Του Βασίλη Μουλόπουλου
Διαβάζω και ακούω, από τα μνημονιακά Mίντια, τους υπουργούς και τους βουλευτές της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ότι το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται στη Βουλή θα κάνει την Ελλάδα μια σύγχρονη χώρα. Ότι καταργεί προστατευτικές αναχρονιστικές διατάξεις και αντικίνητρα που θα αποκαταστήσουν επιτέλους τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς προς όφελος της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας και των καταναλωτών. Προσοχή, γιατί οι λέξεις έχουν τη σημασία τους: Επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, καταναλωτές. Απουσιάζουν οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, ο λαός, η εθνική οικονομία. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Το πολυνομοσχέδιο είναι ένα έγκλημα εναντίον των εργαζομένων, του λαού, της εθνικής οικονομίας, όπως καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό της «ελεύθερης αγοράς» που, επιτέλους, θα απαλλαγεί από τα αναχρονιστικά βαρίδια και θα «απογειώσει την οικονομία, θα αυξήσει τις θέσεις εργασίας και θα προσελκύσει επενδύσεις» είναι ένα παραμύθι για να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους και τις αδύναμες τάξεις και ομάδες. Και όποιος διατηρεί αμφιβολίες ότι είναι μια ακόμη επινόηση των ισχυρών οικονομικών ομάδων (διεθνών και ιθαγενών) που τους επιτρέπει να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και να κοινωνικοποιούν τις ζημιές, τους παραπέμπω στο άρθρο του πολυνομοσχεδίου για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Οι πολίτες πλήρωσαν δεκάδες εκατομμύρια για τη διάσωσή τους και η κυβέρνηση, τώρα, δεν τις ξεπουλά απλώς, αλλά τις δωρίζει στους ιδιώτες – παλαιούς μετόχους και κερδοσκοπικά funds. Η ισότητα, μια από τις θεμελιώδεις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή της αστικής δημοκρατίας, έχει καταργηθεί. Η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία όλο και πιο διευρυμένων ανισοτήτων. Και η «ελεύθερη αγορά» είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος οικονομικού κανιβαλισμού, όπου επικρατούν οι πιο ισχυροί: τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια, οι κερδοσκόποι και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Η «ελεύθερη αγορά», που είναι -λένε- ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας και της δημοκρατίας, είναι επίσης και ο θεμέλιος λίθος της αναπαραγωγής των ταξικών ανισοτήτων και κατ’ επέκταση και των πολιτικών. Αλλά -και εδώ βρίσκεται η μεγάλη απάτη- η «ελεύθερη αγορά» είναι η άρνηση του περίφημου «ελεύθερου ανταγωνισμού» για τον οποίο σκίζει τα ρούχα της όλη η νεοφιλελεύθερη συμμορία. Γιατί δεν υπάρχει: οι στρεβλώσεις υπέρ των οικονομικά ισχυρών αποτελούν, από τις αρχές του καπιταλισμού, τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Από την έναρξη της κρίσης τα κράτη έριξαν παγκοσμίως εκατοντάδες δισ. ευρώ για να σώσουν από τη χρεοκοπία τους φυσικούς αυτουργούς της κρίσης από τη χρεοκοπία, εξοντώνοντας οικονομικά (και πολλές φορές φυσικά) τους πολίτες τους. Αυτό κι αν είναι «κρατισμός». Αυτό κι αν είναι η άρνηση της «ελεύθερης αγοράς». Αλλά όταν είναι να σωθεί το σύστημα, δεν κολλάμε στις λεπτομέρειες.
Σχόλια
