Πραγματικές και προσχηματικές αναταράξεις για συνεργασίες και διευρύνσεις
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και δυσπιστία στον κόσμο προκαλούν όσα, συζητούνται, διαδίδονται, διαψεύδονται αλλά επανέρχονται, περί συμμαχιών, συνεργασιών κ.λπ. με την «Κεντροαριστερά» και «κεντροαριστερούς» οψίμως ανανήψαντες, ναυαγούς της ευρωεκλογικής φουρτούνας σε αναζήτηση σωσίβιου και άλλους ξέμπαρκους.
Οι αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλονται σε μια προφανή παρεξήγηση και σε μια εξίσου προφανή υποκρισία. Οι συμμαχίες, λένε, με τούτον ή εκείνον θα στρέψουν το καράβι προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Το λάθος είναι προφανές. Πρώτα αποφασίζεις ποια είναι η πολιτική και μετά ψάχνεις με ποιους θα την εφαρμόσεις. Αν, λοιπόν, ψάχνεις για συμμάχους τότε έχεις κάνει ήδη τις επιλογές πολιτικής. Παράδειγμα: Αρπάχτηκαν άπαντες με το θέμα της Σαμπιχά (άλλος έτσι κι άλλος αλλιώς) παριστάνοντας πως δεν ξέρουν ότι το θέμα είναι οι σχέσεις με την Τουρκία. Το καίριο ερώτημα είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, με τα ελληνοτουρκικά. Η απάντηση, ωστόσο, εμμέσως αλλά σαφέστατα, δόθηκε ήδη όταν ο «αγωνιστής Χριστόπουλος» («δούλεψα εναντίον της υποψηφιότητας της Σαμπιχά», δήλωσε σε μια επίδειξη σπάνιου ήθους για αριστερό -αλλά και δεξιό- υποψήφιο) μένει στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ενώ η Ρομά εξεδιώχθη. Η επιλογή πολιτικής έχει γίνει. Τα ίδια με τα οικονομικά/μνημόνια/ευρώ κ.λπ. όπου, όμως, και οι σύμμαχοι μάλλον θα μπερδευτούν με τόσες «δεξαμενές σκέψεις», σε ποια να βουτήξουν. Στο ΚΚΕ εσωτ. και μετά στον Συνασπσμό δεν συζητούσαν ποτέ ευθέως τα επίμαχα με το φόβο ότι μπορεί να διαλυθούν. Λύση έβρισκαν με τη μέθοδο της διολίσθησης, ανεπαισθήτως και διά ευφυολογημάτων (π.χ. το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του – και όχι σε χώρες κ.λπ.). Σε ποιον ανήκει, τελικά, το Αιγαίο; Ουδεμία φωνή διαμαρτυρίας για τις συνεχείς και ξεδιάντροπες παραβιάσεις και βόλτες του τουρκικού στόλου. Μερικοί βαυκαλίζονται, ίσως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, θα έχει από τα ΜΜΕ την ανοχή/απόκρυψη της τουρκικής προκλητικότητας που απολαμβάνουν οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις. Θα ξυπνήσουν άναυδοι.
Οι καναλάρχες αλλά και οι επικυρίαρχοι για να παράσχουν κάλυψη θα ζητήσουν τίμημα. Όπως κάνουν έως τώρα. Για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έως τώρα με τους γνωστούς και δοκιμασμένους. Το χειρότερο είναι ότι ουδείς έχει συναίσθηση ότι οι εξελίξεις στο Κουρδικό/Ιράκ κ.λπ. αργά ή γρήγορα θα επιφέρουν αλλαγές συνόρων σε όλη την περιοχή μη εξαιρουμένης της Ελλάδας. Αυτά στην Αριστερά θεωρούνται κινδυνολογίες, αλλά αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να τα αντιμετωπίσει ως πραγματικότητα, η έλλειψη προετοιμασίας θα είναι μοιραία. Η Τουρκία, πάντως, συζητά όλα τα ενδεχόμενα, ως άμεσα εμπλεκόμενη, με τους καθοριστικούς παράγοντες των εξελίξεων.
Με απλά λόγια, ο κόσμος καταλαβαίνει άριστα ποιος αερολογεί, π.χ., περί ταξικού κινήματος και ηγεμονίας της Αριστεράς, όταν δεν υπάρχει ίχνος ούτε του ενός ούτε της άλλης. Και αναρωτιέται γιατί, π.χ., ο Τσίπρας ήταν σαφέστατος (ως προς τις συμμαχίες) εντός του ΣΥΡΙΖΑ (ομιλία στην Κ.Ε.) αλλά τα περί πατριωτισμού τα φύλαξε για την επομένη, σε ομιλία εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Όταν δεν λες τα σύκα-σύκα, δεν μπορεί να περιμένεις να τα κόψει για σένα ο περαστικός και να στα δώσει, ενώ δουλειά σου είναι να του τα προσφέρεις. Ο πατριωτισμός δεν είναι μόνο μια απαραίτητη γενική διακήρυξη, αλλά η σαφήνεια για τα συγκεκριμένα, Κυπριακό, Σκοπιανό, Θράκη, σχέσεις με ΗΠΑ, Ρωσία κ.λπ., όπως ακριβώς η κοινωνική πολιτική γίνεται συγκεκριμένη με τη δέσμευση π.χ. ότι θα επιστρέψουμε στον παλαιό κατώτατο μισθό. Με άλλα λόγια, ο πατριωτισμός δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά εσωτερική, αλλά θα καθορίσει την τύχη της χώρας και της Αριστεράς στο άμεσο μέλλον.
Επιτέλους, οι υποτιθέμενοι εραστές της πάλης των τάξεων θα πρέπει να αντιληφθούν, διαβάζοντας λίγη Ιστορία, ότι ουδέποτε υπήρξε ταξική σύγκρουση χωρίς να περιλαμβάνει και το στοιχείο της υπεράσπισης της εθνικής ομάδας, του έθνους. Από την εποχή του Μαραθώνα, την Κομμούνα, τη διαφοροποιημένη στάση των μπολσεβίκων απέναντι στον πόλεμο, το ΕΑΜ, το Βιετνάμ κ.λπ., κ.λπ. Κίνημα δεν αποκτά κανείς με γενικόλογες φλυαρίες αλλά με μάχες επί συγκεκριμένων, «εξ όνυχος τον λέοντα», παράδειγμα τώρα η ΔΕΗ. Για να σαλέψουν τα φύλλα πρέπει να φυσήξει αέρας.
