Ενδιαφέρουσες και αποκλίνουσες απόψεις στη σύσκεψη του ΜΑΑ
Πλατύς διάλογος και πολλές προσεγγίσεις, ενδιαφέρουσες αν και όχι πάντα συγκλίνουσες, καταγράφηκαν στη σύσκεψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ) στις 3 Μάρτη στην Αθήνα. Το ζήτημα αφορούσε τη θέση του ΜΑΑ για το ευρώ καθώς και τον προσανατολισμό του απέναντι στο ενδεχόμενο των εκλογών.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως αναμενόταν, είχε η τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου ο οποίος ξεκίνησε εκτιμώντας ότι η θέση την οποία έχει διατυπώσει το ΜΑΑ για «καμιά θυσία για το ευρώ» έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, ανήκει στο παρελθόν. Αναρωτήθηκε για όσους στην Αριστερά αρνούνται να θέσουν θέμα ευρώ, «τι προσδοκούν σήμερα, που έχει εξαντληθεί το όποιο όριο διαπραγμάτευσης υπήρχε τους πρώτους μήνες της κρίσης»; Και συνέχισε επισημαίνοντας σε οξύτατο τόνο. «Το να μιλάς σήμερα για “απεμπλοκή από τη δανειακή σύμβαση”, “ανατροπή της λιτότητας” ή για “εθνική ανεξαρτησία” μέσα στην Ευρωζώνη, είναι “σαμαρισμός” χωρίς Σαμαρά. Και ορμητικό πέρασμα της αναξιοπιστίας στο χώρο της Αριστεράς».
Επισήμανε επίσης ότι «με ένα άλλο νόμισμα, σε συνθήκες στοιχειώδους δημοκρατίας, η πορεία δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι ούτε υπέρ του κεφαλαίου ούτε υπέρ του κόσμου της εργασίας. Αυτό όμως είναι σημαντικότατη διαφορά. Δημιουργεί, δεν αποκλείει, τη δυνατότητα ανατροπής. Με αυτή την έννοια το νέο νόμισμα ως αίτημα αλλαγής είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Η έξοδος από το ευρώ νοηματοδοτείται ριζοσπαστικά μόνο αν συνδυασθεί με μια ομάδα κεντρικών μετασχηματισμών: Παύση πληρωμών. Δημόσιες Τράπεζες. Σχεδιασμός. Παραγωγική ανασυγκρότηση. Λαϊκές, διαφανείς και αποτελεσματικές κρατικές υπηρεσίες. Νέα θέση στο διεθνή καταμερισμό. Εργατικός έλεγχος. Αντιεξουσιαστική κουλτούρα και αυτοοργάνωση. Δημόσιες υπηρεσίες για την κοινωνία. Δημοκρατία».
Ως προς το διά ταύτα, ο Αλ. Αλαβάνος πρότεινε: «Πρέπει να ενεργοποιηθούμε άμεσα στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας συμμαχίας για τις δουλειές, μιας συμμαχίας κατά του ευρώ… Είναι μια επίπονη διαδικασία με συγκρουσιακή διάσταση πέρα και πάνω από τις εκλογές, αλλά, εφόσον κάποια στιγμή γίνει δυνατό και μέσα στις εκλογές».
Στη συζήτηση που ακολούθησε εκφράστηκαν απόψεις τόσο ενισχυτικές όσο και αντιθετικές προς την προσέγγιση αυτή. Δεν προέκυψε κάποιο ισχυρό ρεύμα υπέρ ή κατά. Δεν υπήρξε συμφωνία ότι η θέση «το ευρώ δεν είναι ταμπού» έχει ξεπεραστεί ούτε ότι η αποχώρηση από την Ευρωζώνη πρέπει να αποτελέσει κεντρική αιχμή και προϋπόθεση για τη συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται «σαμαρισμός» ένα τόσο μεγάλο κίνημα καταγγελίας της «Δανειακής Σύμβασης», που φυσικά αυτό το κίνημα δεν θέτει σήμερα ζήτημα εξόδου από την Ευρωζώνη, αλλά στοχοποιεί και επιτίθεται στο πολιτικό σύστημα σε κάθε ευκαιρία, όπως έδειξαν μια σειρά κινητοποιήσεις από την 28η Οκτωβρίου μέχρι τις παρελάσεις σε Γιάννενα και Ρόδο;
Τέλος, χαρακτηριστική ήταν η εκτίμηση αρκετών μελών του ΜΑΑ ότι η πρόταση του Αλ. Αλαβάνου ουσιαστικά μεταφράζεται σε συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πράγμα που από άλλους κρίθηκε αναγκαίο, ενώ από άλλους θεωρήθηκε σαν μια σεχταριστική εξέλιξη που δεν βοηθά τη μετωπική λογική.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως αναμενόταν, είχε η τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου ο οποίος ξεκίνησε εκτιμώντας ότι η θέση την οποία έχει διατυπώσει το ΜΑΑ για «καμιά θυσία για το ευρώ» έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, ανήκει στο παρελθόν. Αναρωτήθηκε για όσους στην Αριστερά αρνούνται να θέσουν θέμα ευρώ, «τι προσδοκούν σήμερα, που έχει εξαντληθεί το όποιο όριο διαπραγμάτευσης υπήρχε τους πρώτους μήνες της κρίσης»; Και συνέχισε επισημαίνοντας σε οξύτατο τόνο. «Το να μιλάς σήμερα για “απεμπλοκή από τη δανειακή σύμβαση”, “ανατροπή της λιτότητας” ή για “εθνική ανεξαρτησία” μέσα στην Ευρωζώνη, είναι “σαμαρισμός” χωρίς Σαμαρά. Και ορμητικό πέρασμα της αναξιοπιστίας στο χώρο της Αριστεράς».
Επισήμανε επίσης ότι «με ένα άλλο νόμισμα, σε συνθήκες στοιχειώδους δημοκρατίας, η πορεία δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι ούτε υπέρ του κεφαλαίου ούτε υπέρ του κόσμου της εργασίας. Αυτό όμως είναι σημαντικότατη διαφορά. Δημιουργεί, δεν αποκλείει, τη δυνατότητα ανατροπής. Με αυτή την έννοια το νέο νόμισμα ως αίτημα αλλαγής είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Η έξοδος από το ευρώ νοηματοδοτείται ριζοσπαστικά μόνο αν συνδυασθεί με μια ομάδα κεντρικών μετασχηματισμών: Παύση πληρωμών. Δημόσιες Τράπεζες. Σχεδιασμός. Παραγωγική ανασυγκρότηση. Λαϊκές, διαφανείς και αποτελεσματικές κρατικές υπηρεσίες. Νέα θέση στο διεθνή καταμερισμό. Εργατικός έλεγχος. Αντιεξουσιαστική κουλτούρα και αυτοοργάνωση. Δημόσιες υπηρεσίες για την κοινωνία. Δημοκρατία».
Ως προς το διά ταύτα, ο Αλ. Αλαβάνος πρότεινε: «Πρέπει να ενεργοποιηθούμε άμεσα στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας συμμαχίας για τις δουλειές, μιας συμμαχίας κατά του ευρώ… Είναι μια επίπονη διαδικασία με συγκρουσιακή διάσταση πέρα και πάνω από τις εκλογές, αλλά, εφόσον κάποια στιγμή γίνει δυνατό και μέσα στις εκλογές».
Στη συζήτηση που ακολούθησε εκφράστηκαν απόψεις τόσο ενισχυτικές όσο και αντιθετικές προς την προσέγγιση αυτή. Δεν προέκυψε κάποιο ισχυρό ρεύμα υπέρ ή κατά. Δεν υπήρξε συμφωνία ότι η θέση «το ευρώ δεν είναι ταμπού» έχει ξεπεραστεί ούτε ότι η αποχώρηση από την Ευρωζώνη πρέπει να αποτελέσει κεντρική αιχμή και προϋπόθεση για τη συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται «σαμαρισμός» ένα τόσο μεγάλο κίνημα καταγγελίας της «Δανειακής Σύμβασης», που φυσικά αυτό το κίνημα δεν θέτει σήμερα ζήτημα εξόδου από την Ευρωζώνη, αλλά στοχοποιεί και επιτίθεται στο πολιτικό σύστημα σε κάθε ευκαιρία, όπως έδειξαν μια σειρά κινητοποιήσεις από την 28η Οκτωβρίου μέχρι τις παρελάσεις σε Γιάννενα και Ρόδο;
Τέλος, χαρακτηριστική ήταν η εκτίμηση αρκετών μελών του ΜΑΑ ότι η πρόταση του Αλ. Αλαβάνου ουσιαστικά μεταφράζεται σε συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πράγμα που από άλλους κρίθηκε αναγκαίο, ενώ από άλλους θεωρήθηκε σαν μια σεχταριστική εξέλιξη που δεν βοηθά τη μετωπική λογική.
Μ.Μ.
Σχόλια
