17.443 νεκροί ως την Πέμπτη, εκ των οποίων 7.175 παιδιά και 4.885 γυναίκες. Συν 49.365 τραυματίες, και τουλάχιστον 7.600 αγνοούμενοι κάτω από τα χαλάσματα. 61.700 κατοικίες έχουν γκρεμιστεί και 169.550 υποστεί βαριές καταστροφές από τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. 20 νοσοκομεία και 46 κέντρα υγείας της Γάζας δεν λειτουργούν πλέον, και 102 ασθενοφόρα έχουν καταστραφεί από τα ισραηλινά πυρά. Έχουν βομβαρδιστεί 339 σχολικές μονάδες. Δεν υπάρχουν καύσιμα, ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό, τηλεπικοινωνίες. Μόνο ο θάνατος, οι ασθένειες και η πείνα αφθονούν στη Γάζα.
Μήπως όμως οι αριθμοί κρύβουν την πραγματική ιστορία, ακριβώς επειδή είναι αριθμοί; Αυτό πίστευε ο Ρεφάτ Αλαρίρ, ένας από τους πιο επιφανείς ακαδημαϊκούς και λογοτέχνες της Γάζας, δραστήριος μεταξύ άλλων και στην πλατφόρμα We Are Not Numbers*: «Όταν ο κόσμος μιλάει για τους Παλαιστίνιους, συνήθως μιλάει με αριθμούς: πόσοι σκοτώθηκαν, πόσοι τραυματίστηκαν, πόσοι έμειναν άστεγοι. Αλλά οι αριθμοί είναι απρόσωποι και συχνά αποχαυνωτικοί»… Ο ίδιος δήλωνε με παρρησία στο BBC στις 8 Οκτωβρίου: «Η επιχείρηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης είναι και νόμιμη και ηθική. Είναι η Εξέγερση του Γκέτο της Γάζας ενάντια σε 75 χρόνια αποικιοκρατίας και κατοχής. Γιατί πρέπει να πληρώσουν οι Παλαιστίνιοι το κόστος του ευρωπαϊκού ρατσισμού, αντισημιτισμού και ναζισμού; Οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα να αντισταθούν με κάθε δυνατό και αναγκαίο τρόπο. Το Ισραήλ έτσι κι αλλιώς μας σκοτώνει. Μας θέλει γονατισμένους. Γιατί λοιπόν να μην αντισταθούμε;». Στις 21 Οκτωβρίου η πολυκατοικία του Ρεφάτ Αλαρίρ βομβαρδίστηκε, αλλά ο ίδιος και η οικογένειά του σώθηκαν. Κατέφυγαν αρχικά σε σχολείο του ΟΗΕ, απ’ όπου ο Αλαρίρ έγραψε:
«Το κτίριο στο οποίο μένουμε θεωρείται κόσμημα στη γειτονιά Τελ αλ-Χάουα της πόλης της Γάζας. Έχουμε μια μεγάλη γεννήτρια, καύσιμα για δύο μήνες και ηλιακούς συλλέκτες. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να παράγουμε ηλεκτρική ενέργεια και να αντλούμε νερό για τα διαμερίσματά μας και για τους γείτονές μας. Έτσι έχουμε βοηθήσει αμέτρητους ανθρώπους να προμηθευτούν νερό, να φορτίσουν τις ηλεκτρονικές τους συσκευές και να διατηρήσουν σε λειτουργία τα ψυγεία τους. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο χτυπήθηκε το κτίριό μας. Βοηθούσαμε τους ανθρώπους να ζήσουν μια “φυσιολογική” ζωή, παρά τις προσπάθειες του Ισραήλ να μας στερήσει την αξιοπρέπεια.
Το κτίριό μας χτυπήθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση. Το ότι το Ισραήλ προειδοποιεί πριν βομβαρδίσει αναφέρεται συχνά ως “γεγονός”. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι το Ισραήλ λέει συστηματικά ψέματα. Το Ισραήλ δεν έχει εκδώσει προειδοποιήσεις για πάνω από το 90% των βομβαρδισμών. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληρες οικογένειες σβήστηκαν από τα ληξιαρχεία. Ομοίως, οι εντολές του Ισραήλ για “εκκένωση” είναι προπαγανδιστικά τρικ. Όταν οι Παλαιστίνιοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, πολλοί πηγαίνουν σε σχολεία του ΟΗΕ, που όμως κι αυτά έχουν στοχοποιηθεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται ή να τραυματίζονται. Άλλοι καταφεύγουν σε συγγενείς και φίλους. Με άλλα λόγια, όταν το Ισραήλ διώχνει τους ανθρώπους από τα σπίτια τους, κάνει μεγάλο αριθμό ανθρώπων να συγκεντρώνονται σε μικρούς χώρους. Έτσι, όταν το Ισραήλ σκοτώνει, σκοτώνει κατά δεκάδες και εκατοντάδες.
Η οικογένειά μου ήταν τυχερή. Άλλοι στην πολυκατοικία μας δεν ήταν. Η Ουμ αλ-Αμπέντ και οι δύο κόρες της ήταν στην κουζίνα τους και ετοίμαζαν το δείπνο. Εκεί εξερράγη ο πύραυλος, σκοτώνοντας την Ουμ αλ-Αμπέντ και τις κόρες της, ηλικίας 19 και 17 ετών. Οι διασώστες δεν ανέσυραν τις σορούς τους, φοβούμενοι ότι το Ισραήλ θα τους βομβάρδιζε. Διότι πλέον το Ισραήλ σκοτώνει ακόμη και τους διασώστες.
Δεν γνωρίζουμε γιατί το κτίριο έγινε στόχος. Η πεθερά μου επιμένει ότι είναι επειδή μιλάω στα μέσα ενημέρωσης. Η μητέρα μου εξέφρασε επίσης την ίδια ανησυχία: “Μην γράφεις πράγματα στο διαδίκτυο, γιε μου. Ξέρεις τι εννοώ”, με είχε παρακαλέσει… Κάποιοι μας πρότειναν να πάμε στο κοντινό σχολείο του ΟΗΕ. Βαδίσαμε προς το σχολείο σκονισμένοι, μελανιασμένοι, κουρελιασμένοι. Η αυλή ήταν γεμάτη. Οι άνθρωποι μας κοιτούσαν αδιάφορα. Μάλλον είχαν ήδη δει εκατοντάδες σαν εμάς. Όμως μας έκαναν χώρο, και βρεθήκαμε μαζί με μερικές ακόμα οικογένειες σε μια μικρή τάξη».
Λίγες μέρες αργότερα, ο Ρεφάτ Αλαρίρ δημοσίευσε στο Χ ένα ποίημα στα αγγλικά, που καταλήγει ως εξής: «Αν πρέπει να πεθάνω, / ας φέρει ο θάνατός μου ελπίδα, / ας είναι ένα παραμύθι». Την επόμενη εβδομάδα κατέφυγε με την οικογένειά του σε σπίτι φίλων στη νότια Γάζα. Ήταν πια λιγότερο ποιητικός: «Μπορεί να πεθάνουμε αυτή την αυγή. Μακάρι να ήμουν ένας μαχητής της ελευθερίας, ώστε να πεθάνω πολεμώντας αυτούς τους μανιακούς γενοκτόνους εισβολείς»… Το σπίτι όπου είχε καταφύγει ο Ρεφάτ Αλαρίρ και η οικογένειά του χτυπήθηκε προχθές, Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου, από ισραηλινούς πυραύλους. Αυτή τη φορά δεν ήταν τυχεροί. Κανείς τους δεν ζει πια. Μπορεί να γίνουν παραμύθι, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να εξαϋλωθούν μέσα σε αριθμούς και στατιστικές.
* Η πλατφόρμα We Are Not Numbers δημιουργήθηκε το 2015 με την υποστήριξη έμπειρων συγγραφέων, ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων, που βοηθούν νέες και νέους από τη Γάζα να γράψουν τις ιστορίες τους (wearenotnumbers.org).
