Ο Ομπάμα αποδείχθηκε κακορίζικος. Έχρισε, αποχωρώντας, τη Μέρκελ ηγέτη των συστημικών ελίτ της Δύσης και μέσα σε δυο χρόνια αυτή κατάρρευσε. Αλήθεια είναι ότι οι Χριστιανοδημοκράτες μένουν πάντα πρώτο κόμμα, έστω με αισθητή μείωση. Τη μεγάλη ζημιά, σωστή πανωλεθρία, την έπαθαν οι Σοσιαλιστές. Αλλά οι πρόσφατες εκλογές ήταν οι τελευταίες σε μια αδήριτα καθοδική πορεία. Το συμπέρασμα της κυρίαρχης ελίτ ήταν, προφανώς, ότι δεν υπάρχουν ελπίδες αντιστροφής του ρεύματος. Και πρέπει γρήγορα να βρεθεί φάρμακο. Η πρώτη θυσία εξαγνισμού είναι ο αποκεφαλισμός της αρχηγού. Η Μέρκελ γνωρίζει το παιχνίδι και ελπίζει ότι θα ορίσει η ίδια το τέλος της, για το 2021, αλλά μάλλον θα πάρει πόδι νωρίτερα – είναι πλέον βαρίδι.
Το σύστημα αδιαφορεί για την ατομική τύχη των μελών του, αν αυτά δεν το εξυπηρετούν. Το ελιξίριο του συστήματος είναι ότι παίρνει γρήγορα διορθωτικές αποφάσεις, πριν να μετατραπεί ο κόσμος σε συνεκτικό σύνολο και από άβουλη μάζα γίνει κίνημα. Το «μυστικό» είναι ότι το σύστημα, δηλαδή η κυβερνώσα ελίτ, μπορεί να επιλέγει τους πολιτικούς ηγέτες και να τους καθίζει στο θρόνο έτσι ώστε καθένας να αποτελεί παραλλαγή του ίδιου πράγματος. Αλλά έτσι φτάσαμε να λέμε «όλοι ίδιοι είναι». Πάρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο, έλεγαν οι παλιοί. Δεν είναι τυχαίο. Είναι μεθοδευμένο. Σταδιακά το σύστημα παρείχε ευημερία και συγκρότησε τις μαζικές κοινωνίες. Οι ταξικοί ανταγωνισμοί, με την ευημερία, αμβλύνθηκαν και με την πτώση της ΕΣΣΔ δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι οι διαφορές εξαλείφθηκαν. Ζούμε την επαναφορά των κοινωνικών εντάσεων, τη συνεχή αναζωπύρωσή τους από τα μέτρα λιτότητας, τη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του αστικού πληθυσμού. Όσο το ευρωιερατείο/Βερολίνο συνεχίζει την ίδια πολιτική στέρησης, τόσο οι πληττόμενοι θα αυξάνονται. Και όσο οι ελίτ αρνούνται να μοιράσουν μέρος του αυξανόμενου πλούτου τους, τόσο οι πληττόμενοι θα αγριεύουν. Το 2017 αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι καθώς και ο πλούτος τους κατά 17%, 1.400 δισ. δολάρια, περισσότερα από το 2016 σύμφωνα με έκθεση της Ελβετικής Τράπεζας UBS. Την ίδια ώρα 18,5 εκ. Αμερικάνοι ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
***
Ο Σόϊμπλε έφυγε αλλά η πολιτική του έμεινε. Ομοίως, η Μέρκελ θα φύγει και θα μείνει η πολιτική της, η πολιτική του ηγεμονικού αυταρχισμού και της λιτότητας. Οι ελίτ απαιτούν, δήθεν εν ονόματι του σεβασμού των συμφωνιών, να εφαρμοστούν απαρέγκλιτα αποφάσεις που πάρθηκαν σε άλλες συνθήκες. Ηγέτες της αδιαλλαξίας είναι πάντα οι Γερμανοί. Η Γερμανία δεν είναι προικισμένη με το πολιτικό αισθητήριο της ευελιξίας, όπως αποδεικνύουν οι πρακτικές της. Θα υποχωρήσουν μόνο όταν ηττηθούν, για τρίτη φορά.
Μία περιορισμένη ελίτ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κ.λπ., έχει αποσπαστεί από όλους τους άλλους στη Δύση. Οι «υπόλοιποι», της ανώτερης αστικής τάξης, μεσαίοι και μικροί αστοί και πληβείοι, βλέπουν να οδηγούνται στο σφαγείο. Και αντιδρούν
Το Βερολίνο/ευρωιερατείο είχε άνετες νίκες σε Ισπανία και Πορτογαλία και πάτησε στο χώμα την Ελλάδα από τον ΓΑΠ έως τον Τσίπρα, περνώντας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο. Ώσπου ήρθε η σειρά της Ιταλίας να καταρρεύσει. Όλοι λένε ότι η αναμέτρηση Βερολίνου/ευρωιερατείου με τη Ρώμη θα είναι δύσκολη, επειδή η Ιταλία είναι μεγάλη χώρα με μεγάλη οικονομία. Λες και η Ισπανία ήταν νάνος. Οι δήθεν ειδήμονες αποφεύγουν την αλήθεια: Το αντισυστημικό λαϊκό ρεύμα έχει πλέον διογκωθεί, έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ε.Ε., πολιτικά ισχυροποιείται και τείνει να γίνει πλειοψηφικό. Είναι ρεύμα ανεπίστρεπτο, ώριμο τέκνο της οργής, θα έλεγε ο ποιητής. Αν ζούσε ο Λένιν θα μιλούσε, στην περίπτωση της Ιταλίας, για «αδύναμο κρίκο». Με την αναγκαία παρατήρηση ότι η αλυσίδα είχε ήδη σπάσει σε πολλά σημεία και σε κάθε ρήξη το σύστημα εξασθενεί περισσότερο. Ο Λένιν έχει πεθάνει και οι επίγονοι τον έχουν ξεχάσει. Αλλά το πρόβλημα είναι ζωντανό. Και για να μη θρυμματιστεί εντελώς η αλυσίδα, θα πρέπει να γίνουν ουσιαστικές υποχωρήσεις από τις κυρίαρχες ελίτ. Δεν το έχουν κάνει ποτέ ως τώρα. Οι ελίτ επέλεγαν την εναλλακτική του πόλεμου με την ελπίδα να ελέγξουν την λαϊκή παλίρροια και να νικήσουν τον αντίπαλο. Λησμονώντας ότι στους δυο προηγούμενους πολέμους το σύστημα έχασε τις δυο μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη. Ρωσία και Κίνα απειλούν όχι μόνο την κυριαρχία αλλά και την ευστάθεια της Δύσης. Χωρίς καν να είναι κομμουνιστικές, έστω του υπαρκτού.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, χωριστά, γίγαντες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα. Για την ώρα, ούτε με κιάλια δεν είναι ορατή μια Ευρώπη εθνών-κρατών με κανόνες ισορροπίας και αλληλεγγύης. Αλλά το θέμα τίθεται εκ των πραγμάτων, όποια και αν είναι η έκβαση της διαμάχης με τη Ρώμη. Διότι μετά τη Ρώμη έρχεται το Παρίσι… Η παρακμή της Δύσης εντοπίζεται στην αδυναμία των ελίτ να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα.
***
Καμία σημασία δεν έχει ότι όλη η κατεστημένη, συστημική Ευρώπη καταδικάζει τον δήθεν «φασισμό» των αντιφρονούντων στις επιταγές του ευρωιερατείου/Βερολίνου. Όσο οι ελίτ σκληραίνουν, τόσο αυξάνεται στις χώρες τους ο αριθμός και η δυναμική των «φασιστών». Αυτό κλονίζει την εξουσία του ευρωιερατείου/Βερολίνου και βαραίνει στην τελική έκβαση της διαμάχης με την Ιταλία. Μία περιορισμένη ελίτ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κ.λπ., έχει αποσπαστεί από όλους τους άλλους στη Δύση. Οι «υπόλοιποι», της ανώτερης αστικής τάξης, μεσαίοι και μικροί αστοί και πληβείοι, βλέπουν να οδηγούνται στο σφαγείο. Και αντιδρούν.
Έχει ενδιαφέρον η πορεία της Λέγκας, από αποσχιστικό, ακροδεξιό, κόμμα του Βορρά, σε υπερασπιστή της εθνικής κυριαρχίας της Ιταλίας. Και η Ιστορία δεν έχει τελειώσει.
