Του Νίκου Ταυρή.
Μετά το θάνατο του 21χρονου Γιάννη Ρουσάκη στο Ηράκλειο Κρήτης, το ζήτημα της βίας και της έκτασης που έχει πάρει στη νεολαία ξανατέθηκε στο τραπέζι της συζήτησης.
Μετά το θάνατο του 21χρονου Γιάννη Ρουσάκη στο Ηράκλειο Κρήτης, το ζήτημα της βίας και της έκτασης που έχει πάρει στη νεολαία ξανατέθηκε στο τραπέζι της συζήτησης.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η νεολαία έχει «τζαζέψει» και «γουστάρει» να αλληλοσκοτώνεται, να αυτοκτονεί και να τα κάνει λαμπόγυαλο όποτε βρίσκει ευκαιρία. Αυτή η ερμηνεία, όμως, δεν εξηγεί τη διάχυση της βίας μέσα στον κοινωνικό ιστό, με πρωταγωνιστή τη νεολαία.
Μήπως το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, το καπιταλιστικό, έχει ως εγγενές στοιχείο του την πολύμορφη κοινωνική βία που ξεδιπλώνεται γύρω μας;. Ένα σύστημα που η μόνη ιδεολογία που προσφέρει είναι της επικράτησης του ισχυρότερου. Ένα σύστημα που αρνείται να προσφέρει και καταφεύγει σε κάθε είδους βία και εξαναγκασμό για να κρατήσει τον έλεγχο μιας κοινωνίας που το ίδιο καταστρέφει. Ένα σύστημα που όσο μεγαλώνει την επίθεσή του, λόγω της κρίσης που βιώνει, τόσο θα εντείνει και τα ποικίλα προβλήματα που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των πολιτικών του. Που όσο πιο πολύ σπρώχνει νέους ανθρώπους στο περιθώριο, που όσο πιο πολύ τους απορρίπτει από την οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική ζωή, τόσο αυξάνονται οι «εύκολες» διέξοδοι, όπως η αυτοκτονία, ο χουλιγκανισμός, τα ναρκωτικά, ο συμμοριτισμός. Που όσο τους μαθαίνει ότι ο εχθρός είναι ο μετανάστης, ο οπαδός της άλλης ομάδας, ο νεολαίος του διπλανού προαστίου, ο ίδιος τους ο εαυτός, τόσο περισσότερο θα εξαπλώνεται και θα διαχέεται η βία μέσα στην κοινωνία. Γιατί το ίδιο, στο βωμό του κέρδους, αρνείται να δώσει δουλειά, χώρους έκφρασης και δημιουργίας, ελεύθερο χρόνο, πολιτισμό.
Έτσι, η ένταξη των νέων σε τέτοιου είδους «ομάδες» τους κάνει να αισθάνονται αποδεκτοί, δυνατοί, σίγουροι, φορείς κάποιας «ταυτότητας» και διαφορετικοί – καλύτεροι συνάμα από τον κοινωνικό περίγυρο που τους απορρίπτει.
H απάντηση, από πλευράς της Αριστεράς και του κινήματος, πρέπει να είναι το πλησίασμα της νεολαίας που εγκλωβίζεται σε αδιέξοδους τρόπους έκφρασης, που έχει οδηγηθεί εκεί μέσα από την αναζήτηση μιας συλλογικής ταυτότητας, από την ανάγκη του να αντισταθεί στον ατομικισμό και την απόρριψη που βιώνει καθημερινά. Να την πλησιάσει και να τη βοηθήσει να πορευτεί τον δρόμο της συλλογικότητας και του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. H κοινή αντίσταση στις πολιτικές του ντόπιου και σάπιου πολιτικού συστήματος και των ξένων αφεντικών του (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ) αποτελεί όχι μόνο προϋπόθεση αλλά και πρακτικό βήμα για την οικοδόμηση μιας διεξόδου (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής) για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα. Και είναι αναγκαίο, γιατί όλοι πρέπει να έχουν δικαίωμα σε μια ζωή με αξία, σε μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Μήπως το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, το καπιταλιστικό, έχει ως εγγενές στοιχείο του την πολύμορφη κοινωνική βία που ξεδιπλώνεται γύρω μας;. Ένα σύστημα που η μόνη ιδεολογία που προσφέρει είναι της επικράτησης του ισχυρότερου. Ένα σύστημα που αρνείται να προσφέρει και καταφεύγει σε κάθε είδους βία και εξαναγκασμό για να κρατήσει τον έλεγχο μιας κοινωνίας που το ίδιο καταστρέφει. Ένα σύστημα που όσο μεγαλώνει την επίθεσή του, λόγω της κρίσης που βιώνει, τόσο θα εντείνει και τα ποικίλα προβλήματα που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των πολιτικών του. Που όσο πιο πολύ σπρώχνει νέους ανθρώπους στο περιθώριο, που όσο πιο πολύ τους απορρίπτει από την οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική ζωή, τόσο αυξάνονται οι «εύκολες» διέξοδοι, όπως η αυτοκτονία, ο χουλιγκανισμός, τα ναρκωτικά, ο συμμοριτισμός. Που όσο τους μαθαίνει ότι ο εχθρός είναι ο μετανάστης, ο οπαδός της άλλης ομάδας, ο νεολαίος του διπλανού προαστίου, ο ίδιος τους ο εαυτός, τόσο περισσότερο θα εξαπλώνεται και θα διαχέεται η βία μέσα στην κοινωνία. Γιατί το ίδιο, στο βωμό του κέρδους, αρνείται να δώσει δουλειά, χώρους έκφρασης και δημιουργίας, ελεύθερο χρόνο, πολιτισμό.
Έτσι, η ένταξη των νέων σε τέτοιου είδους «ομάδες» τους κάνει να αισθάνονται αποδεκτοί, δυνατοί, σίγουροι, φορείς κάποιας «ταυτότητας» και διαφορετικοί – καλύτεροι συνάμα από τον κοινωνικό περίγυρο που τους απορρίπτει.
H απάντηση, από πλευράς της Αριστεράς και του κινήματος, πρέπει να είναι το πλησίασμα της νεολαίας που εγκλωβίζεται σε αδιέξοδους τρόπους έκφρασης, που έχει οδηγηθεί εκεί μέσα από την αναζήτηση μιας συλλογικής ταυτότητας, από την ανάγκη του να αντισταθεί στον ατομικισμό και την απόρριψη που βιώνει καθημερινά. Να την πλησιάσει και να τη βοηθήσει να πορευτεί τον δρόμο της συλλογικότητας και του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. H κοινή αντίσταση στις πολιτικές του ντόπιου και σάπιου πολιτικού συστήματος και των ξένων αφεντικών του (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ) αποτελεί όχι μόνο προϋπόθεση αλλά και πρακτικό βήμα για την οικοδόμηση μιας διεξόδου (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής) για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα. Και είναι αναγκαίο, γιατί όλοι πρέπει να έχουν δικαίωμα σε μια ζωή με αξία, σε μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Σχόλια
