Με οδύνη, τελικά, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει τέρμα στον εφιαλτικό κατήφορο, που κατρακυλάμε εδώ και δύο χρόνια.
Η είδηση ήρθε από τα πλέον αρμόδια χείλη. Ο «επί τόπου» των συμμάχων και φίλων μας, κι αυτός δηλωμένος και ειλικρινής… φιλέλληνας, μας πληροφόρησε ότι δεν είναι ακόμη η κατάλληλη ώρα για την προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα. «Οι επενδυτές θα έρθουν όταν η οικονομία πιάσει πάτο!». Αυτή, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, ήταν η κατακλείδα της δήλωσής του στην τελευταία συνέντευξη Τύπου, απαντώντας σχετικά με τις «αναπτυξιακές προοπτικές» της οικονομίας. Κι επειδή ήταν πράγματι αχαρακτήριστης… ειλικρίνειας η ατάκα του χερ Ράιχενμπαχ, γι’ αυτό και τα έγκυρα ΜΜΕ, αφού τη μετέδωσαν και κανείς δεν νοιάστηκε, την καταχώνιασαν εντέχνως, γνωρίζουν, άλλωστε, τη μέθοδο.
Ο «πάτος», βέβαια, έχει προϊστορία. Τους τελευταίους έξι μήνες, ιδιαιτέρως πικρή προϊστορία και για τη χώρα και για τους ανθρώπους της. Χρειάζεται να θυμίσουμε τους πανηγυρισμούς του φρέσκου, ακόμα τότε, υπουργού Οικονομίας Βενιζέλου για την πάλαι ποτέ συμφωνία της 21ης Ιουλίου, ότι «μπήκε, επιτέλους, πάτος στο βαρέλι του ελληνικού χρέους»; Είναι γνωστό πού βρίσκεται τώρα αυτή η «ιστορική λύση» της ευρωπαϊκής κρίσης. Εκεί που θα βρίσκεται σύντομα και η πρόσφατη «σωτήρια» συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, θαμμένη στα ερείπια της ευρωπαϊκής ιδέας.
Βέβαια, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε! Ό,τι λέγεται έχει διαφορετική αξία ανάλογα με το από ποιον λέγεται και γιατί. Δηλαδή, προφανώς άλλη αξία έχουν όσα σπεύδουν «βασιλικότεροι του βασιλέως» να ψελλίσουν οι επίδοξοι εκλεκτοί του νέου καθεστώτος, όπως κλασικό υπόδειγμα αποτελεί ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος. Και άλλη αξία όσα μας «αποκαλύπτουν» κάθε φορά οι εντεταλμένοι τοποτηρητές. «Όταν σας ισοπεδώσουμε, τότε το οικόπεδο Ελλάς θα έχει μετατραπεί σε γόνιμη έρημο για τα αρπακτικά του διεθνούς κεφαλαίου». Κι όμως, ο «φίλος» μας, αυτός που έχει έρθει εδώ μαζί με άλλους 150 για το καλό μας, αυτός δεν είναι με τους κακούς των αγορών – έτσι δεν είναι; – αυτός έκανε αυτή τη δήλωση!
Αλλά αυτός ξέρει. Είναι η δουλειά του αυτή, γι’ αυτό και ανέλαβε. Ο χερ έχει «εκκαθαρίσει» μία σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αφού τις ξεπάτωσε (στην κυριολεξία) τις παρέδωσε αποκαθαρμένες από εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικό κράτος στις υγιείς δυνάμεις της αγοράς. Οι περγαμηνές υπάρχουν, φυσικά, στο βιογραφικό του. Ακούγεται μακάβριο αλλά όλοι θέλουν να ξέρουν πώς είναι το τέλος. Πού μας πάνε τέλος πάντων; Ποια είναι τα χειρότερα, όλοι απορούν, όσο κι αν τα ξορκίζουν. Πώς θα είναι ο «πάτος», πόσο κόλαση και για… πόσους; Μοιάζει η υπόθεση με τη ζοφερή σχέση μοιραίας εξάρτησης που αποκτά χωρίς να το αντιληφθεί ο φυλακισμένος με το βασανιστή του. Είμαστε μήπως… υπερβολικοί;
Ο «πάτος», βέβαια, έχει προϊστορία. Τους τελευταίους έξι μήνες, ιδιαιτέρως πικρή προϊστορία και για τη χώρα και για τους ανθρώπους της. Χρειάζεται να θυμίσουμε τους πανηγυρισμούς του φρέσκου, ακόμα τότε, υπουργού Οικονομίας Βενιζέλου για την πάλαι ποτέ συμφωνία της 21ης Ιουλίου, ότι «μπήκε, επιτέλους, πάτος στο βαρέλι του ελληνικού χρέους»; Είναι γνωστό πού βρίσκεται τώρα αυτή η «ιστορική λύση» της ευρωπαϊκής κρίσης. Εκεί που θα βρίσκεται σύντομα και η πρόσφατη «σωτήρια» συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, θαμμένη στα ερείπια της ευρωπαϊκής ιδέας.
Βέβαια, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε! Ό,τι λέγεται έχει διαφορετική αξία ανάλογα με το από ποιον λέγεται και γιατί. Δηλαδή, προφανώς άλλη αξία έχουν όσα σπεύδουν «βασιλικότεροι του βασιλέως» να ψελλίσουν οι επίδοξοι εκλεκτοί του νέου καθεστώτος, όπως κλασικό υπόδειγμα αποτελεί ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος. Και άλλη αξία όσα μας «αποκαλύπτουν» κάθε φορά οι εντεταλμένοι τοποτηρητές. «Όταν σας ισοπεδώσουμε, τότε το οικόπεδο Ελλάς θα έχει μετατραπεί σε γόνιμη έρημο για τα αρπακτικά του διεθνούς κεφαλαίου». Κι όμως, ο «φίλος» μας, αυτός που έχει έρθει εδώ μαζί με άλλους 150 για το καλό μας, αυτός δεν είναι με τους κακούς των αγορών – έτσι δεν είναι; – αυτός έκανε αυτή τη δήλωση!
Αλλά αυτός ξέρει. Είναι η δουλειά του αυτή, γι’ αυτό και ανέλαβε. Ο χερ έχει «εκκαθαρίσει» μία σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αφού τις ξεπάτωσε (στην κυριολεξία) τις παρέδωσε αποκαθαρμένες από εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικό κράτος στις υγιείς δυνάμεις της αγοράς. Οι περγαμηνές υπάρχουν, φυσικά, στο βιογραφικό του. Ακούγεται μακάβριο αλλά όλοι θέλουν να ξέρουν πώς είναι το τέλος. Πού μας πάνε τέλος πάντων; Ποια είναι τα χειρότερα, όλοι απορούν, όσο κι αν τα ξορκίζουν. Πώς θα είναι ο «πάτος», πόσο κόλαση και για… πόσους; Μοιάζει η υπόθεση με τη ζοφερή σχέση μοιραίας εξάρτησης που αποκτά χωρίς να το αντιληφθεί ο φυλακισμένος με το βασανιστή του. Είμαστε μήπως… υπερβολικοί;
Σχόλια
