Πατροπαράδοτα η αστική τάξη της Ελλάδας προσδοκούσε να παίζει το ρόλο του μεσάζοντα, του αντιπροσώπου και υπεργολάβου του διεθνούς κεφαλαίου.
Είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν τις ιδιωτικοποιήσεις του ΟTΕ και των κρατικών τραπεζών (Εθνική, Εμπορική) που τελικά κατέληξαν στο πολυεθνικό κεφάλαιο, είδαμε να ανοίγουν νέοι τομείς (κινητή τηλεφωνία, ενέργεια), όπου πάλι οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι λειτούργησαν ως αντιπρόσωποι πολυεθνικών. Ίδια η κατάσταση και στα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα.
Η πατροπαράδοτη αυτή πρακτική της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα. Ξεπουλάνε ακόμη κι αυτή τη γη και τον αέρα και τη θάλασσα και τους δρόμους, με την ελπίδα να αναλάβουν από Κινέζους ή εμίρηδες ή γαλλογερμανούς καμιά υπεργολαβία –φυσικά υπάρχουν οι γνωστές «μίζες». Καθόλου τυχαία, λοιπόν, σύμπασα η μεγαλοαστική τάξη χαιρετίζει την πολιτική του Γ. Παπανδρέου, να τα βγάλει «όλα στο σφυρί».
Το ίδιο το περιβάλλον Παπανδρέου παίζει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Περνά μια σειρά νόμους που ευτελίζουν την αξία της εργατικής δύναμης, ενώ με άλλους νόμους δημιουργεί το αποικιοκρατικό υπόβαθρο υπέρ των πολυεθνικών (νόμος για τα μεγάλα έργα, fast truck κ.λπ.). Από την άλλη μεριά η υπερκυβέρνηση του Μαξίμου στήνει «μεγάλα κόλπα», από τη Goldman Sachs μέχρι τους Κινέζους και τους εμίρηδες του Κατάρ. Ο Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του πρωθυπουργού και δημοσίως παρουσιαζόμενος ως μποέμ συγγραφέας, μεθόδευσε την περιβαλλοντοκτόνα επένδυση του Κατάρ στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, «θέλοντας να βοηθήσει την πατρίδα» -όπως δηλώνει. Ο δε υπουργός για τις παγκόσμιες επενδύσεις, Χ. Παμπούκης, επιστήθιος συνεργάτης του πρωθυπουργού, είναι ο διαχρονικός άνθρωπος των μεγάλων ξεπουλημάτων (από το Κάβο Σίδερο στο Λασίθι μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και μάλιστα επί καραμανλικής διακυβέρνησης, γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει συνέχεια της διακυβέρνησης, ακόμη και στα κομβικά πρόσωπα, σε ό,τι αφορά τις «μεγάλες δουλειές»). Πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχουν για όλα αυτά ανταμοιβές; Πιστεύει κανείς ότι δεν θα υπάρξουν για όλα αυτά στο μέλλον εξεταστικές; Θυμίζουμε ότι ο Τ. Μαντέλης απολογούμενος για τη Siemens είχε πει ότι μια «εύλογη αμοιβή για έναν υπουργό είναι 10 εκατ. ευρώ».
Χ.Κ.
Η πατροπαράδοτη αυτή πρακτική της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα. Ξεπουλάνε ακόμη κι αυτή τη γη και τον αέρα και τη θάλασσα και τους δρόμους, με την ελπίδα να αναλάβουν από Κινέζους ή εμίρηδες ή γαλλογερμανούς καμιά υπεργολαβία –φυσικά υπάρχουν οι γνωστές «μίζες». Καθόλου τυχαία, λοιπόν, σύμπασα η μεγαλοαστική τάξη χαιρετίζει την πολιτική του Γ. Παπανδρέου, να τα βγάλει «όλα στο σφυρί».
Το ίδιο το περιβάλλον Παπανδρέου παίζει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Περνά μια σειρά νόμους που ευτελίζουν την αξία της εργατικής δύναμης, ενώ με άλλους νόμους δημιουργεί το αποικιοκρατικό υπόβαθρο υπέρ των πολυεθνικών (νόμος για τα μεγάλα έργα, fast truck κ.λπ.). Από την άλλη μεριά η υπερκυβέρνηση του Μαξίμου στήνει «μεγάλα κόλπα», από τη Goldman Sachs μέχρι τους Κινέζους και τους εμίρηδες του Κατάρ. Ο Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του πρωθυπουργού και δημοσίως παρουσιαζόμενος ως μποέμ συγγραφέας, μεθόδευσε την περιβαλλοντοκτόνα επένδυση του Κατάρ στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, «θέλοντας να βοηθήσει την πατρίδα» -όπως δηλώνει. Ο δε υπουργός για τις παγκόσμιες επενδύσεις, Χ. Παμπούκης, επιστήθιος συνεργάτης του πρωθυπουργού, είναι ο διαχρονικός άνθρωπος των μεγάλων ξεπουλημάτων (από το Κάβο Σίδερο στο Λασίθι μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και μάλιστα επί καραμανλικής διακυβέρνησης, γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει συνέχεια της διακυβέρνησης, ακόμη και στα κομβικά πρόσωπα, σε ό,τι αφορά τις «μεγάλες δουλειές»). Πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχουν για όλα αυτά ανταμοιβές; Πιστεύει κανείς ότι δεν θα υπάρξουν για όλα αυτά στο μέλλον εξεταστικές; Θυμίζουμε ότι ο Τ. Μαντέλης απολογούμενος για τη Siemens είχε πει ότι μια «εύλογη αμοιβή για έναν υπουργό είναι 10 εκατ. ευρώ».
Χ.Κ.
Σχόλια
