Πριν από λίγους μήνες το σωματείο έκανε μια καταγγελία στον εισαγγελέα που αφορούσε τη λήξη των αδειών για τις οδικές παρεμβάσεις. Μας κάλεσαν να καταθέσουμε τι γνωρίζουμε σχετικά.
Ψάχνοντας, προέκυψαν και όλες οι καταγγελίες του υπομνήματος με τα αντίστοιχα στοιχεία. Το συγκεκριμένο έργο είναι σκάνδαλο, ξεκινώντας από το πώς συνάφθηκε η σύμβαση έως τι έγινε μετά και πώς ελέγχθηκε.
Η Επιτροπή ∆ηµοσιονοµικού Ελέγχου (Ε∆ΕΛ) δεν μπορεί να κάνει έλεγχο στο έργο γιατί δεν χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ. Το Σώμα Επιθεωρητών Δημοσίου αρνήθηκε να κάνει έλεγχο στην Ιόνια Οδό, με το επιχείρημα ότι δεν θεωρείται δημόσιο έργο, αλλά είναι σύμβαση παραχώρησης. Αυτός που υποτίθεται ότι ελέγχει το έργο είναι ο Ανεξάρτητος Μηχανικός, που πληρώνεται, όμως, από τους εργολάβους.
Για παράδειγμα, το καλοκαίρι, όταν το έργο «πάγωσε», ο υπουργός δήλωσε ψευδώς ότι δεν έχει όλα τα μέρη της σύμβασης. Ο σχεδιασμός και η μελέτη προέβλεπε ότι, ανά τμήμα, υπάρχει οικονομικός προϋπολογισμός. Δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε εμείς ότι για την Παναγοπούλα ο προϋπολογισμός ήταν 151 εκατ. Έχουν πάρει τα 110, δεν έχουν ανοιχτεί δύο σήραγγες, δεν έχει μπει το καλούπι. Ο Ανεξάρτητος, που πιστοποίησε τα λεφτά, είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο και το ποσοστό κατασκευής;
Οι ευθύνες, λοιπόν, δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι και ποινικές.
Το έργο «παγωμένο», κοινοπραξία και τράπεζες επικαλούνται «μη βιωσιμότητα», οι πολίτες συνεχίζουν όμως να πληρώνουν διόδια…
Η σύμβαση είναι απαράδεκτη, αποικιοκρατικού τύπου. Τα έδωσε όλα στους εργολάβους και αυτοί θέλουν κι άλλα. Η μόνη δικλείδα ασφαλείας της σύμβασης ήταν ότι το κράτος δεν έμπαινε εγγυητής στα δάνεια που έχουν συνάψει οι εργολάβοι με τους τραπεζίτες. Αυτός ο βασικός όρος τείνει να καταργηθεί. Εργολάβοι και τραπεζίτες έχουν πετύχει, ουσιαστικά, τη συμβολή του κράτους στο θέμα των επιτοκίων. Αν συμβεί, τότε μιλάμε για ολική καταστροφή. Ακόμα και αυτή η σύμβαση, αν τηρούνταν, το έργο θα μπορούσε να συνεχιστεί. Η μη ολοκλήρωση του έργου παρουσιάζεται όμως ως τεχνική διαφορά, οπότε τι θα γίνει; Θα συνεχίσουν να εισπράττουν διόδια.
Όπου οι εργολάβοι δεν τήρησαν χρονοδιαγράμματα, πήραν παράταση ώστε να συνεχίσουν να εισπράττουν. Καμία υποχρέωσή τους δεν έχει τηρηθεί. Η ιστορία, βέβαια, πηγάζει από τη διάλυση του ελεγκτικού μηχανισμού των διοδίων. Όταν δεν ξέρεις πόσες είναι οι εισπράξεις, οι εργολάβοι μπορούν να παρουσιάσουν όποια μείωση θέλουν, ώστε να επικαλεστούν τη ρήτρα για βιωσιμότητα. Άρα το παιχνίδι ήταν στημένο εξαρχής.
Κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσε να πιέσει το κράτος για τη συνέχιση της κατασκευής;
Κατ’ αρχάς, οι εργολάβοι δεν έχουν βάλει ούτε ένα ευρώ, ενώ εισπράττουν άπειρα. Δεν θα μπορούσε το υπουργείο να πει, για παράδειγμα, παίρνω πίσω τη γέφυρα; Έπιασε την απόδοση που προέβλεπε η σύμβαση για τον εργολάβο. Φέρτε την πίσω. Δεν τη δικαιούνται. Έπιασε η Αττική Οδός την απόδοσή της; Φέρτε την πίσω. Να πάνε από εκεί που ήρθαν. Κέρδισαν χρήματα στο πολλαπλάσιο.
Βέβαια, το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι αυτό που μεθοδεύεται. Είτε να πουλήσουν το δρόμο μαζί με το Λιμάνι της Πάτρας, είτε να δώσουν στους εργολάβους την πλήρη εκμετάλλευση του έργου για τριάντα χρόνια, ενώ το φυσικό αντικείμενο θα μικρύνει για να φτάσουν τα λεφτά. Δρόμος μετά την Πάτρα δεν υπάρχει. Και δεν έχουν βάλει ούτε ένα ευρώ. Το σκάνδαλο είναι μεγάλο απ’ όποια ματιά κι αν το δει κανείς.
