Ξανάνοιξε η συζήτηση μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Της Τασίας Σταματοπούλου.
Αρκετοί, αντί να βλέπουν τις πρωτοφανείς μαφιόζικες ή «τρομοκρατικές» μεθόδους, βλέπουν ως αίτιο της δολοφονίας την ανωνυμία, απαιτώντας εδώ και τώρα, αλά Μπερλουσκόνι, νόμους που θα φιμώσουν το διαδίκτυο.
Με αφορμή τη δολοφονία του δημοσιογράφου, διευθυντή ραδιοφωνικού σταθμού, εμπνευστή και διαχειριστή του μπλογκ «Τρωκτικό», επανήλθαν –εκτός των άλλων– στο προσκήνιο ζητήματα που έχουν σχέση με την ανωνυμία των μπλογκς και τη διάκριση, που θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει, μεταξύ των απλών ιστολογίων και των επαγγελματικών-δημοσιογραφικών μπλογκς.
Το «Τρωκτικό», το οποίο ανέστειλε προσωρινώς τη λειτουργία του, πρώτο σε αναγνωσιμότητα μεταξύ των ελληνικών μπλογκς, εκτός των φανατικών αναγνωστών είχε εξίσου φανατικούς επικριτές, αφού το στυλ και το περιεχόμενο του είχαν τη σφραγίδα, του χωρίς όρια λαϊκισμού, ειδήσεις χωρίς αξιοπιστία, ύβρεις και καταγγελίες χωρίς τις αντίστοιχες αποδείξεις, «περίεργες» αποκλειστικότητες μεταφέροντας τον κακό εαυτό της έντυπης δημοσιογραφίας και γενικότερα τον απαξιωμένο ρόλο των ΜΜΕ.
Προφανώς, εδώ ισχύει εις το ακέραιο ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτά που λες αλλά θα υπεπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες».
Με την άνθηση της μπλογκόσφαιρας, από το 2007-2008, μαζί με τους πολίτες ιστολόγους ξεκίνησαν τα «ενημερωτικά» καλυμμένα δημοσιογραφικά μπλογκς, με αποτέλεσμα, αρκετοί μπλόγκερς να γράφουν στην προμετωπίδα του μπλογκ τους –θέλοντας να διαχωρίσουν τα ιστολόγιά τους από τα «διεφθαρμένα» ΜΜΕ– «το παρόν δεν έχει καμία σχέση με δημοσιογράφους»…
Το θέμα της ανωνυμίας των μπλογκς, είδε και πάλι δόξες λαμπρές από τηλεοράσεως και όχι μόνο, καθώς αρκετοί, αντί να βλέπουν τις πρωτοφανείς μαφιόζικες ή «τρομοκρατικές» μεθόδους, βλέπουν ως αίτιο της δολοφονίας την ανωνυμία, απαιτώντας εδώ και τώρα, αλά Μπερλουσκόνι, νόμους που θα φιμώσουν το διαδίκτυο.
Σχολιαστές των καναλιών, Καρατζαφέρης και άλλοι μετέθεσαν τη συζήτηση σε άλλες ατραπούς.
Οι αντιδράσεις των μπλόγκερς ποικίλες και ενδιαφέρουσες.
Το μπλογκ «Παραπολιτική» (parapolitiki.blogspot.com) σημειώνει πως «ο Γκιόλιας χάθηκε γιατί πρώτος φόρεσε την κουκούλα, πρώτος πυροβόλησε και σκότωσε μέσα από το άθλιο “Τρωκτικό” τις συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων. Θρηνώ το χαμό του όπως όλοι, αλλά αρνούμαι να δεχτώ τη μετατροπή του σε ήρωα».
«Όποιος τολμούσε να διαφωνήσει με το “Τρωκτικό”, θα έβλεπε για τουλάχιστον 2-3 μέρες τη φωτογραφία του να φιγουράρει σε αναρτήσεις και σχόλια “αναγνωστών’’ που θα του καταλόγιζαν κάθε λογής σκάνδαλο».
Ο γνωστός μπλόγκερ-δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο «Άνεμος» (naftilos.blogspot.com),που έχει γράψει πολλές φορές επώνυμα ζητεί από τα σωματεία των ΜΜΕ μέτρα για την ανωνυμία των δημοσιογράφων-μπλόγκερς, υποστηρίζοντας πως δεν είναι συμβατή η ανωνυμία επαγγελματία δημοσιογράφου σε οποιοδήποτε μέσο, για να μην γίνει η δημοσιογραφία εργαλείο εκβιασμών και διαπλοκής.
Ο «Activistis.gr» υποστηρίζει ότι «από τη στιγμή που όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ ελέγχονται, οι μόνοι που απειλούν το καθεστώς είναι οι μπλογκερς». «Βεβαίως», συνεχίζει, «κάποια μπλογκς αποτελούν πρόστυχα παρακλάδια μαφιόζικων συμφερόντων, και ζητά τη σύμπραξη των μπλόγκερς για να αντιμετωπίσουν τυχόν προσπάθειες φίμωσης της ελευθερίας τους με αφορμή τη δολοφονία Γκιόλια».
Το «servianetblog» εκτιμά πως οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον ανθρώπων του τύπου και των ΜΜΕ γενικότερα δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αλλά είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικές στις μέρες μας. Ομάδες συμφερόντων οικονομικών, εκδοτικών και άλλων, που έχουν σχέση πάντα με το χρήμα και την εξουσία, έχουν γίνει οι δημοσιογράφοι των μεγάλων μέσων.
Από το μπλογκ «Βαθύ Κόκκινο» επισημαίνεται η διεύρυνση του μετώπου όσων επιθυμούν την κατάργηση της ανωνυμίας στα μπλογκς με τη συστράτευση διαφορετικής πολιτικής προέλευσης παραγόντων. Ενώ αναφέρει πως τόσο ο Μάκης Κουρής όσο και το συγκρότημα Αλαφούζου προ καιρού είχαν χαρακτηρίσει συλλήβδην τους μπλόγκερς «κίτρινους, ανώνυμους λασπολόγους, εκβιαστές».
Τώρα η αναγνωσιμότητα πολλών ενημερωτικών μπλογκς (παρ’ όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στην μπλοκόσφαιρα) είναι πολλαπλάσια απ’ την αναγνωσιμότητα ημερήσιων εφημερίδων με πολυετή παρουσία.
Ο Κώστας Βαξεβάνης («Το Κουτί της Πανδώρας») τονίζει πως «η Ελλάδα έχει μπει σε έναν κύκλο ανωμαλίας. Ας μην γελιόμαστε. Τα μπλογκς ήταν για το σύστημα μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Όποιες ανεξάρτητες φωνές, επίσης. Η φράση της Σέχτας, “όποιος δημοσιογράφος βρεθεί μπροστά μας θα τον πυροβολήσουμε στο κεφάλι”, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε επαναστατική ρήση. Είναι εκ των προτέρων δικαιολόγηση μιας επιλογής που μπορεί να δημιουργήσει την κατακραυγή του κόσμου. Έτσι, τώρα, φαντάζουν συνεπείς και σκληροί ενώ είναι απλώς δολοφόνοι».
Το «Οldboy.blogspot.com» αναφέρει: «Είτε πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα και ο Γκιόλιας χτυπήθηκε ως σύμβολο, είτε πρόκειται για μαφιόζικο χτύπημα και ο Γκιόλιας χτυπήθηκε ως αποδέκτης πληροφοριών και διαχειριστής μυστικών, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για την επίσημη πρώτη των ελληνικών social media στο φονικό καρναβάλι: τώρα πια, αναβαπτισμένα στο αίμα, δικαιούνται να λένε ότι παίζουν κι αυτά στην ίδια κατηγορία με τους μεγάλους».
Ο «πιτσιρίκος» (pitsirikosnet) έχει τη δική του εκδοχή: «Ακούστε τώρα την ιστορία του Σωκράτη, ενός νεαρού Έλληνα δημοσιογράφου, συνεργάτη του Μάκη του Ζούγκλα, που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του. Αλλά πικρές οι βουλές του Θεού και σκοτεινές οι ψυχές των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ας είναι η δολοφονία του μια». Το μπλογκ «Grsail» (Grsail.blogspot.com) αναφέρει: «Μία “οργάνωση” και μία “σέχτα” επαναστατημένων επαναστατών (φυσικά), είναι πίσω από τη δολοφονία του δημοσιογράφου. Τώρα γιατί το όλο σκηνικό θυμίζει μεθόδους υπερατλαντικών “υπηρεσιών” και παραπέμπει σε ξεκαθαρίσματα τύπου μαφίας»;
Ο μπλογκερ «SWELL» σημειώνει πως «…Το γεγονός ότι ονομάζονταν ή ονομάζονται δημοσιογράφοι ιδιοκτήτες εφημερίδων, που όλοι γνωρίζουν ότι έκαναν εκβιασμούς πολιτικών και επιχειρηματιών, δεν δείχνει ότι η δικαιοσύνη εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία; Αυτό που κατήγγειλε ουσιαστικά και ο Λ. Ρακιντζής και γι’ αυτό κλήθηκε σε απολογία από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Της “αδέκαστης” κατά τα άλλα δικαιοσύνης».
Ακούω επίσης δημοσιογράφους να ρωτούν άλλους δημοσιογράφους διάφορα χαζά του διεφθαρμένου συστήματος διαπλοκής μεταξύ κράτους και ΜΜΕ, πιστεύοντας ότι έτσι θα πετύχουν κάτι. Εμείς τι κάνουμε;
