Αν ο κάθε Τατσόπουλος γκρινιάζει ότι φιμώνεται, τι να πουν τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, για το αν ακούγεται η φωνή τους;
Είναι και λίγο αστείο να κάνεις πασαρέλα στα κανάλια τρεις με τέσσερις φορές τη βδομάδα και να φωνάζεις για το «εγώ» σου που πνίγεται. Όσον αφορά τον συγκεκριμένο Τατσόπουλο, δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο. Οι πολιτικές του θέσεις (ο Θεός να τις κάνει) που είναι γραφικές ή το «όλον σουλούπι» που δεν έχει καμιά σχέση όχι απλά με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως με την άλλη κοινωνία που θέλουμε να δοκιμάσουμε. Πολύ «εγώ» ρε παιδιά.
– Γράφει ο Η. Νικολακόπουλος στα Ενθέματα της Αυγής ότι το σύνθημα Η χούντα δεν τελείωσε το ’73 είναι από τα ατυχέστερα που έχουν ακουστεί. Τι αποσκοπεί μια τέτοια κριτική; Αν είναι ζήτημα ακρίβειας ενός επιστημονικού ορισμού της έννοιας «χούντα» θα το δεχόμαστε. Επειδή, όμως, μιλάμε για την πολιτική, φοβόμαστε μήπως αυτή η συστολή, ανοίγει δρόμους για κάποιο συμφιλιωτισμό απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Γιατί όταν ο λαός φωνάζει περί χούντας, εννοεί ριζική αλλαγή, τιμωρία των ενόχων, κανένας σεβασμός σε αυτό το καθεστώς. Ενίοτε και εξέγερση.
– Διάβασα ένα κείμενο με θέμα Παραγωγική Ανασυγκρότηση στο Δοξάτο Δράμας. Μελέτη ενός καθηγητή Γεωπονικής κι ενός ΣΥΡΙΖαίου. Μου άρεσε για τρεις λόγους: Πρώτον, γιατί μιλούσε για τα νερά, τα εδάφη, τις καλλιέργειες, τους νέους που πρέπει να μείνουν στον τόπο τους, δηλαδή για την πραγματική ζωή όχι μόνο ως πρόβλημα αλλά και ως πρόταση διεξόδου «εδώ και τώρα». Δεύτερον, γιατί κάποιοι παρήγαγαν έργο και απέφυγαν την πολιτικολογία. Τρίτον, γιατί ο καθένας σε αυτή τη χώρα μπορεί να συνεισφέρει με τον ιδιαίτερο ρόλο του στην αλλαγή της κατάστασης.
– Ξεκίνησαν διαδικασίες για τη συγκρότηση Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς καμιά διάθεση πατερναλισμού, νουθεσίας, επιτροπείας, εξυπνακισμού ή ειρωνείας: Να μη φτιάξουμε μια οργάνωση νεολαίας με βαφτίσια. Να μη φτιάξουμε μια οργάνωση κακέκτυπο της φοιτητικής, αμφιθεατρικής Αριστεράς των συνθημάτων. Να μη φορτώσουμε τη νεολαία με κουσούρια του κόμματος. Μηχανισμοί, ίντριγκες, επαγγελματικά στελέχη, εκλογές, μικρόκοσμοι. (Κοτζάμ Ζαπατίστας είχαν υπο-διοικητή, μη δούμε τώρα εμείς εδώ κάναν γραμματέα με «Γ» κεφαλαίο).
– Στέλεχος με επανέφερε εξοργισμένος στην τάξη για το θέμα της μομφής, λέγοντας μου: «Έχεις εικόνα από τον κόσμο, σύντροφε;». Και αμέσως μετά: «Πρέπει τα μέλη να καταλάβουν ότι έχουν υποχρεώσεις». Τι είπα ο καημένος; Ότι πολύς κόσμος πια αδιαφορεί ή δυσπιστεί απέναντι σε κινήσεις που μοιάζουν επικοινωνιακές, που δεν έχουν συνέχεια κι επόμενη μέρα, που τον αντιμετωπίζουν ως ψηφοφόρο. Και ότι αυτά που προσφέρονται ως υποχρεώσεις είναι ανεπαρκή για να συγκινήσουν και να δώσουν ουσιαστικό νόημα συμμετοχής.
– Ακούω για στελέχη μας που γυρνάνε την Ελλάδα απ’ άκρη σε άκρη και για τη σπουδαία πολιτική μάχη που πρέπει να δώσει το κόμμα στις αυτοδιοικητικές. Πόσες μάχες πρέπει πια να δώσει αυτή η έρμη η βάση του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν βλέπει κανείς βαθμοφόρος ότι υπάρχει πρόβλημα στο στράτευμα; Να τη δώσουμε τη μάχη αλλά με τι μυαλά; Όπως είπε κι ένας σύντροφος: «Ο πολιτικός χάρτης θα βαφτεί κόκκινος. Από το αίμα των σ. που σφάζονται για τις αυτοδιοικητικές». Μεγάλη κακία…
– Πάει καιρός που στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι συζητήσεις «στο τσιγάρο εκτός αιθούσης» είναι πιο γόνιμες και ουσιαστικές απ’ τις επίσημες ομιλίες εντός. Δεν ξέρω αν φταίνε αυτά τα ατελείωτα μισάωρα ή αυτό που λέει ένας σ. «δεν συζητάμε, ρε γαμώτο, για τα πραγματικά πράγματα».
Αηδόνης
