Η απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης να εκδώσει ένταλμα σύλληψης για τους Μπ. Νετανιάχου και Γ. Γκάλαντ, του πρωθυπουργού και του πρώην υπουργού Άμυνας του Ισραήλ, οι οποίοι θεωρούνται επισήμως εγκληματίες πολέμου προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις σε διάφορα κράτη.
Το Ισραήλ όπως ήταν αναμενόμενο δήλωσε την οργή του για την απόφαση, η οποία οδηγεί στην περαιτέρω διεθνή απομόνωση του ενώ παράλληλα αποτελεί κηλίδα για τη διεθνή εικόνα τόσο του κράτους όσο και των συμμάχων του που επιλέγουν να το στηρίζουν ακόμη και τώρα. Είναι χαρακτηριστικό πως στον απόηχο της απόφασης, πολλά κράτη που μέχρι σήμερα ήταν φιλικά διακείμενα προς το Ισραήλ αλλά έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης και άρα αποδέχονται τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, δήλωσαν πως η απόφαση πρέπει να γίνει σεβαστή, όπως το ίδιο έπραξε και η Ε.Ε. μέσω του Ζ. Μπορέλ αλλά και οι G7 στην πρόσφατη σύνοδο τους – εκτός των ΗΠΑ που δεν έχουν υπογράψει την αντίστοιχη συνθήκη.
Ωστόσο, η Ελλάδα παρότι έχει υπογράψει και αυτή τη Συνθήκη της Ρώμης και παρά το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας επιδιώκει τη διαμεσολάβηση του Διεθνούς Δικαστηρίου στα ελληνοτουρκικά, επιλέγει μέσω των δηλώσεων του κυβερνητικού εκπρόσωπου Π. Μαρινάκη να ταχθεί ενάντια στην απόφαση την οποία και δεν φαίνεται πως θα την εφαρμόσει. Ενώ την ίδια στιγμή τα συστημικά ΜΜΕ καλούν στη στήριξη του Ισραήλ, όπως πρόσφατα έκανε και η Καθημερινή στο κύριο άρθρο της που τόνισε πως «το κράτος του Ισραήλ παραμένει για την Ελλάδα ένας πολύτιμος σύμμαχος, σε όλα τα επίπεδα. Ο δεσμός αυτός πρέπει να διαφυλαχθεί και για την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος του πολέμου».
Ποιο είναι όμως το συμφέρον της Ελλάδας; Έχει συμφέρον η χώρα να επικαλείται με κάθε ευκαιρία το Διεθνές Δίκαιο και την ίδια στιγμή να είναι μία από τις ελάχιστες που δεν το εφαρμόζουν όταν καλούνται; Είναι λογικό να θέλουμε να διαμεσολαβήσει ένα δικαστήριο του οποίου τις αποφάσεις δεν θέλουμε να τις εφαρμόσουμε; Η άνευ όρων στήριξη των αποφάσεων της Δύσης και συγκεκριμένα των ΗΠΑ, όπως η στήριξη του Ισραήλ και της Ουκρανίας αλλά και η διάλυση των σχέσεων της χώρας με τη Ρωσία για να είμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι φανερό πως αποτελούν μια ιδιαίτερα προβληματική στάση. Έχει ο καιρός γυρίσματα και ενώ οι μεγάλοι παίκτες έχουν την πολυτέλεια να αλλάζουν πολιτική, π.χ. οι ΗΠΑ για την Ουκρανία, χώρες σαν την Ελλάδα δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο χωρίς να επωμιστούν το αντίστοιχο κόστος. Εν προκειμένω γιατί έχει συμφέρον η χώρα να επιμένει να στηρίζει ένα κράτος που κατηγορείται για γενοκτονία και οι αρχηγοί του θεωρούνται εγκληματίες πολέμου, πράγμα που έχει επιπτώσεις στις σχέσεις της με τα γειτονικά κράτη; Σε μια ενδεχόμενη αλλαγή της κατάστασης εις βάρους των κατηγορούμενων προσώπων πώς ακριβώς αυτό βοηθά τη διεθνή εικόνα της χώρας; Μια στάση που μόνο ως αυτή ενός πειθήνιου υποχειρίου μπορεί να περιγραφεί, όχι μόνο δεν βοηθά τη χώρα αλλά και την καθιστά αντικείμενο προς διαπραγμάτευση για τους γεωπολιτικούς αναδασμούς που πραγματοποιούνται στη γειτονιά μας.
