Ο Αμερικανός πρεσβευτής κ. Πάιατ, στη γνωστή τηλεοπτική παρέμβασή του, δήλωσε βέβαιος ότι ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις ώστε να υπάρξει τελική συμφωνία με την Τουρκία. Ο κ. Πάιατ, ας ελπίζει κανείς, ότι δεν αισθάνεται ως μετενσάρκωση του μακρινού προκατόχου του πρέσβη Πιουριφόι που τη δεκαετία του ‘50 πετούσε τα παπούτσια του στους υπουργούς της τότε κυβέρνησης για να τους προγκίξει για την ανυπόφορη διαφθορά και ανικανότητά τους. Με τις δηλώσεις του ο κ. Πάιατ μπόρεσε να σφυγμομετρήσει τις διαθέσεις του κόσμου αλλά και της κυβέρνησης. Η προειδοποίηση Πάιατ ήταν επιβεβλημένη επειδή, λένε τα καλώς πληροφορημένα γερμανικά ΜΜΕ, οι Έλληνες ενθαρρυμένοι από τη συμμαχία με τον Μακρόν, αντιστέκονται στις φιλοτουρκικές επιθυμίες της κυρίας Μέρκελ. Η καγκελάριος, λένε κάποιες πληροφορίες, έφθασε στο σημείο να μας ζητάει να δώσουμε τη μισή ΑΟΖ του Καστελλόριζου στους Τούρκους. Αλλά ο Μητσοτάκης είπε όχι. Επειδή, λογικά, ο πρωθυπουργός υπολογίζει, εκτός του Μακρόν, και τις αντιδράσεις του κόσμου.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣΑΜΕ τα λόγια μας, η δήλωση Πάιατ έβαλε στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη το δίλημμα: να δυσαρεστήσει τους Αμερικανούς ή να απογοητεύσει το «μέτωπο» αντίστασης στην Τουρκία με τη μορφή του τρίπτυχου «λαός, ένστολοι, κυβέρνηση». Η απάντηση στο δίλημμα θέλει σθένος και κυρίως σαφή άποψη για το τι θέλουμε και γιατί αποτυγχάνουμε να κλείσουμε την εκκρεμότητα με την Τουρκία.
Πριν από περίπου 27 χρόνια, ο Κων/νος Μητσοτάκης, πατέρας του Κυριάκου, είχε μια δυσάρεστη εμπειρία, ως πρωθυπουργός, όταν μας επισκέφθηκε ο Αμερικανός υφ/γος Εξωτερικών Ηγκλμπέργκερ. Ο Ηγκλμπέργκερ προανήγγειλε, φθάνοντας κατακαλόκαιρο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, ότι θα γίνουν εκλογές τον Οκτώβριο, κάτι που ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν γνώριζε! Οι εκλογές έγιναν και η κυβέρνηση έπεσε. Τώρα ο Τσίπρας έφερε στην επικαιρότητα, εκ του μη όντος, θέμα εκλογών: «Θα ήμουν ανεύθυνος αν τις ζητούσα», είπε. Είναι γνωστή η τεχνική να φέρνεις στην επικαιρότητα ένα νεκρό, ανύπαρκτο θέμα απορρίπτοντάς το. Αλλά και στη Ν.Δ. κυκλοφορούν, αιφνιδίως, πέραν των δημοσιογράφων, ακόμα και σε ιατρικά κέντρα, ψίθυροι περί εκλογών στα τέλη του έτους, φαινομενικά χωρίς λόγο. Αν καταλήξουν οι «διαπραγματεύσεις» με τις υποχωρήσεις που προαναγγέλλουν αυτοί που τις επιθυμούν, τότε οι εκλογές, ελπίζουν, ότι θα είναι η ανώδυνη οδός διαφυγής και εκτόνωσης από τη λαϊκή οργή. Ο Τσίπρας είναι το λαγουδάκι της κούρσας.
Το ερώτημα, όμως, είναι ποιες εναλλακτικές έχουμε και με ποιο πολιτικό προσωπικό. Έτσι ώστε οι εκλογές να μην είναι παγίδα για μια ακόμα ανακύκλωση προσώπων και πολιτικών «για να αλλάξουν όλα και να μείνουν ίδια»
Ο Πομπέο έρχεται τη Δευτέρα και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του. Μερικοί δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, ποιητές, ποικίλοι αναλυτές των δημοσίων πραγμάτων, παραθέτουν τηλεοπτικώς υποδείξεις προς την κυβέρνηση, την πρώην, τη νυν και την επόμενη, τι να κάνει για το τάδε οικονομικό ζήτημα ή για το δείνα εθνικό θέμα, σε ένα κλίμα μάλλον ελαφρολαϊκό. Δημιουργούν, δηλαδή, την ψευδαίσθηση μιας χώρας αυτόνομης και ανεξάρτητης. Αποφεύγουν τα αγκάθια ότι π.χ. η εκάστοτε κυβέρνηση και προσωπικά ο (εκάστοτε) πρωθυπουργός αδυνατεί να πληρώσει ανώτατες κρατικές θέσεις ακόμα και όταν έχει επιτευχθεί (παρασκηνιακή) συμφωνία των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Βέβαια είναι κοινό μυστικό ότι οι τομείς της Ασφάλειας, των Ε.Δ. ή του ΥΠΕΞ, υπάγονται, στην Ελλάδα και σε άλλες δυτικές χώρες, στη Νατοϊκή Συμμαχία και ελέγχονται απ’ ευθείας από την υπερδύναμη.
ΚΑΝΕΙΣ, ΛΟΙΠΟΝ, δεν μιλάει για το ότι η Τουρκία έφθασε να είναι συμπαραγωγός στα F-35, ενώ στην Ελλάδα κάποιοι πνίγουν την παραγωγή αυτοκινήτου μικρής καθημερινής χρήσης εδώ και δεκαετίες. Η Τουρκία κάνει ή είναι στα πρόθυρα να εξάγει δικά της αυτοκίνητα. Αν δεν μιλήσουμε γι’ αυτά σε λίγο ούτε ντομάτες δεν θα καλλιεργούμε χωρίς άδεια έξωθεν.
Οι δημοσιολογούντες λησμονούν να διευκρινίσουν συγκεκριμένα τι και ποιος φταίει για το ότι π.χ. οι τελευταίοι εξοπλισμοί της χώρας έγιναν από τον Τσοχατζόπουλο (!) πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια. Με το επιχείρημα ότι «λεφτά δεν υπάρχουν». Πώς, όμως, περάσαμε από το άδειο πορτοφόλι σε κουβέντες δισεκατομμυρίων για «τανκς και για κανόνια» και για Ραφάλ, έστω αν μερικά μας τα χαρίζουν; Χωρίς πάλι να εξηγεί κάποιος, έστω στο περίπου, ποιες πραγματικές ανάγκες έχει η χώρα στον εξοπλιστικό τομέα. Γιατί, άραγε, δεν προχώρησε η παραγγελία και των υπόλοιπων τεσσάρων υποβρυχίων στελθ, αυτών που δήλωσαν οι Τούρκοι ότι τα φοβούνται; Και θα τα προμηθευτούν προσεχώς; Γιατί πνίγηκαν τα περί συμφωνίας αμοιβαίας στρατιωτικής αρωγής με τη Γαλλία;
Διαβάζουμε οξείες επιθέσεις (ενδοκομματικές, σχεδόν αποκλειστικά) κατά της (πιθανής, κυοφορούμενης ή δεδομένης) ενδοτικότητας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιες εναλλακτικές έχουμε και με ποιο πολιτικό προσωπικό. Έτσι ώστε οι εκλογές να μην είναι παγίδα για μια ακόμα ανακύκλωση προσώπων και πολιτικών «για να αλλάξουν όλα και να μείνουν ίδια».
ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ εμφανίζονται αιφνιδιαστικά διάφοροι σωτήρες είτε καινούργιοι είτε παλιοί αλλά κάπως ξεχασμένοι. Ένας π.χ. ήταν ο σερ Μαρκεζίνης, ήλθε, είδε και απήλθε όταν τον απόσυραν άρον-άρον. Πλέον δεν υπάρχουν «από μηχανής θεοί». Οι αλεξιπτωτιστές/σωτήρες δεν κατεβαίνουν από τον Όλυμπο αλλά μας τους πετάνε χύμα στη λαδόκολλα. Δεν προλάβαμε να σας τους φτιάξουμε «γκουρμέ» και δεν σας αξίζει κιόλας τέτοια περιποίηση, λένε οι διάφοροι «σεφ» που δημοσίως, συνήθως στα γερμανικά, μας αποκαλούν χαραμοφάηδες, μεταφρασμένο για τους αμόρφωτους σε μοναχοφάηδες.
