[…] Όσοι απλώς πιαστήκαμε κορόιδα από την τεράστια απάτη του Σύριζα πιαστήκαμε, είναι πια ένα τετελεσμένο γεγονός. Εγώ συγγνώμη ζητάω άνετα και από την κοινωνία αλλά και από τον εαυτό μου.
Το θέμα είναι ότι μια τέτοια αδίστακτη και αρκετά καλοσχεδιασμένη απάτη μέσα στις ιδανικές για αυτήν συνθήκες, με τόσο κόσμο ευάλωτο και απελπισμένο, δεν μπορεί να αποκαλυφθεί και να εκπέσει πλήρως, παρά μόνο όταν υπάρξουν τα -πάρα πολλά τελικά εδώ – θύματά της. Είναι και λίγο η παροιμία «η σοφία είναι μια χτένα που αποκτάς όταν χάσεις τα μαλλιά σου» αν και εδώ τα μαλλιά θα ξαναβγούν και είναι οι νέες γενιές. Οπότε είναι και μια παρακαταθήκη για το μέλλον -έστω και με την αρνητική έννοια- και μια συσσωρευμένη εμπειρία, τι πρέπει να αποφεύγουμε σαν τον διάολο και σε τι να κρατάμε αποστάσεις χιλιάδων μιλίων.
Αλλά ο Σύριζα δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, όχι μόνο γιατί κατασπάραξε και κατασπαράζει από όλες τις απόψεις τους αδύναμους και τους ευάλωτους (που είναι πια η μεγάλη πλειοψηφία) αλλά γιατί όρμησε στις σάρκες της ήδη υπό διάλυση κοινωνίας, ψευδόμενος ότι είναι η ελπίδα και η τελευταία γραμμή άμυνας της και αυτοπαρουσιαζόμενος με αρκετή πειθώ για χρόνια -πολλά χρόνια και πριν την κρίση- ότι στέκεται στην ίδια όχθη με αυτούς που σήμερα συντρίβει. Και αν τα ξέρω καλά, το βαθύτερο, πιο σκοτεινό και πιο ψυχρό επίπεδο στην κόλαση του Δάντη υπήρχε για να φιλοξενεί τους προδότες.
Evan Venizelos
