Του Κώστα Γκιώνη
Ορισμένοι πέφτουν από τα σύννεφα με αυτά που συμβαίνουν στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τις συνεχείς διασπάσεις. Αναρωτιούνται, μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στους κόλπους της αριστεράς; Άλλοι πάλι καταλήγουν ότι οι διασπάσεις ήταν το αιώνιο πρόβλημα της αριστεράς. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι διασπάσεις. Είναι ότι όλοι αυτοί πιστεύουν πως είναι αριστεροί. Βάζοντας μία ταμπέλα πάνω από το κεφάλι σου, αυτοπροσδιοριζόμενος ότι είσαι κάτι, δεν σημαίνει ότι είσαι κιόλας.
Παρατηρούμε ότι στα ελληνικά πολιτικά κόμματα (συμβαίνει και στην Ευρώπη, αλλά όχι σ’ αυτό το βαθμό) υπάρχει κρίση ταυτότητας. Σ’ αυτή τη χώρα τα πάντα είναι ψευδεπίγραφα. Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία δηλώνει κεντροδεξιάς κατεύθυνσης και είναι νεοακροδεξιά. Έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία ισχυρίζεται ότι είναι αριστερά, αλλά πολύ καλοπροαίρετα μπορεί να την κατατάξεις στην κεντροδεξιά. Το τρίτο κόμμα θεωρεί ότι ανήκει στο χώρο της κεντροαριστεράς, όμως είναι ένα δεξιό κόμμα με διαφορετική φρασεολογία.
Ο κόσμος, όση θολούρα και να έχει, αντιλαμβάνεται τον πολύ ψεύτη, και αποφασίζει να κάνει κυβέρνηση τον λιγότερο ψεύτη. Η κυβέρνηση δεν έχει μεγάλη απόκλιση από αυτό που δηλώνει ότι είναι. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχασε το ηθικό της πλεονέκτημα με την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος και με την μη κατάργηση με ένα νόμο και μ’ ένα άρθρο των μνημονίων. Κι αν πουν κάποιοι ότι ηθικό πλεονέκτημα είναι να μην κλέβεις, το να υφαρπάζεις τις ψήφους του λαού είναι ακόμα πιο ανήθικο!
Παρ’ όλα αυτά, θα πουν, τον Σεπτέμβρη του 2015 ξαναέγιναν κυβέρνηση – και είναι αλήθεια. Το θέμα είναι ποιο ήταν το προφίλ αυτών που τους ψήφισαν τον Γενάρη του 2015 και ποιο αυτών του Σεπτέμβρη. Σίγουρα δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι, ο καθένας από εμάς θα απαντήσει περιπτωσιολογικά, μια που δεν υπάρχει επιστημονικός τρόπος προσέγγισης. Στη δική μου περιπτωσιολογική προσέγγιση όσον αφορά την περιοχή μου, όσοι ήταν στοιχειωδώς αριστεροί έφυγαν όλοι το καλοκαίρι του 2015.
Όσοι έμειναν ήταν αυτό που λέω αριστεροί στον καβάλο. Μερικοί απ’ αυτούς έπαθαν αριστερά, νέα, τώρα τελευταία – επί του νέου προέδρου. Έμειναν και οι Σημιτικοί, που είχαν προσχωρήσει στο κόμμα κατά εκατοντάδες τα προηγούμενα χρόνια. Υπήρχαν κι αυτοί που ήρθαν στο κόμμα και, απ’ ό,τι θυμάμαι το προφίλ τους, ήταν ηλικίας λίγο πάνω από τα 50, Καραμανλικοί δεξιοί εκ γενετής. Αυτοί έγιναν οι πιο φανατικοί προεδρικοί. Μιλάμε για ένα πολιτικό αχταρμά, ένα πολιτικό χυλό, που όμοιο του δεν έχουμε ξαναζήσει.
Όλοι αυτοί πρέπει να βρεθούν εκεί που ανήκουν: στο πτυελοδοχείο της ιστορίας. Να διαλυθούν όλα αυτά τα ψευδεπίγραφα κόμματα και να αναδειχθούν από τα κάτω νέα πρόσωπα, έτοιμα να γίνουν παρανάλωμα στα μεγάλα αύριο που ονειρευόμαστε. Όσοι ακόμα ονειρευόμαστε…
