Προκλητική παρανομία στο Πόρτο Ράφτη από το δήμο Μαρκοπούλου. Του Κώστα Στοφόρου.
Το βλέπω κυρίως τα σαββατοκύριακα. Οι Αθηναίοι που απέμειναν στη φλεγόμενη πόλη, οι περισσότεροι μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα για διακοπές κατακλύζουν τις ακτές της Αττικής…
Μόνο που για να απολαύσεις τις καλύτερες παραλίες πρέπει να πληρώσεις. Ακριβά!
Όπως στο Αυλάκι, στο Πόρτο Ράφτη. Ένα «χρυσωρυχείο» για τον δήμο Μαρκοπούλου… Η είσοδος κοστίζει 6 ευρώ για τους ενήλικες και 3,5 ευρώ για τα παιδιά. Μια τετραμελής οικογένεια, μόνο και μόνο για να πατήσει το πόδι της στην αμμουδιά, θα πρέπει να πληρώσει 19 ευρώ!
Έτσι, ένα συρματόπλεγμα χωρίζει τους «προνομιούχους» από τον… απλό λαό. Όποιος δεν έχει τα 6 ευρώ της εισόδου θα πρέπει να αρκεστεί στα βράχια. Με πιάνει θλίψη όταν βλέπω, κυρίως μεγάλους ανθρώπους, να ισορροπούν στα σκουριασμένα σύρματα για να μπουν στη θάλασσα και να απολαύσουν λίγο τα γαλανά νερά της…
Ποιος θα είναι, άραγε, ο υπεύθυνος αν συμβεί κάποιο ατύχημα;
Από πού ως πού ο οποιοσδήποτε δήμος ή ιδιώτης μπορεί να περιφράζει τη θάλασσα, λες και είναι ιδιοκτησία του;
Τι λέει ο νόμος
«Η συνταγματική προστασία των ακτών, η οποία εκτείνεται στη χερσαία και θαλάσσια ζώνη αυτών ως οικοσυστημάτων, περιλαμβάνει την κατά το φυσικό προορισμό χρήση τους και ιδίως τη διασφάλιση του δικαιώματος της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτές, καθώς επίσης και την κοινοχρησία αυτών. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αποκλείονται χρήσεις, οι οποίες μπορεί να εμποδίζουν την κατά προορισμό χρήση των χωρών αυτών, δηλαδή της ελεύθερης και ανεμπόδιστης επίσκεψης, παραμονής, διελεύσεως και κολυμβήσεως» (Συμβούλιο της Επικρατείας, 3346/99).
Απαγορεύεται να αναιρείται, με οποιονδήποτε τρόπο, ο κοινόχρηστος χαρακτήρας της παραλίας. Μπορείς να χρεώσεις τη χρήση κάποιων εγκαταστάσεων, αλλά όχι να υποχρεώσεις κάποιον να πληρώσει για να έχει πρόσβαση στην ακτή…
Ο ισχύων σήμερα νόμος 2971/2001 αναγνωρίζει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα της παραλίας:
«[…] Ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται.
[…] Ο κύριος προορισμός των ζωνών αυτών είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση προς αυτές. Κατ’ εξαίρεση ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη μπορούν να χρησιμεύσουν για κοινωφελείς περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς σκοπούς και για απλή χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 13, καθώς επίσης και για την εξυπηρέτηση υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος.
[…] Στον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη και την παρόχθια ζώνη δεν επιτρέπεται η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει κατασκευασμάτων, παρά μόνο για την επιδίωξη των σκοπών που αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο[…]». Πώς είναι δυνατόν να παραβιάζεται έτσι κατάφωρα ο νόμος; Μήπως -όπως ήδη συζητούν πολίτες στο Πόρτο Ράφτη- να διεκδικήσουμε δυναμικά την ελεύθερη είσοδο στην ακτή, αντί να ισορροπούμε σε σκουριασμένα σύρματα… Θα επανέλθουμε με περισσότερα σε επόμενο φύλο της εφημερίδας.
