Του Γιάννη Τσούτσια.
Η μεθόδευση Λοβέρδου, ώστε η κατεδάφιση σε εργασιακό-ασφαλιστικό να γίνει με προεδρικά διατάγματα παρακάμπτοντας τη Βουλή, αλλά και η δημόσια, επίσημη έκκληση Τσίπρα να αρνηθεί ο κ. Παπούλιας την υπογραφή τους, έφεραν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ΠτΔ) στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. Βέβαια, στη συνέχεια κάτω απ’ την απειλητική εσωκομματική κριτική ο Λοβέρδος υπαναχώρησε. Αν έπαιξε κάποιο ρόλο η παρέμβαση Τσίπρα (όπως βιάστηκε να πανηγυρίσει η Κουμουνδούρου) ή η τυχόν δυσφορία του ΠτΔ δεν είναι βέβαιο. Το σίγουρο είναι πως η διευρυνόμενη πολιτική κρίση αγγίζει τα όρια του ΠτΔ, ξαφνιάζοντας όλους όσοι φαντάζονταν ότι ο κ. Παπούλιας μένει στο απυρόβλητο, διασώζοντας υψηλά ποσοστά δημοφιλίας χρήσιμα για τους επόμενους γύρους.
Ο ΠτΔ ως εναλλακτικό κέντρο σταθερότητας και θεσμικής εξουσίας έχει ευθεία σχέση με το κλυδωνιζόμενο σήμερα πολιτικό σύστημα. Σε φάσεις, μάλιστα, θεσμικής και πολιτικής ανασυγκρότησης που απαιτούν λεπτούς, μεταβατικούς χειρισμούς, αποκτά βαρύνοντα ρόλο. Ενώ ακόμα και σήμερα η καθολική πολιτική απονομιμοποίηση καθιστά την Προεδρία της Δημοκρατίας ολοένα και πιο ενεργητικό παράγοντα της πολιτικής επικαιρότητας. Οι περιορισμένες θεσμικές εξουσίες του Προέδρου, όπως μας θυμίζουν συνέχεια οι συνταγματολόγοι, συμβαδίζουν με μεγάλες πολιτικές δυνατότητες, όπως φροντίζουν επίμονα να αποκρύβουν. Ωστόσο ο κόσμος σήμερα κατανοεί πως «άμα θέλει ο Πρόεδρος έχει τον τρόπο του».
Ο ίδιος ο κ. Παπούλιας κατά καιρούς μιλάει για κοινωνική αδικία ζητώντας φιλολαϊκά μέτρα και ριζοσπαστικές πρακτικές. Ανέξοδα λόγια που προσφέρουν άλλοθι, θα πει κανείς, εφόσον, μάλιστα, έχει μέχρι τώρα ανεχθεί μια κυβέρνηση που εξελέγη με κρυφή πολιτική ατζέντα και έναν πρωθυπουργό που δηλώνει ότι με τους χειρισμούς του έχουμε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Πράγματι.. Από την άλλη, όμως, έχει υπαινικτικά εκφράσει το λαϊκό φρόνημα σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ τοποθετήθηκε υπέρ της νεολαίας το Δεκέμβρη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η στάση του Προέδρου, χωρίς να τον καθιστά ουδέτερο απέναντι στις συγκρουόμενες πολιτικές, επιτρέπει να διατηρούνται χωριστές ελπίδες απέναντι στο πρόσωπο και το ρόλο του. Η Αριστερά δεν πρέπει να έχει αυταπάτες ότι ο Πρόεδρος απέναντι στο μνημόνια και το ΔΝΤ θα κάνει αυτό που δεν μπορεί η ίδια. Πλην, όμως, μια μαζική λαϊκή απαίτηση, ξεκάθαρη και ηχηρή, απέναντι στον Πρόεδρο δεν θα ήταν άσχημη. Ως στοιχείο της λαϊκής στρατηγικής (στηριγμένης σε επεξεργασμένες στοχεύσεις κι όχι μικροκομματικές εξαργυρώσεις) που αμφισβητεί πάρα πέρα την ετοιμόρροπη κυβέρνηση, το εθελόδουλο Κοινοβούλιο και στρέφεται προς εναλλακτικούς πόλους εξουσίας, θέτοντάς τους ενώπιον των ευθυνών τους. Μια κλιμάκωση του ριζοσπαστικού κινήματος προς αυτήν την κατεύθυνση θα είχε στόχο να αποκόψει ενδεχόμενες εφεδρείες του συστήματος, αλλά και να ελαχιστοποιήσει τα περιθώρια κρίσιμων χειρισμών που θα επιδίωκαν οι καθεστωτικές δυνάμεις.
Ο ίδιος ο κ. Παπούλιας κατά καιρούς μιλάει για κοινωνική αδικία ζητώντας φιλολαϊκά μέτρα και ριζοσπαστικές πρακτικές. Ανέξοδα λόγια που προσφέρουν άλλοθι, θα πει κανείς, εφόσον, μάλιστα, έχει μέχρι τώρα ανεχθεί μια κυβέρνηση που εξελέγη με κρυφή πολιτική ατζέντα και έναν πρωθυπουργό που δηλώνει ότι με τους χειρισμούς του έχουμε απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Πράγματι.. Από την άλλη, όμως, έχει υπαινικτικά εκφράσει το λαϊκό φρόνημα σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ τοποθετήθηκε υπέρ της νεολαίας το Δεκέμβρη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η στάση του Προέδρου, χωρίς να τον καθιστά ουδέτερο απέναντι στις συγκρουόμενες πολιτικές, επιτρέπει να διατηρούνται χωριστές ελπίδες απέναντι στο πρόσωπο και το ρόλο του. Η Αριστερά δεν πρέπει να έχει αυταπάτες ότι ο Πρόεδρος απέναντι στο μνημόνια και το ΔΝΤ θα κάνει αυτό που δεν μπορεί η ίδια. Πλην, όμως, μια μαζική λαϊκή απαίτηση, ξεκάθαρη και ηχηρή, απέναντι στον Πρόεδρο δεν θα ήταν άσχημη. Ως στοιχείο της λαϊκής στρατηγικής (στηριγμένης σε επεξεργασμένες στοχεύσεις κι όχι μικροκομματικές εξαργυρώσεις) που αμφισβητεί πάρα πέρα την ετοιμόρροπη κυβέρνηση, το εθελόδουλο Κοινοβούλιο και στρέφεται προς εναλλακτικούς πόλους εξουσίας, θέτοντάς τους ενώπιον των ευθυνών τους. Μια κλιμάκωση του ριζοσπαστικού κινήματος προς αυτήν την κατεύθυνση θα είχε στόχο να αποκόψει ενδεχόμενες εφεδρείες του συστήματος, αλλά και να ελαχιστοποιήσει τα περιθώρια κρίσιμων χειρισμών που θα επιδίωκαν οι καθεστωτικές δυνάμεις.
Σχόλια
