Ευκαιρία για αποσαφηνίσεις. Του Κώστα Βαμβακά
Η πανελλαδική συνάντηση του Μετώπου γίνεται σε μια συγκυρία που πλέον το σύστημα δείχνει να αξιοποιεί τα τελευταία του χαρτιά. Η επίθεση ξετυλίγεται χωρίς προσχήματα και αυτονομημένα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και τις συνέπειές τους.
Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι αυτής της πολιτικής (υπουργοί, βουλευτές κ.λπ.) με μοναδικό θράσος και αλαζονεία μιλούν για τις συνέπειες της πολιτικής τους, ως ουδέτεροι σχολιαστές ενός φυσικού φαινομένου που εμπεριέχει το αναπόφευκτο. Το σύστημα δείχνει να μην ανησυχεί από τη δημοσκοπική άνοδο της Αριστεράς και μάλλον όχι αδίκως. Κυρίως γιατί πρόκειται για μια Αριστερά που έχει αποδεχθεί έναν συμπληρωματικό ρόλο στο σύστημα και στο εννοιολογικό της πλαίσιο έχει αποκλείσει κάθε προοπτική εξουσίας.
Το Μέτωπο πολύ έγκαιρα αντιλήφθηκε ότι καμία από τις υπάρχουσες συλλογικότητες της Αριστεράς δεν πληρούσε τις προϋπόθεσεις για να μετεξελιχθεί στο συλλογικό υποκείμενο για την υπέρβαση και την ανατροπή. Κάτι που, εν δυνάμει, αναδεικνυόταν μέσα στο λαό, δηλαδή η μετωπική έκφραση ως μοναδική δυνατότητα για την ανατροπή.
Το λαϊκό αυτό αίτημα γίνεται φανερό ότι κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει. Και επειδή δεν μπορεί να το αγνοήσει, το διαστρεβλώνει, προβάλλοντας την ανάγκη μιας μετωπικής πολιτικής ως επέκταση της κομματικής του επιρροής ή περιγράφοντας τον ίδιο και τους φίλους του. Έτσι μιλάμε για τα μέτωπα των αντικαπιταλιστών, των συνεπών κομμουνιστών, των ριζοσπαστών κ.λπ. Αυτό αποτελεί παγίδα στην οποία και το Μέτωπο αλλά και οι συνιστώσες του, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να πέσουν.
Η σύσκεψη δίνει τη δυνατότητα να κουβεντιαστούν και να αποσαφηνιστούν, οι πολιτικές του Μετώπου για τη συγκρότηση του Μετώπου του λαού, του Μετώπου της ανατροπής.
Κατά την άποψή μου πρέπει να είναι ένα Μέτωπο του λαού μαζί με την Αριστερά. Ίσως και όχι όλης της Αριστεράς, αλλά αυτών των κομματιών της, που με βασανιστικό τρόπο αντιλαμβάνονται την Αριστερά ως μια δυνατότητα του σήμερα και όχι ενός μακρινού και απροσδιόριστου μέλλοντος.
Ένα μεγάλο εθνικό λαϊκό Μέτωπο που θα συγκροτηθεί σε τρία μεγάλα απελευθερωτικά προτάγματα που συμπυκνώνονται στο εθνική ανεξαρτησία- δημοκρατία-παραγωγική ανασυγκρότηση. Πλευρές της πολιτικής του Μετώπου είναι τα ζητήματα της άρνησης πληρωμής και διαγραφής του χρέους, της εξόδου από το ευρώ ή και την Ε.Ε. Πολιτικές που είναι άμεσα συναρτημένες με το πολιτικό υποκείμενο που θα τις υλοποιήσει. Αν αποσυναρτηθεί το πολιτικό υποκείμενο, κινδυνεύουμε να χρεωθούμε τις καταστροφικές συνέπειες μιας εξόδου ή εκδίωξης που θα συντελεστεί από την Μέρκελ ή μιας κυβέρνησης Παπαδήμου που, καταρχήν, θα διασφαλίζει τα συμφέροντα των τραπεζιτών και όχι του λαού.
Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι αυτής της πολιτικής (υπουργοί, βουλευτές κ.λπ.) με μοναδικό θράσος και αλαζονεία μιλούν για τις συνέπειες της πολιτικής τους, ως ουδέτεροι σχολιαστές ενός φυσικού φαινομένου που εμπεριέχει το αναπόφευκτο. Το σύστημα δείχνει να μην ανησυχεί από τη δημοσκοπική άνοδο της Αριστεράς και μάλλον όχι αδίκως. Κυρίως γιατί πρόκειται για μια Αριστερά που έχει αποδεχθεί έναν συμπληρωματικό ρόλο στο σύστημα και στο εννοιολογικό της πλαίσιο έχει αποκλείσει κάθε προοπτική εξουσίας.
Το Μέτωπο πολύ έγκαιρα αντιλήφθηκε ότι καμία από τις υπάρχουσες συλλογικότητες της Αριστεράς δεν πληρούσε τις προϋπόθεσεις για να μετεξελιχθεί στο συλλογικό υποκείμενο για την υπέρβαση και την ανατροπή. Κάτι που, εν δυνάμει, αναδεικνυόταν μέσα στο λαό, δηλαδή η μετωπική έκφραση ως μοναδική δυνατότητα για την ανατροπή.
Το λαϊκό αυτό αίτημα γίνεται φανερό ότι κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει. Και επειδή δεν μπορεί να το αγνοήσει, το διαστρεβλώνει, προβάλλοντας την ανάγκη μιας μετωπικής πολιτικής ως επέκταση της κομματικής του επιρροής ή περιγράφοντας τον ίδιο και τους φίλους του. Έτσι μιλάμε για τα μέτωπα των αντικαπιταλιστών, των συνεπών κομμουνιστών, των ριζοσπαστών κ.λπ. Αυτό αποτελεί παγίδα στην οποία και το Μέτωπο αλλά και οι συνιστώσες του, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να πέσουν.
Η σύσκεψη δίνει τη δυνατότητα να κουβεντιαστούν και να αποσαφηνιστούν, οι πολιτικές του Μετώπου για τη συγκρότηση του Μετώπου του λαού, του Μετώπου της ανατροπής.
Κατά την άποψή μου πρέπει να είναι ένα Μέτωπο του λαού μαζί με την Αριστερά. Ίσως και όχι όλης της Αριστεράς, αλλά αυτών των κομματιών της, που με βασανιστικό τρόπο αντιλαμβάνονται την Αριστερά ως μια δυνατότητα του σήμερα και όχι ενός μακρινού και απροσδιόριστου μέλλοντος.
Ένα μεγάλο εθνικό λαϊκό Μέτωπο που θα συγκροτηθεί σε τρία μεγάλα απελευθερωτικά προτάγματα που συμπυκνώνονται στο εθνική ανεξαρτησία- δημοκρατία-παραγωγική ανασυγκρότηση. Πλευρές της πολιτικής του Μετώπου είναι τα ζητήματα της άρνησης πληρωμής και διαγραφής του χρέους, της εξόδου από το ευρώ ή και την Ε.Ε. Πολιτικές που είναι άμεσα συναρτημένες με το πολιτικό υποκείμενο που θα τις υλοποιήσει. Αν αποσυναρτηθεί το πολιτικό υποκείμενο, κινδυνεύουμε να χρεωθούμε τις καταστροφικές συνέπειες μιας εξόδου ή εκδίωξης που θα συντελεστεί από την Μέρκελ ή μιας κυβέρνησης Παπαδήμου που, καταρχήν, θα διασφαλίζει τα συμφέροντα των τραπεζιτών και όχι του λαού.
Σχόλια
