Σήμερα, όλοι οι μαθητές και κυρίως αυτοί της B’ και της Γ’ λυκείου κάνουν το μάθημα της Έκφρασης-Έκθεσης. Σ’ αυτό το μάθημα διαβάζουν, μαθαίνουν, συζητάνε, αποστηθίζουν φυλλάδια τα οποία μετά αναπαράγουν στις εκθέσεις τους.
Λένε πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραπληροφορούν, μαζικοποιούν, παθητικοποιούν, αποχαυνώνουν κι απομονώνουν το άτομο. Είναι, όμως, οι ίδιοι που ενώ τα διαβάζουν αυτά συνεχίζουν να βλέπουν παθητικά στην τηλεόραση κάθε είδους σκουπίδι. Γυρίζουν σπίτι το βράδυ και πάλι θα δουν το αγαπημένο τους τηλεπαιχνίδι ή «show» όπου οι παίκτες πολύ συχνά εκτίθενται, παραβιάζεται η προσωπική τους ζωή και καταπατάται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δίχως ίχνος ηθικών φραγμών.
Μιλάνε ακόμα για το πόσο το Διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά αλλά, ταυτόχρονα, μας απομακρύνει, γινόμαστε πιο εσωστρεφείς και μοναχικοί απολαμβάνουμε να κοιτάμε μέσα από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων. Μιλάνε για αποευαισθητοποίηση απέναντι στη βία, λόγω της τόσο συχνής έκθεσης σε αυτή από τα ΜΜΕ και τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά και πάλι συνεχίζουν οι μαθητές αυτοί καθημερινά να περνούν ώρες μπροστά στον υπολογιστή παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και σερφάροντας στο Facebook.
Οι ίδιοι οι μαθητές που έχουν υιοθετήσει ηθικά και κοινωνικά πρότυπα, υποταγμένα στον υλικό ευδαιμονισμό που διαρκώς προβάλλονται από την τηλεόραση, τις ταινίες, τις διαφημίσεις, συζητάνε και υποστηρίζουν με πάθος στην τάξη πως ναι, δυστυχώς σήμερα οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τα υλικά αγαθά από όσο θα έπρεπε, κυνηγάνε την επιτυχία και το χρήμα, μετατρέποντάς τα σε αξίες και συγχέοντάς τα με την ευτυχία. Κατακρίνουν τη ματαιοδοξία των διαφημίσεων που μας θέλουν όμορφους και νέους για πάντα, τη στιγμή που αυτοί και πάλι έτσι θέλουν να είναι.
Μόλις βγουν από την τάξη τα ξεχνάνε όλα, γιατί για αυτούς οι συγκεκριμένες ιδέες φτάνουν μέχρι τα όρια του μαθήματος, είναι μέρος του. Τίποτα άλλο.
Οι αυριανοί αυτοί πολίτες λένε στο μάθημα για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, τα ατομικά συμφέροντα που μπαίνουν πάνω από το συλλογικό, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή χωρίς να περνά από το μυαλό πως αύριο πολύ πιθανόν όλα αυτά να μην είναι για αυτούς παρά λόγια και όταν φτάνουν στην πράξη τα πράματα είναι αλλιώς. Όπως είπε και ο Νίτσε «σε μια κοινωνία που νοσεί, όλοι είμαστε το κατά δύναμη ψυχασθενείς». Κι αυτοί θα φοροδιαφύγουν. Γιατί; «Γιατί όλοι το κάνουν». Γιατί μπορούν.
Κατηγορείς το σύστημα, αλλά κι εσύ είσαι μέρος του. Ξεχνάς να αναρωτηθείς εάν εφαρμόζεις τα όσα λες, ξεχνάς να αναγάγεις τα όσα λες στον εαυτό σου. Μήπως κι εσύ είσαι ένας από αυτούς;
Δανάη Θεοδωράκη, μαθήτρια της Β’ Λυκείου
