ΗΠΑ-Ευρώπη-Τουρκία προώρισται να συζούν σε συνεχή ένταση
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Το πραξικόπημα αλλά και όσα ακολούθησαν θέτουν το ερώτημα «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;», την Τουρκία. Η επιμονή (της προπαγάνδας των κατευθυνόμενων ΜΜΕ) όχι στο ποιος αλλά στο πώς κυβερνιέται η Τουρκία, αυταρχικά-δημοκρατικά-θρησκευτικά-κοσμικά, συγκαλύπτει το ότι, άσχετα από την ιδιοσυγκρασία του Ερντογάν (και του εκάστοτε ηγέτη), ο επικυρίαρχος, εμπνευστής πραξικοπημάτων, δεν αποχωρεί με φιλοφρονήσεις ούτε οι δομές της εξάρτησης που στηρίζουν την κυριαρχία του διαλύονται με «άσπρα γάντια».
Η τουρκική κυβέρνηση κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι αυτές ευθύνονται για το πραξικόπημα – η έκδοση του Γκιουλέν θα εκτόνωνε την ένταση και θα τηρούσε τα προσχήματα «συμφιλίωσης» έως τον επόμενο γύρο. Οι ΗΠΑ απειλούν την Τουρκία ότι θα εκδιωχθεί από το ΝΑΤΟ, αν εκτελέσει τους πραξικοπηματίες και προχωρήσει σε εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Το «καπέλωμα» μιας υποδεέστερης χώρας βασίζεται στη διείσδυση/ έλεγχο/επιτήρηση στο Υ/Εξωτερικών, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις Μυστικές Υπηρεσίες και στα Σώματα Ασφαλείας αλλά και σε ένα ευρύτερο δίκτυο στελεχών στα ΜΜΕ και στα πανεπιστήμια – δεν είναι ποτέ τυχαία η επιλογή των Υ/Παιδείας και Πολιτισμού.
Ο Ερντογάν βρήκε, με αφορμή το πραξικόπημα, την ευκαιρία να αποκτήσει (και να μονοπωλήσει) την πραγματική εξουσία, τον έλεγχο του κράτους. Οι Δυτικοί, ΗΠΑ/Ε.Ε., εξεγείρονται και απειλούν βλέποντας ότι χάνουν τους ουσιώδεις μοχλούς ελέγχου και πίεσης και διαμαρτύρονται εν ονόματι της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(!), λες και οι πραξικοπηματίες είναι ακτιβιστές κατά της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Άσχετα με το τι είναι ο Ερντογάν, είναι παράλογο και υποκριτικό να τον κατηγορούν αυτοί που είναι ένοχοι αλλά και συνένοχοί του π.χ. για τη διαιώνιση του πολέμου στη Συρία.
Ο Ερντογάν κατηγορείται για μεγαλομανία αλλά, στην πραγματικότητα, οι κατηγορίες καθρεφτίζουν την ανησυχία των ΗΠΑ-Ευρωπαίων ενώπιον μιας μεγάλης σε όγκο χώρας που διεκδικεί ισοτιμία δικαιωμάτων, κάτι αδιανόητο ώς τώρα. Αν ο Ερντογάν υπερεκτιμά τις δυνατότητες της χώρας του, θα το πληρώσει ακριβά ο ίδιος και η χώρα, αλλά το πραξικόπημα έδειξε ότι οι επικυρίαρχοι ανησυχούν. Και, επιπλέον, αποτυγχάνουν.
Η επικράτηση του ισλαμικού στοιχείου σταθεροποιεί άμεσα τον Ερντογάν στο κοινωνικό πεδίο, αλλά αυτό δεν παρέχει ισχυρή βάση για οικονομική ανάπτυξη, ιδίως ορισμένων τομέων όπως ο ελευθεριάζων τουρισμός. Ή ο ισλαμισμός θα νερώσει το κρασί του ή ο τουρισμός θα βουλιάξει, αν υπολογίσουμε και τον παράγοντα του κουρδικού προβλήματος.
Οι απειλές του Κέρι ότι μπορεί να εκδιωχθεί η Τουρκία από το ΝΑΤΟ είναι κούφιες. Η Τουρκία είναι ακρογωνιαίος λίθος στην αμερικανική στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας, στην πρόσβαση προς τη Μ. Ανατολή και το Ιράν. Ο Ερντογάν διεκδικεί (και καλά κάνει) μια σχετική αυτονομία στο πλαίσιο των γενικών συμφερόντων του Δυτικού χώρου καθώς και ανταμοιβή για τις υπηρεσίες της Τουρκίας προς τη Δύση. Για κάθε ανεξάρτητη χώρα είναι «ακατανόητο» γιατί η Γερμανία προμηθεύεται ανενόχλητη αέριο από τη Ρωσία, αλλά στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία ή στην Τουρκία απαγορεύεται να έχουν αγωγούς.
Εχθρός, αντίπαλος ή φίλος, κάθε ηγέτης που διεκδικεί για τη χώρα του την αυτονομία της στο πλαίσιο των συμμαχιών της είναι άξιος σεβασμού. Μόνο εθελόδουλοι λοιδορούν ένα τέτοιο ηγέτη. Μετά την πτώση της χούντας οι ελληνικές ηγεσίες επέτρεψαν να ανατραπεί σε βάρος μας η αρχική ισορροπία με την Τουρκία επιδεικνύοντας εθελοδουλία, στάση ψοφοδεή, λιπόψυχη. Οι λοιδορίες κατά του Ερντογάν δεν συγκαλύπτουν τις ηττοπαθείς πολιτικές και την ψυχολογία ντροπής.
Η διαμάχη για τον έλεγχο των κρατικών μηχανισμών είναι κρίσιμη αλλά ξύνει μόνο την επιφάνεια. Οι ελίτ στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την Τουρκία και τη Ρωσία με το ίδιο σκεπτικό: Βλέπουν ότι και στις δυο χώρες υπάρχει μια δυναμική εθνική αστική τάξη. Στόχος των ΗΠΑ είναι να εξαναγκάσουν τις δύο χώρες να περιορίσουν τη δραστηριότητά τους εντός των συνόρων τους και να εγκαταλείψουν τη φιλοδοξία να αποκτήσουν επιρροή και ισχύ εκτός συνόρων. Με λόγια απλά, οι Αμερικανοί δεν θέλουν να γίνει η Τουρκία περιφερειακή δύναμη ούτε η Ρωσία να γίνει δύναμη πλανητικής εμβέλειας, όπως η ΕΣΣΔ. Αν εξαιρέσουμε το Κυπριακό, ο στρατός στην Τουρκία είχε ακριβώς αυτή την πολιτική, της μη επέκτασης.
Ο Ερντογάν, με τον Νταβούτογλου, υπολόγισε ότι η Τουρκία μπορούσε, ως ισχυρότερο κράτος και με το Ιράν απομονωμένο, να διεισδύσει ειρηνικά στη Μ. Ανατολή. Αλλά ο πόλεμος στη Συρία ανέτρεψε πλήρως τα πράγματα, καθώς το Κίνημα των Κούρδων απειλεί με διαμελισμό την Τουρκία.
Η απαίτηση της Δύσης είναι παράλογη: Θέλει μια μεγάλη Τουρκία, φράχτη στη Ρωσία. Θέλει αυτή τη Μεγάλη Τουρκία υποχείριο χωρίς κάποια ανταμοιβή για το ρόλο της στην περιοχή και ειδικά έναντι της Ρωσίας. Και απειλεί να διαμελίσει την Τουρκία για να ικανοποιήσει τους Κούρδους. Ε, και τα τρία μαζί δεν γίνεται! Με ή χωρίς Ερντογάν η απαίτηση της Δύσης παραμένει παράλογη και ανεφάρμοστη.
ΗΠΑ-Ευρώπη-Τουρκία προώρισται να συζούν σε συνεχή ένταση, με πιθανότερη κατάληξη τον διαμελισμό της Τουρκίας. Δεν απέφυγε τον διαμελισμό η Οθωμανική Aυτοκρατορία. Δεν θα τον αποφύγει και η διάδοχος Τουρκία, γιατί δεν υπάρχει ανάσταση για τις νεκρές αυτοκρατορίες. Μοναδική περίπτωση νεκρανάστασης ήταν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες όταν έδιωξαν τους αδίστακτους Δυτικούς άρπαγες από την Πόλη, για να υποκύψουν, όμως, τελικά, στους βάρβαρους Οθωμανούς.
Φωτογραφία :AFP Photo/Dimitar Dilkoff
