Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη
Είχε αρκετό κόσμο και τούτη η απεργιακή συγκέντρωση.
Όχι τόσος που να πεις πως νικήθηκε ο φόβος και η απογοήτευση, αλλά ήταν πολύς ο κόσμος που για μια ακόμα φορά κατέβηκε στους δρόμους.
Σίγουρα όμως δεν ήταν το μέγα πλήθος, ούτε το μέγα πάθος το σήμα κατατεθέν τούτης της συγκέντρωσης.
Έχουμε δει πολυπληθέστερες πορείες, έχουμε δει «το πάθος» να ξεχειλίζει από τα μπλοκ των απεργών και να τρομοκρατεί τους «από πάνω».
Δεν ήταν τέτοια τούτη η απεργία.
Άλλο ήταν το κύριο γνώρισμα της, αυτό που ένιωθα τουλάχιστον εγώ να τη διαπερνά πέρα για πέρα.
Μια πελώρια βουβή οργή και χιλιάδες ερωτηματικά.
Μια οργή διάχυτη, χωρίς «στόχο» και σκόρπια ερωτηματικά χωρίς πειστικές απαντήσεις.
Μια απεργία της τυφλής αγανάκτησης.
Μέρες τώρα πριν, ήταν γνωστή τούτη η απεργία και μέρες τώρα η Αριστερά επιστράτευσε όλο τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας για να τη χαρακτηρίσει:
Ορόσημο – μήνυμα – νέο ξεκίνημα – λαϊκή απάντηση και χίλια δυο παρόμοια.
Και από τα χιλιάδες σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, φορείς, επιτροπές και κάθε μορφής συλλογικότητα με τους χιλιάδες απολυμένους και εξαθλιωμένους εργαζόμενους, δεν ξέρω κανένα που να έκανε γενική συνέλευση για να προετοιμάσει την κινητοποίηση των εργαζομένων.
Δεν ξέρω κανένα βουλευτή της Αριστεράς να μίλησε σε χώρο δουλειάς για την πολιτική στόχευση της απεργίας, δεν ξέρω κανένα στέλεχος της Αριστεράς που περιφρούρησε την απεργία, που μίλησε στους απεργοσπάστες για το λάθος που κάνουν.
Σίγουρα κάτι θα έγινε, ιδιαίτερα στην επαρχία, όμως ξέρω πως η επίσημη γραμμή «διάταξης βουλευτών και στελεχών» ήταν «μπροστά από τα μπλοκ στη συγκέντρωση» και όχι στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα μαγαζιά, πριν από την απεργία.
Το έβλεπα, το ένιωθα, πως τούτη η παρουσία του κόσμου ήταν «δουλειά» της οργής και της αγανάκτησης από μια πολιτική που μας εξανδραποδίζει και μας εξαθλιώνει.
Ίσως κάποιοι σ’ αυτό να πόνταραν:
Ο κόσμος είναι εξοργισμένος και θα κατέβει, άκουγα να λένε «στελέχη» και «επιτελείς».
Νομίζω πως κάνουν λάθος λογαριασμούς.
Δεν λογαριάζουν πως η οργή και η αγανάκτηση αν δεν βρει «πολιτικό αποκούμπι», να απαγκιάσει και να γονιμοποιηθεί, θα γίνει απελπισία.
Και ο απελπισμένος ποτέ δεν ήταν «υλικό» για προοδευτικές, αριστερές λύσεις.
Όταν η λαϊκή αγανάκτηση έχει υπερβεί «το όριο» και είναι φανερό πως αναζητά να «συναντηθεί» με πολιτική διέξοδο, είναι τουλάχιστον πολιτική ανοησία να ακούγεται παραμονές απεργίας από επίσημα χείλη εκπροσώπου και συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι:
«Οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι δεν έχει κανένα νόημα μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία (…) ότι απλά θα χάσουν ακόμα ένα μεροκάματο..» ή ακόμα χειρότερα:
«Ίσως θα πρέπει να δούμε, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, να λειτουργούμε και το βράδυ ή το απόγευμα να είμαστε εκείνοι, οι οποίοι θα κατεβαίνουμε στους δρόμους, θα διαδηλώνουμε…».
Με τρομάζουν όλα τούτα.
Με τρομάζει η μετέωρη οργή που ακόμα η Αριστερά δεν κατάφερε να τη γονιμοποιήσει. Το ερώτημα «αύριο τι γίνεται» που ακόμα η Αριστερά δεν κατάφερε να το απαντήσει και κυρίως με τρομάζουν τα κάθε λογής «επιτελεία» που ετοιμάζονται να δώσουν τις δικές τους λύσεις και απαντήσεις, με «λίστες» και «πραξικοπήματα» και «αντισυστημικούς» χρυσαυγίτες.
Δεν έχουμε άλλα περιθώρια σύντροφοι.
Υπάρχει φόβος, το «ώριμο φρούτο» που περιμένετε να πέσει σε μια «σάπια» κοινωνία.
Όχι τόσος που να πεις πως νικήθηκε ο φόβος και η απογοήτευση, αλλά ήταν πολύς ο κόσμος που για μια ακόμα φορά κατέβηκε στους δρόμους.
Σίγουρα όμως δεν ήταν το μέγα πλήθος, ούτε το μέγα πάθος το σήμα κατατεθέν τούτης της συγκέντρωσης.
Έχουμε δει πολυπληθέστερες πορείες, έχουμε δει «το πάθος» να ξεχειλίζει από τα μπλοκ των απεργών και να τρομοκρατεί τους «από πάνω».
Δεν ήταν τέτοια τούτη η απεργία.
Άλλο ήταν το κύριο γνώρισμα της, αυτό που ένιωθα τουλάχιστον εγώ να τη διαπερνά πέρα για πέρα.
Μια πελώρια βουβή οργή και χιλιάδες ερωτηματικά.
Μια οργή διάχυτη, χωρίς «στόχο» και σκόρπια ερωτηματικά χωρίς πειστικές απαντήσεις.
Μια απεργία της τυφλής αγανάκτησης.
Μέρες τώρα πριν, ήταν γνωστή τούτη η απεργία και μέρες τώρα η Αριστερά επιστράτευσε όλο τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας για να τη χαρακτηρίσει:
Ορόσημο – μήνυμα – νέο ξεκίνημα – λαϊκή απάντηση και χίλια δυο παρόμοια.
Και από τα χιλιάδες σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, φορείς, επιτροπές και κάθε μορφής συλλογικότητα με τους χιλιάδες απολυμένους και εξαθλιωμένους εργαζόμενους, δεν ξέρω κανένα που να έκανε γενική συνέλευση για να προετοιμάσει την κινητοποίηση των εργαζομένων.
Δεν ξέρω κανένα βουλευτή της Αριστεράς να μίλησε σε χώρο δουλειάς για την πολιτική στόχευση της απεργίας, δεν ξέρω κανένα στέλεχος της Αριστεράς που περιφρούρησε την απεργία, που μίλησε στους απεργοσπάστες για το λάθος που κάνουν.
Σίγουρα κάτι θα έγινε, ιδιαίτερα στην επαρχία, όμως ξέρω πως η επίσημη γραμμή «διάταξης βουλευτών και στελεχών» ήταν «μπροστά από τα μπλοκ στη συγκέντρωση» και όχι στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα μαγαζιά, πριν από την απεργία.
Το έβλεπα, το ένιωθα, πως τούτη η παρουσία του κόσμου ήταν «δουλειά» της οργής και της αγανάκτησης από μια πολιτική που μας εξανδραποδίζει και μας εξαθλιώνει.
Ίσως κάποιοι σ’ αυτό να πόνταραν:
Ο κόσμος είναι εξοργισμένος και θα κατέβει, άκουγα να λένε «στελέχη» και «επιτελείς».
Νομίζω πως κάνουν λάθος λογαριασμούς.
Δεν λογαριάζουν πως η οργή και η αγανάκτηση αν δεν βρει «πολιτικό αποκούμπι», να απαγκιάσει και να γονιμοποιηθεί, θα γίνει απελπισία.
Και ο απελπισμένος ποτέ δεν ήταν «υλικό» για προοδευτικές, αριστερές λύσεις.
Όταν η λαϊκή αγανάκτηση έχει υπερβεί «το όριο» και είναι φανερό πως αναζητά να «συναντηθεί» με πολιτική διέξοδο, είναι τουλάχιστον πολιτική ανοησία να ακούγεται παραμονές απεργίας από επίσημα χείλη εκπροσώπου και συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι:
«Οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι δεν έχει κανένα νόημα μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία (…) ότι απλά θα χάσουν ακόμα ένα μεροκάματο..» ή ακόμα χειρότερα:
«Ίσως θα πρέπει να δούμε, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, να λειτουργούμε και το βράδυ ή το απόγευμα να είμαστε εκείνοι, οι οποίοι θα κατεβαίνουμε στους δρόμους, θα διαδηλώνουμε…».
Με τρομάζουν όλα τούτα.
Με τρομάζει η μετέωρη οργή που ακόμα η Αριστερά δεν κατάφερε να τη γονιμοποιήσει. Το ερώτημα «αύριο τι γίνεται» που ακόμα η Αριστερά δεν κατάφερε να το απαντήσει και κυρίως με τρομάζουν τα κάθε λογής «επιτελεία» που ετοιμάζονται να δώσουν τις δικές τους λύσεις και απαντήσεις, με «λίστες» και «πραξικοπήματα» και «αντισυστημικούς» χρυσαυγίτες.
Δεν έχουμε άλλα περιθώρια σύντροφοι.
Υπάρχει φόβος, το «ώριμο φρούτο» που περιμένετε να πέσει σε μια «σάπια» κοινωνία.
Σχόλια
