Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Αυτή η γιορτή της εφημερίδας μας, δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση. Έχει ευρύτερη σημασία: Ιδεολογική και αγωνιστική, σε μια εποχή όπου οι ιδεολογίες σβήνουν ή παραχαράσσονται κάτω από το πέλμα του διεθνούς καπιταλισμού. Η Αριστερά μέσα στο πέρασμα των αιώνων πάλεψε, μάτωσε, χτυπήθηκε ανελέητα, ηττήθηκε, αλλά ξανασηκώθηκε κρατώντας το ξίφος της Αρετής. Δεν έπαψε, ακόμα και στους πιο χαλεπούς καιρούς, ν’ αποτελεί την ελπίδα των λαών που στέναξαν μέσα στην αδικία, την εκμετάλλευση και τη σκλαβιά. Ο Δρόμος της Αριστεράς έχει τη δική του ιστορία. Εμφανίσθηκε σε χρόνους κατοχής, διαφορετικής όμως από εκείνες που είχαμε γνωρίσει κατά το παρελθόν: ο πιο αντιδραστικός καπιταλισμός, αυτός τον οποίο εκπροσωπούν οι διεθνείς τραπεζίτες, δεν έχει τη μορφή των δικτατοριών του παρελθόντος. Είναι πιο ύπουλος. Εκσυγχρονίσθηκε με ευρωπαϊκό κοστούμι, για να υποτάξει τα έθνη στο όνομα του «φιλελευθερισμού», να παραμορφώσει τη δημοκρατία, κυριολεκτικά να την εκμαυλίσει. Μέσα σε ατμόσφαιρα ζόφου, η εφημερίδα μας, ανατόμος της απόγνωσης, εξερευνά την απροσδόκητη αποσύνθεση της Αριστεράς. Χάσαμε την κουλτούρα των αριστερών κινημάτων, μέσα στη πολυδιαφημιζόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική».
Ζούμε σε μια εποχή στυγνών απειλών του καπιταλισμού, χωρίς ορατή διέξοδο. Γι’ αυτό οι καιροί μας, πήραν μελαγχολικές αποχρώσεις. Το ερώτημα ακούγεται συχνά: Τι σημαίνει –μετά από όλα όσα προαναφέραμε– να ανήκεις σήμερα στην Αριστερά; Λίγες απλές ερωτήσεις σαν κι αυτήν, απαιτούν τόσο περίπλοκη απάντηση. Μόνο η προέλευση του όρου «Αριστερά» μοιάζει ξεκάθαρη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Αριστερά είναι παιδί της Γαλλικής Επανάστασης, το οποίο ανδρώθηκε μέσα στον 19ο αιώνα, όταν αντιτάχθηκε στον συντηρητισμό της Δεξιάς και τη μετριοπάθεια του φιλελεύθερου κέντρου, κηρύσσοντας τις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας, και προτείνοντας αποδέσμευση των ανθρώπων από τα δεινά του καπιταλισμού. Αυτήν ακριβώς την πρόταση της Κομμούνας οφείλουμε να ξανακάνουμε επίκαιρη. Η Αριστερά σήμερα βρίσκεται σε βαθιά κρίση –ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη– διότι έχασε τους φωτεινούς σηματοδότες της, και ταυτίσθηκε με το πάθος για την κατάκτηση της εξουσίας. Ακόμα, ο αλληλοσπαραγμός, δηλαδή οι διαμάχες μέσα στις ίδιες τις τάξεις της, είχαν διαλυτικά φαινόμενα. Οι αντιδραστικές δυνάμεις επεδόθησαν σε μια ασταμάτητη πονηρή προπαγάνδα, για να πείσουν τον κόσμο της Αριστεράς ότι είχε έλθει η ώρα να εγκαταλείψουν τον μαρξισμό, και να αναγνωρίσουν την «αναγκαιότητα» του καπιταλισμού! Η ΕΟΚ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, όλος ο μηχανισμός των σκοτεινών δυνάμεων παγίδεψε με την προπαγάνδα του Αριστερά κόμματα που καλόπιστα, αλλά αφελώς, πίστεψαν ότι ήταν ποτέ δυνατόν μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο των Βρυξελλών, να ενωθούν και να επιβάλλουν φιλολαϊκή πολιτική. Πολύ περισσότερο, είναι αδύνατον να γίνει αυτό, όταν οι τραπεζίτες κρατούν ομήρους τους λαούς με το ευρώ. Αφού, λοιπόν, συνειδητοποιήσουμε την παγίδα της «ευρωπαϊκής προοπτικής», θα παραδοθούμε; Όχι, κι ας μας ποδοπάτησαν τα οράματα της Αριστεράς. Στο νου μου, έρχεται ένας νεανικός στίχος του αλησμόνητου ιδρυτού και προέδρου της ΕΔΑ, του Γιάννη Πασαλίδη, που έλεγε: «Ερείπια γύρω μου. Οι μεγάλες ιδέες, συντριμμένες πέφτουν χάμω…»
Προφητεία, ή πολιτική διαίσθηση; Ό,τι και να ήταν, απεικονίζει πιστά τη σημερινή τραγωδία. Κι είδαμε σεχταριστές, διασπαστές και καιροσκόπους, οι οποίοι για να επιβιώσουν προσωπικά και πολιτικά, θεώρησαν ως κατάλληλη στέγη εκείνη που, με την κάλπικη ταμπέλα της, θα παραπλανούσε νοσταλγούς. Αλλά, όπως έλεγε ο αξέχαστος Τάσος Βουρνάς, «Αν κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τις υπάρχουσες συγκυρίες σφετερίστηκαν τη μεγάλη σχολάζουσα δύναμη, που ήταν η κληρονομιά της Αντίστασης, και απόκτησαν κοινοβουλευτική δύναμη και παραπαίουσα εξουσία, καιρός είναι να ξαναγυρίσει στα χέρια της Προόδου και της Αριστεράς ό,τι εκείνη έπλασε πορευόμενη ανάμεσα σε αίματα, αγώνες, μεγαλείο θαυμαστό, αλλά και σε λάθη, που υποβάθμισαν την τεράστια προσφορά της. Οι Έλληνες όμως γνωρίζουν, ότι εμείς κρατάμε στο χέρι τη σπάθη του ήθους και της αρετής…»
Γι’ αυτό, οφείλουμε να αντιταχθούμε στους μνημονιακούς «κανόνες ζωής» –στην ουσία κανόνες θανάτου– που μας καθορίζουν οι Ευρωπαίοι κηδεμόνες. Οι μνήμες μόνο των ελπίδων που γέννησε η εποχή του Λένιν, δεν αρκούν για σήμερα. Ο Σαρτρ το είχε πει: «Δεν μπορώ να διαβεβαιώσω, πως η ρωσική επανάσταση θα οδηγήσει αναγκαστικά στον θρίαμβο του προλεταριάτου…». Το ένστικτό του δεν τον διέψευσε.
H εφημερίδα μας, δεν ανήκει στον Τύπο που απολαμβάνει τη στήριξη εκατομμυριούχων. Βασίζεται αποκλειστικά στην αγάπη και συνδρομή των αναγνωστών της
Οι ευρωπαϊκοί λαοί δοκιμάζονται στις μέρες μας, μέσα σε μια μεγάλη και πρωτόγνωρη κρίση. Το 1935 ο μεγάλος Ούγγρος Κομμουνιστής Γκέοργκ Λούκατς, σε μια συνάντησή του στη Βιέννη με τον επαναστάτη δημοσιογράφο και βιογράφο του Τρότσκι, τον Βίκτωρα Σερζ, του είχε πει: «Οι καιροί δεν είναι καλοί. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια σκοτεινή καμπή…». Ενενήντα χρόνια μετά –τώρα δηλαδή– η Ευρώπη πάλι βρίσκεται σε σκοτεινή καμπή, χειρότερη από εκείνη του μεσοπολέμου.
Γι’ αυτό ο κόσμος ψάχνει απελπισμένος ν’ ακουμπήσει στο χέρι μιας Αριστεράς, αλλά βλέπει μπροστά του ένα «αδειανό πουκάμισο». Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον εκδόθηκε ο Δρόμος, που συμπληρώνει τώρα 15 χρόνια ζωής. Είναι το μοναδικό όργανο του λαού που ζει και συμπάσχει μαζί του και δεν του κρύβει την αλήθεια, ούτε του χρυσώνει το χάπι. Μέσα σ’ αυτά τα 15 χρόνια οι σελίδες του βουίζουν από τα πάθη των Ελλήνων. Δεν παραπλάνησε τους αναγνώστες για να μην συνειδητοποιούν ότι η ευρωπαϊκή Ελλάδα φορά τις αλυσίδες των ξένων τραπεζιτών. Η εικόνα της Ελλάδας είναι τραγική: «Γη Ραμά, κλαίουσα τα τέκνα αυτής». Ανεργία, φτώχεια, πλειστηριασμοί, εθνικός ξεπεσμός, χαμένος πλούτος, εθνική αξιοπρέπεια όλα στα πόδια του Ιερατείου των Βρυξελλών, που στηρίζει τον διεθνή καπιταλισμό. Ξεπουλήσαμε ό,τι έχουμε στους προτέκτορες του διεθνούς οικονομικού πλούτου.
Ο παλιός καημός της Οθωνικής περιόδου, που έγινε ποίημα, ξαναγίνεται επίκαιρος: «Έως πότε η ξένη ακρίδα…». Ο τίτλος της εφημερίδας μας, λοιπόν, δεν είναι τυχαίος. Επειδή η Αριστερά, τυφλωμένη από την Κίρκη της ευρωπαϊκής ένωσης, έχασε τον δρόμο της, το έντυπο τώρα που κάθε Σάββατο κρατάτε στα χέρια σας έρχεται να δείξει ποιος είναι ο αληθινός Δρόμος της Αριστεράς. Διότι με την ευρωλαγνεία, πάθαμε αυτό που έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του: «Ω, συντριβή του ονείρου… Μας έκλεισες όλους τους δρόμους, για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο…». Οι Βρυξέλλες είχαν ως στρατηγικό σχέδιο να κόψουν τη συνέχεια της αριστερής παράδοσης. Θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι η Αριστερά σαν ιδεολογία, τελείωσε. Κι αν κάποιοι σκόπιμα κρατάνε στην προμετωπίδα τους ταμπέλες με φθαρμένες επιγραφές «σοσιαλδημοκρατίας», ή με κάλπικη-γελοία ψευδοαριστερά, θα βαδίσουν υποχρεωτικά από τα μονοπάτια της καταισχύνης, από το «μονοπάτι στο άγνωστο» που προφήτεψε ορθά ο ποιητής μας. Τι μας μένει πλέον; Μας το φωνάζει ο Γκράμσι από τα βάθη της Ιστορίας: «Εάν τα πάντα διαλύονται, πρέπει να ξαναφτιάξουμε το κόμμα μας…». Θα γυρίσουμε την πλάτη σε εκείνους που κατέβασαν τη σημαία της γνήσιας Αριστεράς, επειδή –όπως έλεγε ο Γκόρκι– «έχουν ποτιστεί από το γλοιώδες δηλητήριο της εξουσίας…». Ακούμε πολλά από πολιτικούς που ισχυρίζονται ότι μας εκπροσωπούν. Αλλά ποτέ δεν μπαίνουν στη βαθύτερη ουσία των προβλημάτων. Θα απαντήσουμε με τα λόγια του Γάλλου κομμουνιστή ηγέτη, Μωρίς Τορέζ: «Αν κάποιοι “σύντροφοι” λένε βλακείες, εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά να φορτωθούμε τον σταυρό για λογαριασμό τους…».
Δεκαπέντε χρόνια αγώνων συμπληρώνει ο Δρόμος της Αριστεράς. Όμως η έκδοση μιας εφημερίδας, είναι επιχείρηση πολυδάπανη. Ο εκδότης μας, ο αγαπημένος φίλος Ρούντι Ρινάλντι, σαν τον παλιό κορυφαίο επαναστάτη δημοσιογράφο Βίκτορα Σερζ, που πέθανε εξόριστος και φτωχός, κάνει πράξη τα λόγια του: «Δεν ζούμε για τον εαυτό μας. Ζούμε για να δουλεύουμε και να αγωνιζόμαστε…». Αλλά, η εφημερίδα μας, δεν ανήκει στον Τύπο που απολαμβάνει τη στήριξη εκατομμυριούχων. Βασίζεται αποκλειστικά στην αγάπη και συνδρομή των αναγνωστών της. Έχει μοναδικό όπλο την ιδεολογική συνέπεια και τους έντιμους πολιτικούς αγώνες για την υπεράσπιση του Λαού. Απευθύνεται σε ένα κοινό που ξέρει να εκτιμήσει την αξία του σωστού λόγου. Αυτή η εφημερίδα κρατά αναμμένη τη λάμπα της μνήμης, για να ξαναβρούμε τον δρόμο μας, τον δρόμο της Αριστεράς. Τώρα που –όπως έλεγε το μυθιστόρημα του Λουντέμη «Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα»– ο Δρόμος με τους αγώνες όλων των συνεργατών του, φιλοδοξεί να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις, αγωνιστική διάθεση, για να φτάσουμε πάλι στην αυγή του αληθινού σοσιαλισμού. Διότι πώς να το κάνουμε; Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε διατυπώσει τη διαχρονική πραγματικότητα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;». Το ερώτημα κυριάρχησε σ’ όλες τι εποχές. Και τώρα, το δεύτερο αποκρουστικό σκέλος, επικράτησε με ευρωπαϊκό μανδύα.
Πρέπει να πούμε την ωμή αλήθεια: Οι δυνάμεις του άκρατου καπιταλισμού παραπλάνησαν, γελοιοποίησαν εκείνους που ήθελαν να καλύπτουν τον χώρο της προόδου, εξαγοράζοντας συνειδήσεις, με το δέλεαρ της εξουσίας. Με στήριξη όμως και προβολή, πάντα μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο. Διότι αυτοί οι εκπρόσωποι, θα όφειλαν να ακολουθούν τη γραμμή Βρυξελλών και Ουάσιγκτον. Το είδε προφητικά ο Τάσος Λειβαδίτης με τον στίχο του: «Κάθε φορά που μου προσέφεραν μια καρέκλα, έπεφτα στην παγίδα. Έτσι στέκομαι χρόνια τώρα όρθιος, σα ν’ ακούω τη Διεθνή…».
Όσοι πονάμε για τις αλλεπάλληλες ιδεολογικές πλαστογραφήσεις, και βαδίζουμε μέσα στην ερημιά των χαμένων ονείρων, η «Διεθνής» θα είναι «το τραγούδι της ερήμου που μας ακολουθεί»…
