Στενεύουν τα περιθώρια, εντείνεται η ρευστότητα, διογκώνονται οι απαιτήσεις για την Αριστερά. Του Δημήτρη Υφαντή
Η συμφωνία με την τρόικα δεν πρόσφερε ούτε καν μια μικρή περίοδο ανακούφισης για την κυβέρνηση. Αυτή τη φορά δεν ήταν η έγκριση στο Kοινοβούλιο που αναζωπύρωσε τους ενδοκυβερνητικούς τριγμούς. Και μόνο η διαδικασία της σύνταξης του νομοσχεδίου, που έλαβε το χαρακτήρα ενός μίνι Μνημονίου, ήταν αρκετή για να προκαλέσει ένα ακόμη τραγελαφικό επεισόδιο. Βαθύτερη, βέβαια, αιτία των κυβερνητικών κλυδωνισμών είναι η ίδια η ακολουθούμενη πολιτική και το μέγα αδιέξοδο που προδιαγράφεται όλο και πιο έντονα.
Όμως, έχει άραγε νόημα να στέκεται κανείς στο κρεσέντο της παρωδίας; Δεν έχει. Γιατί αυτό που διογκώνεται ως αίσθηση και αντιστρόφως ως απαίτηση, είναι πως παρ’ όλα όσα (τόσα εξόφθαλμα ψεύδη, τέτοια άγρια μέτρα ποια άλλη κυβέρνηση θα ήταν σε θέση να αντέξει;) ο Σαμαράς δεν χάνει τον έλεγχο, ενώ οι βαστάζοι Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν επιπλέον και περιθώρια… ακροβατικών. Η κυβέρνηση, με άλλα λόγια, πιέζεται εκ των έσω και δεν είναι η αντιπολίτευση που ορίζει τα επεισόδια και την ένταση των κάθε φορά στριμωγμάτων της.
Σε αντιπαραβολή: Η κοινωνία χειμάζεται και ασφυκτιά και δεν βγαίνει στο προσκήνιο. Να η απαίτηση, να και τα ζητούμενα, όμως, όχι για μια ακόμη διαπίστωση, την οποία, ακόμη χειρότερο, την εκπέμπουν εσχάτως και όσοι διατυπώνουν το δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, σε τόνο που δεν μπορεί να κρύψει αμηχανία μετάθεσης και συσκότισης. Μετάθεσης και συσκότισης των ευθυνών και των καθυστερήσεων για την έλλειψη πρωτοβουλιών και σχεδίου καταλυτικής παρέμβασης στα μέτωπα που θα απειλήσουν την κυβέρνηση που ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Όσο κινδυνεύει από… μόνη της, έχει αποδειχτεί πως δεν κινδυνεύει και τόσο. Κι έτσι οι προσδοκίες επί χάρτου για ένα αυτόματο βραχυκύκλωμα του άξονα του Μνημονίου διαψεύδονται, εδραιώνοντας μια παράδοξη παράλυση στο αντιπολιτευτικό κάδρο.
Στην πώληση του ΟΠΑΠ και στην ανακεφαλαιοποίηση της Εθνικής Τράπεζας συμπυκνώνεται το απατηλό σενάριο επιτυχίας (succes story) που ο Σαμαράς προβάρισε στις εθνικές οδούς. Η «εμβληματική» -υποτίθεται- ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ καταντάει με την κυβέρνηση να εκλιπαρεί το μοναδικό αγοραστή (και φίλο βεβαίως) να δώσει κάτι παραπάνω, μπας και σωθούν τα προσχήματα. Αλλά δεν σώζονται και το στίγμα του ξεπουλήματος είναι πασιφανές. Κι όσον αφορά την Εθνική, η πανστρατιά του ίδιου του Σαμαρά προβλήθηκε με κάθε τρόπο, για να ευαισθητοποιηθεί δήθεν η απαξιωμένη ντόπια ολιγαρχία, ενόψει -λέει- του κινδύνου αφελληνισμού, όταν δεν έχει μείνει τίποτα που να μην παραδόθηκε στην κατοχή των δανειστών. Μόνο νέα άγρια μέτρα απολύσεων και χαρατσιών είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει η κυβέρνηση και μάλιστα με το καθιερωμένο απεχθές τελετουργικό της κατεπείγουσας ψήφισης σε ένα άρθρο.
Και την ίδια στιγμή δεν επιβεβαιώνεται, έστω στη βάση του ατόφιου νεοφιλελευθερισμού της εργασιακής ζούγκλας και της εργοδοτικής ασυδοσίας, καμία ένδειξη «επενδυτικής άνοιξης». Ιδιωτικοποιήσεις ίσον κλοπή και ανακεφαλαιοποίηση ίσον αρπαγή. Τι μένει; Ο σκληρός δημοσιονομικός πυρήνας του Μνημονίου, που αποδεικνύεται μαγική εικόνα. Οι απώλειες των εσόδων και η εξαφάνιση των δημοσίων δαπανών, ούτε με τα εξωφρενικά διαγγέλματα Σαμαρά μπορούν να διασκεδαστούν. Γίνεται, λοιπόν, εύκολα αντιληπτό για ποιο λόγο οδηγούνται οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σε τέτοιο παροξυσμό ασυναγώνιστων θεατρινισμών και μηχανορραφιών, φτάνοντας στο σημείο να αντιπολιτεύονται και να υπονομεύουν τους ίδιους τους… εαυτούς τους. Κατανοητές επίσης σε άλλη μία κρίσιμη στιγμή, οι ενέσεις δημόσιας στήριξης από τον Β. Σόιμπλε, που αναγνωρίζει την «πρόοδο» των εκλεκτών τοποτηρητών του. Σάμπως, για την ώρα, έχει άλλους καλύτερους;
Διαψεύδεται η κυβερνητική παραίσθηση της «επανεκκίνησης» της οικονομίας, αλλά αυτό δεν αρκεί. Στο διά ταύτα, όταν η κυβέρνηση παγιδεύεται στα αξεπέραστα αδιέξοδα της πολιτικής της, αποδεικνύεται ατελέσφορη η ανταλλαγή ανακοινωθέντων μέσω των ΜΜΕ. Ο επικοινωνιακός «πόλεμος» έχει ως μόνη κατάληξη τον εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ στους όρους παιχνιδιού του κατεστημένου πολιτικού και μιντιακού συστήματος. Μόνο η εκπόνηση, η οργάνωση και η ανάπτυξη πρωτοβουλιών με επίκεντρο τη λαϊκή ενεργοποίηση στα επίμαχα μέτωπα αιχμής θα ταράξει το τέλμα που πυκνώνει επικίνδυνα. Καθώς η ασφυξία επιτείνεται και όσο η κοινωνία δεν βρίσκει διέξοδο ενδέχεται να θεριέψουν πολιτικές τερατογενέσεις που μπροστά τους θα ωχριά ο θίασος του Σαμαρά.
