της Μαρίας Χατζησταυράκη
Μετά τις διπλές εκλογές Μαΐου και Ιουνίου, την επικράτηση της Ν.Δ. και ιδίως με την άνοδο ακροδεξιών και συντηρητικών κομμάτων, ξεκίνησε, για άλλη μια φορά, μια παλιά και οικεία στα αριστερά ακροατήρια ρητορική γύρω από τον ακροδεξιό ή / και φασιστικό κίνδυνο. Και βέβαια μια τέτοια γραμμή πάντα διανθίζεται από κοσμητικά επίθετα απέναντι στον ελληνικό λαό (κυρ-Παντελήδες που θέλουν μετεωρίτη κ.ο.κ.) και τον τόπο (… γιδότοπο).
Αυτή η τοποθέτηση τείνει ενίοτε να ξεχνά ή και να υποβιβάζει το μεγάλο κίνδυνο για τους λαούς και τα υποτελή στρώματα, που δεν είναι άλλος από το μπλοκ της παγκοσμιοποίησης και τους εκπροσώπους του. Στη χώρα μας η συστημική τριάδα (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) αποτελείται από δυνάμεις που με τον παλιό τρόπο ανάγνωσης της πολιτικής γεωγραφίας θα χαρακτηρίζαμε κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές. Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για την επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού. Πρόκειται για τις πολιτικές δυνάμεις που τα τελευταία χρόνια (συμπεριλαμβανομένης της τετραετίας Μητσοτάκη 2019-2023) υπηρέτησαν με μεγάλη σπουδή τις επιταγές της ευρωκρατίας (μνημόνια, λιτότητα, μεταναστευτικό, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης) αλλά και του ευρωατλαντισμού (πόλεμος στην Ουκρανία, όπλα κ.λπ.), καθότι η τριάδα αυτή βρίσκεται στη… σωστή πλευρά της ιστορίας. Ιδίως στην τετραετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η «αντιπολίτευση» λειτούργησε σε όλα τα κρίσιμα και σοβαρά ζητήματα του τόπου ως συμπολίτευση ψηφίζοντας μάλιστα σε μεγάλα ποσοστά τα νομοσχέδια της Ν.Δ. Ακόμα και η στάση που κρατήθηκε μετά τα Τέμπη ήταν τέτοια που να χαμηλώνει την ένταση και να καναλιζάρει την οργή, την αγανάκτηση και τις αντιδράσεις του κόσμου. Πάει και παραπέρα η τοποθέτηση αυτή τονίζοντας την άνοδο της ακροδεξιάς και σε κάθε εκλογική διαδικασία στην Ευρώπη ξεχνώντας και πάλι συχνά τους διάφορους «δημοκράτες», «τεχνοκράτες», «πράσινους» που κρατούν τα ηνία.
Το ακραίο κέντρο
Ας πάμε στο θέμα μας λοιπόν: Τι θα χαρακτήριζε κανείς σήμερα ακραίο, βίαιο, αντιδημοκρατικό; Είναι βαθιά αντιδημοκρατικό να τουμπάρεται το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος μέσα σε μερικές ώρες και να οδηγούμαστε σε νέες μνημονιακές πολιτικές και επιτροπεία που η λαϊκή βούληση μόλις απέρριψε; Είναι ακραίο να υποθηκεύεται για 99 χρόνια και να ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος; Είναι ακραίο και εγκληματικό να διαλύεται κάθε στοιχειώδης μηχανισμός και να φτάνουμε στο σημείο να συγκρούονται δυο τρένα το έτος 2023; Είναι βίαιο να μειώνεις την κρατική χρηματοδότηση στον τομέα της Υγείας εν μέσω πανδημίας και χιλιάδων νεκρών ενώ την ίδια στιγμή επιβάλεις 50άρια πρόστιμα σε ανεμβολίαστους παππούδες και γιαγιάδες που παίρνουν συντάξεις πείνας; Είναι ακραίο να βαφτίζεις πράσινη την πυρηνική ενέργεια; Είναι βίαιο να επιβάλεις την εξόντωση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων ως αναγκαίο κακό στα πλαίσια μιας παράλογης πολεμικής οικονομίας; Και να καταλήγεις να κόβεις το ρεύμα σε φτωχούς και άρρωστους ανθρώπους που δεν είχαν να πληρώσουν τους υπέρογκους λογαριασμούς; Είναι ακραίο να επιβάλεις υπέρογκα πρόστιμα σε κόμματα εν μέσω προεκλογικής περιόδου με το πρόσχημα της διατήρησης της καθαριότητας ενώ έχεις μετατρέψει εδώ και μήνες όλη την Αθήνα σε εργοτάξιο; Είναι ακραίο να αφήνεις τη μισή Εύβοια να καεί και μαζί με αυτήν όλο το φυσικό πλούτο και το μοναδικό μέσο βιοπορισμού των πολιτών της; Είναι βίαιο και φασιστικό να καταστέλλεις με τεράστια αστυνομική δύναμη τις διαδηλώσεις νέων ανθρώπων, φοιτητών και μαθητών, μερικές μέρες μετά από τη σύγκρουση των τρένων που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων νέοι; Είναι ακραίο να διώχνεις σηκωτή από τη νικητήρια κομματική σου συγκέντρωση το βράδυ των εκλογών μια κοπέλα που επιβίωσε πριν λίγους μήνες από μια εγκληματική σύγκρουση τρένων –αποτέλεσμα της πολιτικής διάλυσης που άσκησες– και ήθελε να διαμαρτυρηθεί; Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα αλλά θα σταματήσουμε εδώ.
Τα σχέδια του ενιαίου κόμματος της παγκοσμιοποίησης και των «ακροκεντρώων εκπροσώπων» του στη χώρα μας και αλλού έχουν ως αναπόσπαστο κομμάτι τόσο τον κοινωνικό κατακερματισμό όσο και την απανθρωποποίηση του Ανθρώπου
Τις πολιτικές αυτές δεν τις άσκησε κάποια πολιτική δύναμη που υποστηρίζει ή έχει στο πρόγραμμά της την απαγόρευση των αμβλώσεων, τη βία στους μετανάστες, την ιδεολογία του ναζισμού. Τις πολιτικές αυτές υπηρέτησαν οι προαναφερθείσες «κεντρώες» δυνάμεις. Αυτό το κέντρο λοιπόν είναι πολύ ακραίο και έχει εξουσία, έχει οφίτσια, έχει και ισχυρούς κύκλους να το στηρίζουν. Και όλοι αυτοί έχουν και σχέδια για το αύριο, πολύ μαύρα σχέδια για τους λαούς, για τις υποτελείς τάξεις που περιθωριοποιούνται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Έγιναν περισσότερο εμφανή όλα αυτά την περίοδο της πανδημίας, με τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης που εγκαθιδρύθηκαν, βασιζόμενα σε μεγάλο βαθμό τόσο στην απομόνωση και τη διάλυση του δημόσιου χώρου όσο και στη χειραγώγηση και τον τεράστιο έλεγχο που επιβλήθηκε στα mainstream Μέσα και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση ήρθε με πλατφόρμες και ψηφιοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, ήρθε και με την επέκταση μιας τηλε-ζωής που απομάκρυνε το μαθητή όχι μόνο από το δάσκαλο αλλά και από την ίδια τη διαδικασία της μάθησης για να προωθηθεί το σχέδιο «μόρφωση ως προϊόν» προς πώληση και κατανάλωση. Που απομάκρυνε ακόμα περισσότερο τον εργαζόμενο όχι μόνο από το συνάδελφό του και το χώρο εργασίας (είτε αυτή ήταν παραγωγική δραστηριότητα είτε παροχή υπηρεσιών) αλλά και από την ίδια τη δημιουργική διαδικασία της εργασίας και τελικά το παραγόμενο έργο. Το καθεστώς της πανδημίας έδωσε τη θέση του στο καθεστώς του πολέμου και της πολεμικής οικονομίας και ο υγειονομικός κίνδυνος έδωσε τη θέση του στον κίνδυνο επιβίωσης από την πολεμική μηχανή ή από τη δυσβάστακτη ακρίβεια που εξόντωσε και εξοντώνει μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Τα σχέδια του ενιαίου κόμματος της παγκοσμιοποίησης και των «ακροκεντρώων εκπροσώπων» του στη χώρα μας και αλλού έχουν ως αναπόσπαστο κομμάτι τόσο τον κοινωνικό κατακερματισμό όσο και την απανθρωποποίηση του Ανθρώπου. Τι πιο ακραίο από αυτό;
«Ξεχνιούνται» οι μεγάλοι εχθροί
Το κακό επομένως με την επικέντρωση στους φασίστες Σπαρτιάτες και στα συντηρητικά και ακροδεξιά σχήματα της Νίκης και της Ελληνικής Λύσης δεν είναι ότι δεν αποτελούν ή δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν δυνάμεις που το επόμενο διάστημα να καλλιεργήσουν και πιο ισχυρές ταυτότητες και μεγαλύτερη πολιτική επιρροή. Είναι ότι ιεραρχώντας τα ως τον βασικό ή ακόμα και τον μοναδικό κίνδυνο για τον τόπο, «ξεχνιούνται» οι μεγάλοι εχθροί της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Ενίοτε είναι και θεμιτό να συμπαρατάσσονται οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις μαζί με αυτό το ακραίο κέντρο σε ένα «συνταγματικό-δημοκρατικό» τόξο για να αποτραπεί ο ακροδεξιός κίνδυνος. Ακόμα χειρότερο βέβαια από όλα αυτά είναι να αρνείσαι να δεις τις αλλαγές στο πολιτικό τοπίο και να ακούσεις τα αλλεπάλληλα μηνύματα της ανεπάρκειάς σου.
Ο νέος κύκλος που ανοίγεται μπροστά μας έχει πολλά και διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά και το σίγουρο είναι πως υπάρχει ανάγκη να σκύψουμε πάνω στις βαθιές διεργασίες που συμβαίνουν τόσο μέσα στην ελληνική κοινωνία όσο και στον κόσμο γύρω μας που αλλάζει διαρκώς. Η αντίσταση στα μαύρα σχέδια των ελίτ θα τροφοδοτείται από την βαθύτερη κατανόηση αυτού του νέου κύκλου και από τη διαμόρφωση μιας νέας συνείδησης που θα αγκαλιάζει την κοινωνική διαθεσιμότητα και θα ξεδιαλύνει τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας νέας χειραφετητικής πρότασης.
