Το υπουργείο Παιδείας δεν πρόκειται να ισχυριστεί ότι όλα δουλεύουν ρολόι. Δεν έχει μάλιστα κανένα πρόβλημα να δεχτεί και να υπερθεματίσει ότι «η δια ζώσης διδασκαλία δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα». Η μεγάλη του καούρα αυτή τη στιγμή είναι διαφορετική: Να προβάλει την εικόνα ότι μέσα σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες τα πράγματα κουτσά-στραβά δουλεύουν. Δουλεύουν ίσον υπάρχει κάτι που να μοιάζει τυπικά με μάθημα, ωράριο, πρόγραμμα και βεβαίως αξιολόγηση. Η διαχείριση δηλαδή της ολοένα και πιο υποβαθμισμένης και διαλυτικής μαθητικής καθημερινότητας με τρόπο που να διώχνει από τη συζήτηση άλλες λύσεις και επιλογές.
Τι κοστίζει λοιπόν μια εγκύκλιος για το πώς θα γίνεται η αξιολόγηση των μαθητών και πόση φαιά ουσία πρέπει να καταναλωθεί ώστε να δοθούν αναλυτικές οδηγίες, προγράμματα και λογισμικά αξιολόγησης; Τίποτα. Για όλα υπάρχουν «λύσεις» εκτός από το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων. Λύσεις που πρέπει ταυτόχρονα να εμπεδώνονται στα μυαλά μας ως εφικτές, λειτουργικές, αναγκαστικές. Και μέσα σε όλα αυτά τα ψηφιακά επιτεύγματα να αναρωτηθούμε έστω «ρε μήπως τελικά και η τηλεκπαίδευση δουλεύει μια χαρά;». Κι έτσι η προσωρινή, έκτακτη και πανάκριβη μετακόμιση στο Webex να γίνει το νέο μας σπίτι.
Δεν πρόκειται λοιπόν για τρολάρισμα. Πρόκειται για έναν τρόπο οργάνωσης της σχολικής καραντίνας που όχι μόνο δε σκοπεύει να συντηρήσει κάτι από το μορφωτικό αγαθό και το σχολείο (αυτό για το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών παλεύει) αλλά αντιθέτως επιχειρεί να το διαλύσει. Η προκλητικότητα και ο κυνισμός αποτελούν τη μία μόνο πλευρά: Δεν πειράζει που οι ανισότητες έχουν διογκωθεί, οι βαθμολογίες πρέπει να μπουν κανονικά. Δεν πειράζει που οι μαθητές έχουν αποδιοργανωθεί, τα διαγωνίσματα είναι ο τρόπος να συγκεντρωθούν. Μπορεί να μην έχεις τάξη και διπλανό αλλά βαθμό θα πάρεις. Όλα κι όλα…
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Είμαστε αντικειμενικά εν μέσω ενός μεγάλου πειράματος. Πολλά πράγματα δοκιμάζονται. Από τα τεχνικά μέσα μέχρι την ψυχολογία των μαθητών ή τα «ελλείμματα» του εκπαιδευτικού προσωπικού. Και την ίδια στιγμή δεν έχουμε απλά πανδημία και τηλεκπαίδευση, αλλά προτάσεις της Επιτροπής Πισσαρίδη για την Παιδεία, βίβλο Ψηφιακού Μετασχηματισμού 2020-2025 αλλά και νομοσχέδιο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση. Η αξιολόγηση των «πάντων» είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες, με διαφορετικό τρόπο και βάθος, σε όλα αυτά τα κείμενα: Στόχοι και επίτευξή τους, έλεγχος μέσω εξεταστικών διαδικασιών, τυποποίηση, μέτρηση και μοντελοποίηση κάθε διαδικασίας. Η εξ’ αποστάσεως, λόγω ακριβώς της φύσης της, φθείροντας δηλαδή το σχολείο ως μια κοινότητα κι έναν τόπο πολλαπλών σχέσεων, αλληλεπιδράσεων και δεσμών, είναι ιδιαιτέρως κατάλληλη για την πλήρη εφαρμογή όλων αυτών των «ουδέτερων» και «τεχνοκρατικών» αξιολογήσεων. Δοκιμή λοιπόν.;
