Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Ενώ ο πολιτικός ορίζων σκοτεινιάσει όλο και περισσότερο, το κυβερνών κόμμα προβληματίζεται έντονα για το ενδεχόμενο εθνικών εκλογών. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Τσίπρα για προσφυγή τον Οκτώβριο, το αρνητικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί για τον ανερμάτιστο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί την αιτία για αλληλοσυγκρουόμενες σχέσεις. Το θέμα αιωρείται ακόμα, αλλά υπάρχει και ο απρόβλεπτος παράγων, που μπορεί να επισπεύσει τις κάλπες. Το θέμα όμως, είναι άλλο: Τι μπορεί να προκύψει από προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία; Τα υφιστάμενα κόμματα έχουν χρεοκοπήσει. Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στους ψηφοφόρους. Ο κόσμος βλέπει ότι όλοι αυτοί που σήμερα βρίσκονται εντός Βουλής, κατευθύνονται από τα κέντρα των Βρυξελλών και υπακούουν στις δικές των εντολές.
ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ το Αντιμνημονιακό-Ευρωσκεπτικιστικό Μέτωπο. Οι δυνάμεις αυτού του Μετώπου, βρίσκονται διάσπαρτες, χωρίς συνοχή. Το ΚΚΕ που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε μια προσπάθεια ενότητας αυτών των δυνάμεων, έχει λησμονήσει ακόμα και την προϊστορία της τακτικής διεθνώς των κομμουνιστικών κομμάτων. Τη δημιουργία, δηλαδή, λαϊκών μετώπων. Το ΚΚΕ σήμερα, κλεισμένο στο «καβούκι» του στον Περισσό, μοιάζει με μουσειακό απολίθωμα. Αρκείται στο ποσοστό του 5% και δεν θέλει τίποτε περισσότερο. Βρίσκεται κάτω από το ΠΑΣΟΚ και τη Χρυσή Αυγή. Το γεγονός αυτό, δεν το απασχολεί. Περιορίζεται σε μια κούφια συνθηματολογία –ίδια εδώ και δύο αιώνες– και ουδόλως προβληματίζεται για να προσφέρει λύση προκειμένου να υπάρξει δρόμος εξόδου από το γερμανοευρωπαϊκο γκέτο. Όσον αφορά την επονείδιστη «Συμφωνία των Πρεσπών», κατ’ ουσίαν εμμένει στο λάθος του 1924 και 1949 περί «Μακεδονικού», και περιορίζει την αντίθεσή του μόνο στον ρόλο του ΝΑΤΟ. Κι όμως, ακόμα και στη δεκαετία του 1980, διαφορετική ήταν η πολιτική του ΚΚΕ. Όσο υπήρχε ο Χαρίλαος Φλωράκης, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε άλλο «εκτόπισμα». Η στρατηγική του Χαρίλαου είχε αποδώσει. Αυτήν την «στρατηγική» μού την είχε αναλύσει πολλές φορές ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ στις συχνές συναντήσεις που είχαμε κατ’ ιδίαν. Θυμάμαι κάποιο καλοκαιριάτικο βράδυ του 1981, τρώγαμε παρέα σε μια ταβέρνα και μου εξηγούσε την πολιτική των «συνεργασιών». Θυμόσοφος, όπως ήταν, ο Φλωράκης μου εδήλωσε: «Άκου να σου πω Γιώργη. Εμείς έχουμε στη στρατηγική μας, τη συνεργασία των δυνάμεων εκείνων που έχουν σαν πρόγραμμα την αλλαγή, την κοινωνική και πολιτική πρόοδο του τόπου μας. Δεν υπάρχει θέμα αρχής να πούμε ότι το τάδε κόμμα είναι μικροαστικό, ή δεν έχει αυτή ή την άλλη καταγωγή. Το θέμα είναι το τι πρόγραμμα προτείνει και προωθεί. Θα πάρουμε το πρόγραμμα που θα προτείνει και θα πούμε: Αυτό το κόμμα, δεν έχει πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά υπάρχει δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση με τη δική μας υποστήριξη, και με τη δική μας συμμετοχή αν χρειαστεί. Τότε θα δούμε προς τα πού πάει το πρόγραμμά του. Πάει το πρόγραμμα αυτό να σταθεροποιήσει και να διαιωνίσει το σημερινό κατεστημένο; Τότε θα πούμε όχι, και θα σταθούμε αντίθετοι σ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα. Αν δούμε όμως ότι το πρόγραμμα αυτό ανοίγει δρόμο προς την αλλαγή, τότε θα το υποστηρίξουμε με όλη μας την καρδιά…».
Αυτή ήταν η φιλοσοφία του Χαρίλαου, που είχε βρει απήχηση στις μάζες. Κι όμως, μετά τον θάνατο του Φλωράκη, η νέα ηγεσία Κουτσούμπα, με επίσημη απόφαση, καταδίκασε τη στρατηγική του. Δεν τον ανέφερε ονομαστικά, περιέγραφε τη «γραμμή» του, με τους πιο απαξιωτιπούς χαρακτηρισμούς. Αν βρισκόμασταν σε παλαιές εποχές, τότε οι χαρακτηρισμοί που κατά διαστήματα είχαν αποδοθεί σε Σιάντο, Καραγιώργη, αργότερα για τον Ζαχαριάδη, θα επαναλαμβάνονταν, κι ο Φλωράκης θα βρισκόταν υπό δυσμένεια στον «μαύρο πίνακα» των Σταλινικών. Η ηγεσία Κουτσούμπα, αρκείται να μένει περιχαρακωμένη στα ποσοστά του 5% και δεν έχει τίποτα να προτείνει για το πώς θα απαλλαγούμε από την κατοχή της συμμορίας των Βρυξελλών. Και μην λησμονούμε, ότι κι ο Μπερλινγκουέρ θεωρούσε τον «ιστορικό συμβιβασμό» σαν το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας για αμοιβαία κατανόηση, για μια συνάντηση και μια συνεννόηση στην οποία διαφορετικές λαϊκές και δημοκρατικές δυνάμεις, μπορούν να καταλήξουν πάνω σε ουσιαστικά ζητήματα για το μέλλον της χώρας.
Ο πολύς Ζντάνοφ, αναφερόμενος στον ρόλο του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, εκτιμούσε με συγκατάβαση, ότι το ΚΚΕ «αποτελεί απλά και μόνο ένα μικρό φλάουτο στη μεγάλη Κόκκινη Ορχήστρα». Σήμερα, η μεγάλη αυτή «ορχήστρα» δεν υπάρχει πια. Όσο για το «μικρό φλάουτο», έγινε απλή «σφυρίχτρα», με παράφωνο ήχο
ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ σήμερα να γίνουν πράξη όλα αυτά, προκειμένου να αντισταθούμε στον Αρμαγεδώνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Να υπάρξει μια πρωτοβουλία για κάλεσμα και σχέδιο δημιουργίας «λαϊκού μετώπου» μεταξύ όλων των τίμιων αντιμνημονιακών δυνάμεων (το ΚΚΕ αφού δεν θέλει ρόλο σε μια τέτοια συσπείρωση, ας μείνει στη μοναξιά του). Η συνεννόηση μεταξύ προσώπων και ομάδων προκειμένου να επιτευχθεί ένας στόχος προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, είναι η βάση. Ο Ηλίας Τσιριμώκος, ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΛΔ, έλεγε στις 2/2/1945: «Η συνδιαλλαγή είναι η υπ’ αριθμ. 1 ζωτική ανάγκη του έθνους. Αν αυτό δεν γίνει βαθύτατη πίστη όλων όσοι καθοδηγούν την κοινή γνώμη, και ολόκληρου του ελληνικού λαού, κάθε προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας είναι καταδικασμένη». Σε μια τέτοια συνδιαλλαγή, σ’ ένα «Μέτωπο» σήμερα, θα μπορούσαν να συμμετάσχουν πρόσωπα που έχουν κοινό στόχο, όπως οι: Νότης Μαριάς, Γιώργος Καραμπελιάς, Δημ. Καζάκης, Παν. Λαφαζάνης, Αλέκος Αλαβάνος, ο οικονομολόγος Νίκος Ιγγλέσης, ο Λουκάς Αξελός, η «Χριστιανική Δημοκρατία», η Ζωή Κωνσταντοπούλου και πολλοί άλλοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι οι προαναφερόμενοι έχουν συγκεκριμένη πρόταση για μεθόδευση εξόδου από το γκέτο των Βρυξελλών. Κι αυτό είναι που έχει περισσότερη σημασία. Το παν είναι να βρεθεί ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των και να υπάρξει καλή θέληση και κατανόηση. Ο βασανισμένος λαός αυτό περιμένει, διότι τα κόμματα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή εντός Βουλής, έχουν χρεοκοπήσει, και δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη. «Με ποιον, με ποιον θα μιλήσω;» έγραφε σ’ έναν στίχο του απογοητευμένος ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Κι οι πολίτες ψάχνουν να βρουν με ποιον μπορούν να μιλήσουν, αφού το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει. Ίσως εάν ευδοκιμήσει μία συνεργασία ευρωσκεπτικιστών θα υπάρξουν και ελπίδες για να επανέλθει στο προσκήνιο ο χαμένος σοσιαλισμός.
Ο Φρειδερίκος Ένγκελς συνήθιζε να λέει, πως «Η απόδειξη της πουτίγκας είναι ότι την τρως…»! Το βέβαιο είναι ότι στις μέρες μας, η «πουτίγκα-σοσιαλισμός» δεν είναι πολύ για χόρταση! Δεν προβληματίζεται ο Δημ. Κουτσούμπας, γιατί ο λόγος του δεν έχει απήχηση; Με δεδομένο ότι η εργατική τάξη πάει… στον Παράδεισο (απ’ όπου ως γνωστόν βγαίνει και… το ξύλο) το ΚΚΕ έχει διαμορφώσει μια δική του γλώσσα επικοινωνίας, που έγινε ευρύτερα γνωστή σαν «ξύλινη γλώσσα». Το στυλ είναι απρόσωπο και ψευτοαντικεινενικό. Η Γαλλίδα συγγραφέας Φρανσουάζ Τομ, λέει ότι «η ξύλινη γλώσσα, είναι αποτέλεσμα μιας ξύλινης σκέψης, και πάει πολύ μακρύτερα από έναν απλό τρόπο έκφρασης»… Οι απλοί όμως άνθρωποι, θέλουν απλά λόγια και ουσιαστικά. Θέλουν να καταλάβουν πώς και πότε θα βγούμε από τη γερμανοευρωπαϊκή κατοχή, διότι δεν αντέχουν άλλο. Σ’ αυτό το ερώτημα θα απαντήσει μόνο ένα «λαϊκό μέτωπο», εάν καταφέρει και λάβει σάρκα και οστά. Και μόνο τότε οι μάζες θα το ακολουθήσουν. Ο πολύς Ζντάνοφ, αναφερόμενος στον ρόλο του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, εκτιμούσε με συγκατάβαση, ότι το ΚΚΕ «αποτελεί απλά και μόνο ένα μικρό φλάουτο στη μεγάλη Κόκκινη Ορχήστρα». Σήμερα, η μεγάλη αυτή «ορχήστρα» δεν υπάρχει πια. Όσο για το «μικρό φλάουτο», έγινε απλή «σφυρίχτρα», με παράφωνο ήχο. Καληνύχτα θείε Λένιν…
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ απελπισμένοι μέσα στην ευρωπαϊκή εξαθλίωση των… «θεσμών» φωνάζουν περιμένοντας μάταια κάποιον να τους ακούσει. Ο μεγάλος ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε, διατύπωνε την απόγνωσή του με τον στίχο: «Ποιος, αν φώναζα, ποιος θα μ’ άκουγε από τις στρατιές των αγγέλων;» Εάν δεν υπάρξει αντιμνημονιακό πατριωτικό μέτωπο, την κραυγή απελπισίας των Ελλήνων, δεν θα υπάρξει κανείς να την ακούσει. Ούτε από «τις στρατιές των αγγέλων», ούτε από τις φάλαγγες των παγκοσμιοποιημένων «εταίρων», ούτε από τον βαρήκοο πολιτικό κόσμο του «συστήματος». Δυστυχώς, οι κραυγές των απελπισμένων από την ευρωπαϊκή κατοχή, σκίζουν την καταχνιά και χάνονται χωρίς αντίλαλο μέσα στην ερημιά της σιωπής.
