Διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης στις ΗΠΑ με τη συμμετοχή αντισιωνιστών εβραίων – μιας κατηγορίας που «δεν υπάρχει» για τα δυτικά ΜΜΕ και που στο Ισραήλ διώκεται ανελέητα, επειδή δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα του σιωνιστικού κράτους.
«Ο ιουδαϊσμός απορρίπτει το σιωνισμό και το κράτος του Ισραήλ», είναι το κεντρικό σύνθημά τους
Με αφορμή την απεργία πείνας 1.500 Παλαιστινίων κρατουμένων
του Γιάννη Ραχιώτη*
Εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν την απεργία πείνας στις ισραηλινές φυλακές. Οι έγκλειστοι είναι σήμερα 6.500, συχνά όμως φτάνουν τις 10.000-12.000. Κρατούνται είτε με αποφάσεις έκτακτων στρατοδικείων είτε με διοικητική κράτηση, δηλαδή με απλή εντολή κάποιου διοικητή στρατιωτικής μονάδας. Κάποιοι δέχονται αλλεπάλληλες διοικητικές παρατάσεις της ποινής τους, με αποτέλεσμα να κρατούνται επί δεκαετίες. Σταθερή προσπάθεια των κατοχικών δυνάμεων είναι να φυλακίζουν τους πιο δραστήριους αγωνιστές, καθώς και τους στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες (όσους φυσικά δεν δολοφονούν…), ώστε να μένει ακέφαλη η αντίσταση.
Τα αιτήματα της απεργίας πείνας δείχνουν από μόνα τους την κατάσταση που επικρατεί στα ισραηλινά κολαστήρια: Ζητούν να τους επιτραπεί να παίρνουν είδη πρώτης ανάγκης, περίθαλψη, επισκεπτήρια, κατάργηση της απομόνωσης κοκ. Είναι προφανές ότι μέσω τέτοιου τύπου μακρόχρονης φυλάκισης επιδιώκεται η ψυχική και σωματική εξουθένωσή τους, η αχρήστευσή τους ως αγωνιστών και ηγετών του λαού τους.
Έχουν απέναντί τους το πιο βάρβαρο ρατσιστικό και θεοκρατικό διοικητικό μόρφωμα που υπάρχει σήμερα σε διεθνές επίπεδο. Δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι το αυτοαποκαλούμενο «εβραϊκό κράτος» συνιστά κράτος με τη σύγχρονη έννοια. Και υπάρχουν συγκεκριμένες αιτιολογήσεις αυτής της θέσης.
«Κράτος» χωρίς Σύνταγμα και σύνορα
Πρώτον, το Ισραήλ είναι ένα από τα τρία κράτη στον κόσμο που δεν έχουν Σύνταγμα (τα άλλα δύο, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Νέα Ζηλανδία, για πολύ διαφορετικούς λόγους βέβαια). Από το 1948 μέχρι σήμερα απέρριψαν οποιαδήποτε συζήτηση για υιοθέτηση Συντάγματος. Γιατί; Επειδή σε ένα γραπτό Σύνταγμα πρέπει να ορίζεται ποιος είναι πολίτης του κράτους. Τότε, όμως, πώς θα εξαιρούσαν τους Παλαιστινίους, χωρίς να δεχθούν ταυτοχρόνως ότι κατέχουν ξένα εδάφη; Επίσης, ένα Σύνταγμα θα πρέπει να εγγυάται κάποια ατομικά δικαιώματα σε όλους όσοι ζουν στην επικράτειά του. Τότε, όμως, πώς θα νομιμοποιούσε το απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων κατοίκων του, τις διαφορετικές ταυτότητες, τις διαφορετικές πινακίδες αυτοκινήτων, την απαγόρευση ελεύθερης κυκλοφορίας, τις έρευνες και συλλήψεις χωρίς καμία εγγύηση και φυσικά τις εξώδικες εκτελέσεις κατοίκων της επικράτειάς του από τις υπηρεσίες του; Τέλος, ένα σύγχρονο αστικό Σύνταγμα προϋποθέτει διάκριση των εξουσιών. Τότε, όμως, πώς θα δικαιολογούσε τα έκτακτα στρατοδικεία κατά πολιτών, τη διοικητική κράτηση με στρατιωτική εντολή, την αόριστη φυλάκιση, το διαρκή στρατιωτικό νόμο στα Κατεχόμενα του 1967;
Δεύτερον, το Ισραήλ δεν έχει διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα. Η συνοριακή γραμμή, η οποία ορίστηκε από τον ΟΗΕ το 1948 για την ίδρυσή του, καταπατήθηκε από το ίδιο ταυτόχρονα με την εξαγγελία της. Ως επικράτειά του θεωρεί μονομερώς κάποιες από τις γραμμές ανακωχής προηγούμενων κατακτήσεων. Ταυτοχρόνως, διακηρύσσει ότι έχει δικαίωμα βομβαρδισμού και στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος όλων των κρατών της Μέσης Ανατολής, και το ασκεί σε διαρκή βάση επί σχεδόν 70 χρόνια. Για τη Λωρίδα της Γάζας δεν διευκρινίζει τι τη θεωρεί: Επικράτειά του; Παλαιστινιακή επικράτεια; Ξένο κατεχόμενο έδαφος; Το ίδιο και για τη Δυτική Όχθη.
«Κράτος» ρατσιστικό και εγκληματικό
Τρίτον, το Ισραήλ είναι το μόνο κρατικό μόρφωμα στη γη που δηλώνει επίσημα θρησκευτικό κράτος (εβραϊκό) και αναγνωρίζει ιδιότητα πολίτη αποκλειστικά με κριτήριο το θρήσκευμα. Πολιτογραφεί πρόσωπα εβραϊκού θρησκεύματος αποκλειστικά, ανεξαρτήτως της εθνικότητάς τους, υπό την προϋπόθεση της εγκατάστασής τους ως εποίκων στην Παλαιστίνη και της συμμετοχής τους (ανδρών και γυναικών) στις κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις. Πρόκειται για τον περιβόητο «νόμο για την επιστροφή».
Τέταρτον, η συμπεριφορά του, διεθνώς και εσωτερικά, συνιστά ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: Στο εσωτερικό διατηρεί μόνιμο καθεστώς απαρτχάιντ, οργανώνει κάθε 2-3 χρόνια συστηματική εξόντωση του κατακτημένου λαού, ιδίως των παιδιών, εποικίζει έδαφος που είναι αναγκαίο για την επιβίωση των υπόδουλων, περιφράσσει τις πόλεις τους με τείχη και τις μετατρέπει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οργανώνει συστηματικά την εξόντωσή τους με εξώδικες εκτελέσεις, σκόπιμους τραυματισμούς πολιτών (ιδίως ανηλίκων), εκτοπίσεις και αποκλεισμούς από τροφή και περίθαλψη. Στο εξωτερικό διαπράττει συστηματικά το τυποποιημένο από το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου έγκλημα της «επίθεσης», και δολοφονεί πολίτες άλλων κρατών επί ξένου εδάφους.
Όσα εκτέθηκαν παραπάνω δεν είναι χαρακτηριστικά κρατικής υπόστασης διεπόμενης από τις αρχές του κράτους δικαίου, της νομιμότητας, του σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Το Ισραήλ μοιάζει περισσότερο με προκεχωρημένη οχυρή θέση του δυτικού κόσμου στη Μέση Ανατολή, που έχει στόχο να μετατραπεί σε κάτι ανάλογο των αγγλοσαξονικών αποικιών εγκατάστασης, με ολοκληρωτική εκκαθάριση του τοπικού πληθυσμού και εγκατάσταση εποίκων (στη συντριπτική τους πλειοψηφία προερχόμενων από τις μεγάλες δυτικές χώρες, άρα και στενά συνδεμένους με το δυτικό κόσμο και την κουλτούρα του). Γι’ αυτό και η ανεπιφύλακτη στήριξή του, σε κλίμακα που δεν έχει προηγούμενο, από τις μεγάλες δυτικές χώρες.
Σιωνισμός και εποικισμός διαιωνίζουν τη σύγκρουση
Πρέπει να είναι σαφές ότι αναφερόμενοι στους ισραηλινούς δεν εννοούμε γηγενείς. Σχεδόν το σύνολο των σημερινών εβραίων κατοίκων του έχει άμεση καταγωγή από αλλού, και οι περισσότεροι έχουν ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής τους σε κάποια δυτική χώρα, συνήθως στις ΗΠΑ. Αυτό που τους κρατάει εκεί δεν είναι η φυσική σύνδεση των ανθρώπων με τον τόπο καταγωγής τους, αλλά η σιωνιστική ιδεολογία – συνδυασμένη με την παροχή υψηλότατου βιοτικού επιπέδου και τη δυνατότητα να εγκαθίστανται όποτε το επιθυμούν σε οποιαδήποτε πλούσια δυτική χώρα.
Δεν είμαστε εχθρικοί προς τους πιστούς της εβραϊκής θρησκείας. Στο προοδευτικό κίνημα του 20ού αιώνα οι εβραίοι είχαν πάντα σημαντικό ρόλο, και σήμερα υπάρχουν σεβαστές εβραϊκές παροικίες σε πολλές χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής – ακόμη και στο Ιράν και τη Συρία. Είμαστε εχθρικοί απέναντι στους σιωνιστές, που εποικίζουν την Παλαιστίνη εξανδραποδίζοντας το λαό της. Δεν έχει σημασία αν οι έποικοι δηλώνουν αριστεροί ή δεξιοί, αναρχικοί ή κριτικοί στην «υπερβολική» βία ή ευαίσθητοι καλλιτέχνες. Αυτό που τους χαρακτηρίζει δεν είναι οι αποκλίσεις τους αλλά η έμπρακτη στράτευσή τους στο σιωνιστικό σχέδιο, η συμμετοχή τους στον εποικισμό της Παλαιστίνης, η αποδοχή της ιδιότητας του μέλους αυτού του ρατσιστικού αποικιοκρατικού μορφώματος.
Παρά ταύτα, οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του Παλαιστινιακού λαού δεν επιδιώκουν την εκδίωξη κανενός από τη γη της Παλαιστίνης. Κατάργηση του ισραηλινού μορφώματος δεν σημαίνει συμπεριφορά ανάλογη των σιωνιστών, ούτε βέβαια πρέπει να το διαδεχθεί «λύση των δύο κρατών», που είναι η στρατηγική εφεδρεία των δυτικών. Αντίθετα, οι ριζοσπαστικές Παλαιστινιακές δυνάμεις επιδιώκουν την ίδρυση ενός νέου, κοσμικού, ενιαίου, κυρίαρχου δημοκρατικού κράτους, στο οποίο θα έχουν ιδιότητα του πολίτη όλοι όσοι επιθυμούν να ζήσουν στην ιστορική Παλαιστίνη – ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνοτικής πεποίθησης, με ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για όλους. Αυτή είναι η μόνη, στις σημερινές συνθήκες, δίκαιη και βιώσιμη προοπτική για την Παλαιστίνη.
* Ο Γιάννης Ραχιώτης είναι νομικός, πρόεδρος της Αγωνιστικής Πανελλαδικής Ένωσης Δικηγόρων. Το παρόν κείμενό του αντανακλά το περιεχόμενο της ομιλίας του στην εκδήλωση που διοργάνωσε στις 25 Απριλίου στην Αθήνα το Δίκτυο Αλληλεγγύης Παλαιστίνιων Φυλακισμένων Samidoun (βλ. φύλλο 357). Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
