«Τον καιρό της Επανάστασης εκείνος
που είναι ουδέτερος είναι αδύνατος»
Β. Ουγκώ
Ένα προετοιμασμένο από αρμόδιους συμβόλαιο. Ένα στυλό να περιμένει, ένα χέρι για να βάλει τη σφραγίδα της (ανταλλακτικής) αξίας των ποδιών, που γνωρίζουν να μεταχειρίζονται τη στρογγυλή «θεά». Φωτογράφοι παραταγμένοι και παραδομένοι στο βασίλειο της αδημονίας για να καταγράψουν την «ιστορική» στιγμή. Ρεπόρτερ με τα μαγνητοφωνάκια στο on και το κινητό ως προέκταση του ίδιου του σώματός τους. Γραφεία εφημερίδων με τους υπεύθυνους να διαγωνίζονται αναμεταξύ τους για τον τίτλο του πρωτοσέλιδου της επόμενης μέρας, καθώς το «καλύτερο» φύλλο, θα κόψει πρώτο το νήμα στον αγώνα της κυκλοφορίας. Που, ενώ είναι κατά βάση μαραθώνιος, κάθε μέρα απαρτίζεται από επιμέρους σπριντ.
Κάποτε, οι μεταγραφές ήταν το κλου του καλοκαιριού, όσον αφορά στο εγχώριο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Καλοκαίρι χωρίς (καλές) μεταγραφές, ήταν σαν χειμώνας χωρίς συννεφιές, βροχές και κρύο. Αφύσικη κατάσταση. Κι όμως! Στην Ελλάδα, προ κρίσης, έρχονταν ονόματα που έκαναν τους προέδρους να φουσκώνουν από υπερηφάνεια και τους οπαδούς να ονειρεύονται, και όταν ήταν όρθιοι, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Η Εβίνα δεν μπορεί ούτε τώρα να ξεχάσει τι γινόταν αλλοτινές εποχές, τέτοιες μέρες. Που όποιος «δαίμονας» είχε καλύτερη πληροφόρηση και έβγαζε στη φόρα ένα όνομα – μια μόλις ημέρα πριν τους άλλους, δεν προλάβαινε να μετρήσει τα έξτρα ευρώπουλα. Και σήμερα; Η Εβίνα αφουγκράζεται πλήρως την ένδεια των καιρών. Πάει πια η ατελείωτη καταμέτρηση ονομάτων. Λίγα και σταθερά επί μέρες… Με ακόμα πιο λίγα, τα όσα θα γίνουν αληθινά γεγονότα, πραγματικές μεταγραφές. Με τις ομάδες που μπορούν σε ενεστώτα χρόνο να φέρουν παίκτες, που θα ταρακουνήσουν κάπως τα βαλτωμένα νερά της λίμνης, να μετριούνται, ίσως, και στα μισά δάχτυλα ενός χεριού. Παρόλα αυτά, η Εβίνα εξακολουθεί να παλαντζάρει ανάμεσα στο ρομαντισμό και το ρεαλισμό, υιοθετώντας μια μεταμοντέρνα οξύμωρη αισθητική του πράγματος. Όλα μαζί, και το καθένα ξεχωριστά…
Πρέπει να γίνονται μεταγραφές, αλλά τις σπουδαιότερες πρέπει να τις κάνουμε εμείς και όχι οι πρόεδροι. Πρέπει να «ξεπαραδιαστούμε» για να ντύσουμε στα χρώματα της αξιοσύνης μας τη σύνεση, την ορθή κρίση, τον αυτοσεβασμό και την ικανότητα ν’ ανακαλύπτουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Μα, πάνω από όλα, πρέπει να «πάρουμε», με μεταγραφή (οριστική, και όχι «υποσχετική»), ένα από τα βασικότερα συστατικά που μπορούν να επιτρέψουν την πραγμάτωση μιας ουσιαστικής ιστορικής εξελικτικής ανατροπής των δεδομένων. Την πίστη στον αγώνα, την επιλογή να ορθώσουμε ανάστημα, την υπογραφή στο συμβόλαιο της Άρνησης σε κάθε έτοιμη λύση, σε κάθε επιβολή, σε κάθε δυνάστη… Και, κυρίως, να το επιδιώξουμε βασιζόμενοι στις φυσικές μας δυνάμεις, και όχι σε καμία «χημεία». Αυτό φοβούνται όσοι προωθούν τις χημικές «λύσεις». Η Εβίνα το ξέρει. Κι άλλοι το ξέρουν. Ας «συμμαχήσουμε»…
Κώστας Μαρούντας
