά και βαυκαλίζονται ότι θα διασωθούν από τη συνενοχή της παράδοσης της «βρόμικης δουλειάς» στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Είναι, όμως, εξευτελιστικό: η μεν Ν.Δ. ασχολείται με το εαρινό ημερολόγιο, αναζητώντας -μάταια;- την Κυριακή των εκλογών, ενώ στο ΠΑΣΟΚ συγκλονίζονται από τη μάχη των μνηστήρων, με έπαθλο τα ερείπια της ολοσχερούς πολιτικής χρεοκοπίας.
Κι αν το δεδομένο πολιτικό σύστημα έχει εξαντλήσει την «ανταλλακτική» του αξία, το βαθύ σύστημα διαμορφώνει πλέον γύρω από την καθαρόαιμη χούντα που συγκροτεί το πρωθυπουργικό κέντρο, όχι μόνο τον εκτελεστικό βραχίονα υλοποίησης των ολέθριων τελεσίγραφων, αλλά και ένα μοχλό αναδιάταξης των σχέσεων διαπλοκής και εκκόλαψης νέων πρόθυμων πολιτικών μορφωμάτων.
Στην κοινωνική πλειοψηφία, που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσε τη δική της μάχη σωτηρίας, συντελούνται και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία αντίστροφες διεργασίες. Κι αν το στίγμα της οργής και της σύγκρουσης σφράγισε τις προηγούμενες στιγμές της κορύφωσης της μεγάλης λαϊκής αντίστασης, πλέον θα είναι τα στοιχεία της αποκάλυψης, της συνειδητοποίησης και της ανατροπής, που θα χρωματίσουν καθοριστικά τις εξελίξεις. Τα μέτωπα της αναμέτρησης ξεκαθαρίζουν. Το καθήκον σωτηρίας της πατρίδας, του εθνικού πλούτου και των ανθρώπων της, που δεν έχουν άλλον τρόπο επιβίωσης από το μόχθο τους σε αυτή τη χώρα, θα χαράξει την «κόκκινη γραμμή» της αποφασιστικής μάχης για την αποτίναξη του ζυγού του καθεστώτος και το σάρωμα του πολιτικού κατεστημένου. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου, που αναδεικνύεται σε στυγνό εκτελεστικό όργανο των δυνάμεων κατοχής της χώρας, θα βρεθεί γρήγορα σε δεινή θέση.
Κι εδώ έρχεται αυθόρμητα η απορία, που έχει αποτελέσει με πολλές αφορμές ειρωνική επωδό: «Τι είναι η πατρίδα μας;». Ας αφήσουμε, όμως, την ειρωνεία κι ας θέσουμε το ερώτημα σοβαρά: Τι είναι στα αλήθεια η πατρίδα μας; Και δεν υπάρχει, εν προκειμένω, άλλη απάντηση από την αυτονόητη: Ο φυσικός της πλούτος, ο εθνικός και δημόσιος πλούτος -εντάξει ό,τι έχει απομείνει- και βέβαια οι άνθρωποί της. Αυτά δεν είναι η πατρίδα μας;
Τα δίνουν όλα. Η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου έχει αναλάβει επαγγελματικά τη διεκπεραίωση, χωρίς αναστολές. Οι τελευταίες σελίδες στο ημερολόγιο του…Τιτανικού -τι θυμάται κανείς- γράφουν: ανταλλαγή ομολόγων, δανειακή σύμβαση και νέο Μνημόνιο. Κι έχει αρχίσει ξανά το γαϊτανάκι του τρόμου και του ψέματος. Κυβερνητικές πηγές, παράγοντες των «αγορών» και στελέχη της Ε.Ε. πρωταγωνιστούν σε αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις, για την έκβαση του PSI. Τι κρατάει κανείς; Τη δήλωση-μαχαιριά της Μέρκελ: «Από την Ελλάδα εξαρτάται αν θα μείνει στο ευρώ. Ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει!». Και, βέβαια, την κατοχύρωση του χρέους στο αγγλικό Δίκαιο, τα τοκογλυφικά επιτόκια των νέων ομολόγων και τη ληστρική υπαγωγή του εθνικού πλούτου εσαεί στους νομίμως «κατέχοντες», τους καλούμενους ευσχήμως και πιστωτές. Τα ποσοστά, η ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου και το βάφτισμα και ξεβάφτισμα σε «εθελοντική»-«υποχρεωτική» της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι πολύ, πάρα πολύ σημαντικά, αλλά γι’ αυτούς που παζαρεύουν τα ήδη κεκτημένα τους. «Τα δικά τους είναι δικά τους και τα δικά μας είναι, πάλι, δικά τους». Οι λεπτοί χειρισμοί της διαδικασίας του «κλινικού θανάτου» του πειραματόζωου Ελλάς θα επηρεάσουν και την πληγωμένη Ευρωζώνη και τη διεθνή ύφεση, αλλά και θα καθοριστούν από τις δονήσεις της παγκόσμιας κρίσης.
Ο αποκαλούμενος πρωθυπουργός, τεχνοκράτης άνθρωπος, έχοντας αίσθηση όλων αυτών, ήταν κυνικά ειλικρινέστατος: «Δεν μπορώ να δεσμευθώ ότι δεν θα προχωρήσω σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου για μισθούς και συντάξεις». Ο θόρυβος που αναπαράγεται, συστηματικά, από τα Μέσα γύρω από το αν η τρόικα, επιχειρηματικά λόμπι, ο Παπαδήμος, ποιος τέλος πάντων έχει την πρωτοβουλία για το ολοκληρωτικό σάρωμα σε μισθούς, συντάξεις και εργασιακές σχέσεις, δεν είναι δυνατόν να συσκοτίζει την ουσία των τετελεσμένων.
Η δοτή χούντα «νομοθετεί» μέσω διαταγμάτων και πραξικοπηματικών αποφάσεων, που καταλύουν και τα τελευταία κοινοβουλευτικά τελετουργικά προσχήματα. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Οι συγκυβερνώντες δραπετεύουν σε αυτιστική τροχιά και βαυκαλίζονται ότι θα διασωθούν από τη συνενοχή της παράδοσης της «βρόμικης δουλειάς» στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Είναι, όμως, εξευτελιστικό: η μεν Ν.Δ. ασχολείται με το εαρινό ημερολόγιο, αναζητώντας -μάταια;- την Κυριακή των εκλογών, ενώ στο ΠΑΣΟΚ συγκλονίζονται από τη μάχη των μνηστήρων, με έπαθλο τα ερείπια της ολοσχερούς πολιτικής χρεοκοπίας.
Κι αν το δεδομένο πολιτικό σύστημα έχει εξαντλήσει την «ανταλλακτική» του αξία, το βαθύ σύστημα διαμορφώνει πλέον γύρω από την καθαρόαιμη χούντα που συγκροτεί το πρωθυπουργικό κέντρο, όχι μόνο τον εκτελεστικό βραχίονα υλοποίησης των ολέθριων τελεσίγραφων, αλλά και ένα μοχλό αναδιάταξης των σχέσεων διαπλοκής και εκκόλαψης νέων πρόθυμων πολιτικών μορφωμάτων.
Στην κοινωνική πλειοψηφία, που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσε τη δική της μάχη σωτηρίας, συντελούνται και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία αντίστροφες διεργασίες. Κι αν το στίγμα της οργής και της σύγκρουσης σφράγισε τις προηγούμενες στιγμές της κορύφωσης της μεγάλης λαϊκής αντίστασης, πλέον θα είναι τα στοιχεία της αποκάλυψης, της συνειδητοποίησης και της ανατροπής, που θα χρωματίσουν καθοριστικά τις εξελίξεις. Τα μέτωπα της αναμέτρησης ξεκαθαρίζουν. Το καθήκον σωτηρίας της πατρίδας, του εθνικού πλούτου και των ανθρώπων της, που δεν έχουν άλλον τρόπο επιβίωσης από το μόχθο τους σε αυτή τη χώρα, θα χαράξει την «κόκκινη γραμμή» της αποφασιστικής μάχης για την αποτίναξη του ζυγού του καθεστώτος και το σάρωμα του πολιτικού κατεστημένου. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου, που αναδεικνύεται σε στυγνό εκτελεστικό όργανο των δυνάμεων κατοχής της χώρας, θα βρεθεί γρήγορα σε δεινή θέση.
Σχόλια
