Η ακροδεξιά και ο φασισμός δεν είναι απλά αντανακλάσεις του «ηθικού κακού» (Evil), όπως ισχυρίζεται ένας αφελής –αγγλοσαξονικής προέλευσης κυρίως– φιλελευθερισμός, δεν είναι μια «αρρώστια του εθνικού κορμού». Είναι συμπτώματα βαθιάς κοινωνικής κρίσης και κοινωνικού αδιεξόδου των ώριμων καπιταλιστικών κοινωνιών.
Προτού ακόμα στρατολογηθούν από την άρχουσα τάξη, τα ρεύματα αυτά εκφράζουν ήδη μια απόγνωση ιδίως μικροαστικών, αλλά και καθαρά λαϊκών και εργατικών ή άνεργων στρωμάτων. Αυτά μας έχουν διδάξει ο Γκράμσι και ο Ράντεκ, αλλά και ο Τρότσκι στα κείμενά του για τη Γερμανία.
Βασική πλευρά, όμως, της απόγνωσης σήμερα, είναι ο ρόλος της συστημικής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς ως κεντρικών διαμεσολαβητών ενός συστημικού φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού:
- Η άποψη ότι οι ολοκληρώσεις και η κυριαρχία των αγορών είναι αναπόφευκτες και η συμμετοχή της Αριστεράς στην καπιταλιστική διαχείριση αναγκαία (ήδη σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, για να μην ξεχνιόμαστε).
- Η άποψη ότι κάθε αναφορά στην πατρίδα, την εθνική ανεξαρτησία και τις ριζοσπαστικές όψεις του έθνους και της Ιστορίας του, είναι ταυτόσημη με την Ακροδεξιά. Ότι είμαστε με την «κοσμόπολη», ουσιαστικά δηλαδή με το διεθνοποιημένο κεφάλαιο.
- Η άποψη ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με την κατάργηση κάθε βιολογικού υποστρώματος του φύλου και να θεωρήσουμε θεμιτή την ύπαρξη άπειρων φύλων.
- Η άποψη ότι πρέπει να αποδεχτούμε την ατομικιστική πρόσληψη των δικαιωμάτων χωρίς κανέναν κοινωνικό προσδιορισμό η συλλογική προοπτική.
- Η άποψη ότι η εθνική Ιστορία κάθε λαού περιλαμβάνει μόνο τον επεκτατισμό και το μίσος. Ότι η γλώσσα ενός λαού είναι κάτι το ασήμαντο.
- Η άποψη, που δεν δηλώνεται ανοιχτά, ότι προκειμένου να φύγουμε από το εθνικό κράτος, η αυτοκρατορία είναι ο καλύτερος δρόμος.
- Η άποψη ότι όλες οι έμφυλες διαφορές σήμερα, ανάγονται στην πατριαρχία και τον πανταχού παρόντα σεξισμό, άποψη που συνδέεται και με έναν απίστευτο έλεγχο της επιθυμίας με βάση την πολιτική ορθότητα.
- Η άποψη, που θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια, για τον γενετικό και μηχανικό ανακατασκευασμό του ανθρώπου και την ευγονική νέου τύπου.
Το πλέγμα αυτών των απόψεων ωθεί τους λαούς αλλά και τις τάξεις σε διάρρηξη κάθε στοιχειώδους συνοχής και ύπαρξης, σε κατάργηση μακροχρόνιων και όχι απαραίτητα αρνητικών προσδιορισμών.
Στον βαθμό που η Αριστερά, αντί να επαναπροσδιορίσει ριζοσπαστικά τα προηγούμενα «ριζώματα», συμβάλει δραστικά στην εκρίζωση (ταξική, κοινωνική, εθνική, κοινοτική) και τον ατομικισμό, θα βλέπουμε από εδώ και πέρα «τέρατα». Σχήματα με κεϋνσιανή πολιτική και κατά των ολοκληρώσεων, που θα συναρθρώνονται με δεξιά, ακροδεξιά, ξενόφοβη κ.λπ. πολιτική ή ρητορική.
Κι εμείς τι θα κάνουμε; Αν δεν υπάρξει ένα τρίτο στρατόπεδο, ο κόσμος της Αριστεράς θα μοιραστεί ανάμεσα στους «λαϊκιστές» και σε αυτούς που ψευδώς θα καλούν στην προστασία μιας ανύπαρκτης φιλελεύθερης δημοκρατίας.
