Απαντά ο Χριστόφορος Τζέμος, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων στην Proton Ασφαλιστική.
Στην εταιρία EIG ΕΒΗΜΑ Ασφαλιστική (πρώην Proton), η οποία τα τελευταία χρόνια άλλαξε πολλές φορές ιδιοκτησιακό καθεστώς, εργαζόμαστε σήμερα περίπου 60 άτομα, εκ των οποίων οι 22 είμαστε μέλη του σωματείου. Όταν πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια ιδρύθηκε το σωματείο είχε 50 μέλη, αλλά με τις μεθοδεύσεις τις εργοδοσίας (απειλές, ταξίματα, απολύσεις, προσλήψεις «δικών» της κ.λπ.) κατάφεραν τα τελευταία τρία χρόνια να διώξουν κόσμο από το σύλλογο εργαζομένων.
Το σχέδιό τους ήταν ξεκάθαρο: Με «ανακύκλωση» εργαζομένων ήθελαν –εκτός των άλλων- να χτυπήσουν και το σωματείο από την πρώτη μέρα που δημιουργήθηκε. Πριν δυο βδομάδες έγιναν εκλογές στο σωματείο, όπου βγήκα πρόεδρος.
Την Παρασκευή (11/3) απέλυσαν δύο συναδέλφισσες. Η μία είναι αναπληρωματικό μέλλος του Δ.Σ. του σωματείου και η άλλη απολύθηκε μόλις επέστρεψε από άδεια εγκυμοσύνης.
Να τονίσω ότι από το Σεπτέμβρη, όταν η εταιρία πέρασε σε πέντε μεγαλοασφαλιστές, οι οποίοι σήμερα είναι οι κύριοι μέτοχοί της, έχουν γίνει δώδεκα απολύσεις, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων αφορά μέλη του σωματείου. Νομίζω, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο να χτυπηθεί –για ευνόητους λόγους- το σωματείο.
Προσπαθούμε να κινήσουμε διαδικασίες και νομικά, αξιοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο που έχουμε, αλλά και συνδικαλιστικά. Αν και τα προηγούμενα χρόνια σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν είχαν γίνει πολλά πράγματα, μετά τις δύο απολύσεις καταφέραμε να πείσουμε τα μέλη μας και να πραγματοποιήσουμε μια δίωρη στάση εργασίας την Τρίτη (15/3). Επειδή πλέον η πίεση και η ανασφάλεια σε όλους είναι μεγάλη, η διάθεση του κόσμου να αγωνιστεί ήταν αξιοσημείωτη. Ήταν, ως ένα βαθμό, δηλαδή, εύκολο να πειστούν οι συνάδελφοι. Έγινε, λοιπόν, μια στάση εργασίας με τη συμμετοχή της Ομοσπονδίας, του Εργατικού Κέντρου και με τη συμπαράσταση διάφορων άλλων σωματείων (Φοίνικα, Εθνικής κ.λπ.). Ήταν μια πετυχημένη κινητοποίηση, έστω και αν συμμετείχαν μόνο τα μέλη του σωματείου.
Η εργοδοσία δεν ανακάλεσε τις απολύσεις. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί πως με δεδομένο ότι στον ασφαλιστικό χώρο είναι δύσκολο φαινόμενο τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, θορυβήθηκαν από τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα και σκλήρυναν ακόμα περισσότερο τη στάση τους. Πλέον είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο με την εργοδοσία. Με φωνάζουν ως πρόεδρο του σωματείου και μου λένε «τι είναι αυτά που κάνεις, θα κλείσει η εταιρία κ.λπ.». Τις ίδιες απειλές εξαπολύουν προς κάθε κατεύθυνση.
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι μετά τη στάση εργασίας, με προσέγγισαν πολλοί συνάδελφοι που δεν είναι μέλη του σωματείου, εκφράζοντάς μου τη συμπαράσταση και τη συμφωνία τους, καταθέτοντας, βέβαια, και τους φόβους τους, εξαιτίας του κλίματος που διαμορφώνει η εργοδοσία με τους ωμούς εκβιασμούς και τις απειλές. Υπάρχει, δηλαδή, θετικό κλίμα και –έστω σιωπηρή- αποδοχή της αναγκαιότητας του αγώνα.
Το σχέδιό τους ήταν ξεκάθαρο: Με «ανακύκλωση» εργαζομένων ήθελαν –εκτός των άλλων- να χτυπήσουν και το σωματείο από την πρώτη μέρα που δημιουργήθηκε. Πριν δυο βδομάδες έγιναν εκλογές στο σωματείο, όπου βγήκα πρόεδρος.
Την Παρασκευή (11/3) απέλυσαν δύο συναδέλφισσες. Η μία είναι αναπληρωματικό μέλλος του Δ.Σ. του σωματείου και η άλλη απολύθηκε μόλις επέστρεψε από άδεια εγκυμοσύνης.
Να τονίσω ότι από το Σεπτέμβρη, όταν η εταιρία πέρασε σε πέντε μεγαλοασφαλιστές, οι οποίοι σήμερα είναι οι κύριοι μέτοχοί της, έχουν γίνει δώδεκα απολύσεις, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων αφορά μέλη του σωματείου. Νομίζω, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο να χτυπηθεί –για ευνόητους λόγους- το σωματείο.
Προσπαθούμε να κινήσουμε διαδικασίες και νομικά, αξιοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο που έχουμε, αλλά και συνδικαλιστικά. Αν και τα προηγούμενα χρόνια σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν είχαν γίνει πολλά πράγματα, μετά τις δύο απολύσεις καταφέραμε να πείσουμε τα μέλη μας και να πραγματοποιήσουμε μια δίωρη στάση εργασίας την Τρίτη (15/3). Επειδή πλέον η πίεση και η ανασφάλεια σε όλους είναι μεγάλη, η διάθεση του κόσμου να αγωνιστεί ήταν αξιοσημείωτη. Ήταν, ως ένα βαθμό, δηλαδή, εύκολο να πειστούν οι συνάδελφοι. Έγινε, λοιπόν, μια στάση εργασίας με τη συμμετοχή της Ομοσπονδίας, του Εργατικού Κέντρου και με τη συμπαράσταση διάφορων άλλων σωματείων (Φοίνικα, Εθνικής κ.λπ.). Ήταν μια πετυχημένη κινητοποίηση, έστω και αν συμμετείχαν μόνο τα μέλη του σωματείου.
Η εργοδοσία δεν ανακάλεσε τις απολύσεις. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί πως με δεδομένο ότι στον ασφαλιστικό χώρο είναι δύσκολο φαινόμενο τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, θορυβήθηκαν από τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα και σκλήρυναν ακόμα περισσότερο τη στάση τους. Πλέον είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο με την εργοδοσία. Με φωνάζουν ως πρόεδρο του σωματείου και μου λένε «τι είναι αυτά που κάνεις, θα κλείσει η εταιρία κ.λπ.». Τις ίδιες απειλές εξαπολύουν προς κάθε κατεύθυνση.
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι μετά τη στάση εργασίας, με προσέγγισαν πολλοί συνάδελφοι που δεν είναι μέλη του σωματείου, εκφράζοντάς μου τη συμπαράσταση και τη συμφωνία τους, καταθέτοντας, βέβαια, και τους φόβους τους, εξαιτίας του κλίματος που διαμορφώνει η εργοδοσία με τους ωμούς εκβιασμούς και τις απειλές. Υπάρχει, δηλαδή, θετικό κλίμα και –έστω σιωπηρή- αποδοχή της αναγκαιότητας του αγώνα.
Σχόλια
