Η κυβέρνηση ακολουθώντας, ως συνήθως, ευρωπαϊκές/γερμανικές οδηγίες, προαναγγέλλει τη μερική ή ολική άρση των περιοριστικών μέτρων. Ταυτόχρονα η αστυνομία στη Ν. Σμύρνη εκτίθεται δέρνοντας αλύπητα νεαρό και προκαλώντας πρωτοφανή επεισόδια σε ένα ήσυχο προάστιο, συντηρητικών ανθρώπων, οπαδών, εν πολλοίς, της κυβέρνησης. Την επομένη (9/3/21) τραυματίζεται αστυνομικός και ο Μητσοτάκης φοβάται διχασμό. Προφανώς κάποιος σκέφτηκε ότι αν και η πλευρά της Τάξης έχει θύμα θα προκύψει ισοπαλία και όλα καλά. Ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής είχε πει, επί λέξει, στους δημοσιογράφους: πριν να γράψετε για συνωμοσία να σκεφτείτε μήπως έγινε κάποια «μαλ…κία». Και είχε δίκιο.
Γεννήθηκα και ζω στη Ν. Σμύρνη. Η αστυνομία, τόσο καιρό, επέβλεπε, αμέτοχη, το άλσος και τη γνωστή Πλατεία γεμάτη με μικρούς και μεγάλους, με ή χωρίς μάσκα. Με επεισόδια σαν της Ν. Σμύρνης, μπορεί να συρθεί σε εκλογές με τις χειρότερες συνθήκες, γι’ αυτήν.
Το επεισόδιο στη Ν. Σμύρνη μπαίνει στην ουρά σε πλήθος άλλα, σε έναν ηλίθιο αυταρχισμό, που θυμίζει την πάλαι ποτέ ΕΡΕ της δεκαετίας του 1960 και αναρωτιέται κανείς αν είναι τυχαίο ότι συμπίπτει με την αποχώρηση του κ. Θεοδωρικάκου που λόγω πολιτικού παρελθόντος ήταν ίσως σε θέση να αισθανθεί το κλίμα του κόσμου. Αν η κυβέρνηση συνεχίσει έτσι λίγοι θα την κλάψουν και λιγότεροι θα την ψηφίσουν.
Η κυβέρνηση κρατιέται από μια λεπτή κλωστή. Έχει αποφύγει τα χειρότερα στα εθνικά, αλλά είναι συνεχώς στο καναβάτσο, αιμορραγεί αργά αλλά σταθερά απέναντι στην Τουρκία, χωρίς να μπορεί να ανταποδώσει. Είναι στο ένα βήμα μπρος δυο πίσω ως προς την άρση των μέτρων, την προοπτική της οικονομίας, του τουρισμού και του κορωνοϊού. Ξέρει ότι πολλοί θέλουν και επιδιώκουν ένα άλλο πολιτικό σκηνικό. Γηγενείς και ξένοι. Αλλά δεν τολμάει να θίξει ισορροπίες που δεν ελέγχει.
Οι δημοσκόποι είναι προσεκτικοί βλέποντας ότι η κυβέρνηση δεν είναι ίσως η μεγάλη αγαπημένη αλλά η αντιπολίτευση είναι για κλάματα
Πώς ο Τσίπρας ήξερε το αποτέλεσμα των εκλογών
Τις δημοσκοπήσεις διενεργούν εμπορικές επιχειρήσεις που παράγουν πολιτικό προϊόν και, όπως έλεγε ειρωνικά ένας δημοσκόπος, βγαίνει το αποτέλεσμα που θέλει ο πελάτης. Είναι γνωστό ότι ο κόσμος διαμορφώνει άποψη αρκετό καιρό πριν να προκηρυχθούν οι εκλογές και να στηθούν οι κάλπες. Και σπανιότατα αλλάζει γνώμη. Χαρακτηριστικά υπενθυμίζω το εξής:
Τον Μάη του 2012 έγιναν εκλογές. Έξι μήνες νωρίτερα, τον Δεκέμβρη του 2011, πληροφορήθηκα ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν 16%. Η πηγή ήταν ελληνική αλλά η δημοσκόπηση αμερικάνικη. Το είπα αρχικά σε φίλο δημοσιογράφο της Αυγής τα Χριστούγεννα του 2011 και στον ίδιο τον κ. Τσίπρα αρχές Γενάρη του 2012. Ο κ. Τσίπρας δεν σχολίασε αλλά με κοίταξε με οίκτο, σαν να σκεφτόταν ότι στη δύση της καριέρας μου τα έχω χάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με 16%. Μετά τα έχασε ο ίδιος ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, και άφησε πολύ κόσμο άναυδο με όσα έκανε, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Αυτό που γίνεται τώρα είναι ότι οι δημοσκοπήσεις μειώνουν λίγο-λίγο το ποσοστό της Ν.Δ., χωρίς να αμφισβητούν, προσώρας, την κυριαρχία της και κυρίως την επικράτηση του Μητσοτάκη επί του Τσίπρα. Το ροκάνισμα της κυβέρνησης το αναλαμβάνουν συχνά τα ίδια τα στελέχη της αφήνοντας να τραινάρουν υποθέσεις όπως του Λιγνάδη, αντιμετωπίζοντας μοιρολατρικά τα της κ. Μενδώνη, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα στη Ν. Σμύρνη, τις αβλεψίες του κ. Δένδια κ.λπ.
Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να στοχεύουν να φτάσουν προεκλογικά τα δυο κόμματα σε ένα «ίσα βάρκα ίσα νερά», προς ικανοποίηση ξένων και Ελλήνων, όσων ονειρεύονται συγκυβέρνηση (με την απαιτούμενη ακυβερνησία) λόγω απλής αναλογικής.
Ο χορός των τρωκτικών
Οι δημοσκοπήσεις, για να μην εκτεθούν ανεπανόρθωτα, αποφεύγουν, ως τώρα, να αποτυπώσουν κάποια υποτιθέμενη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ή απήχηση του κ. Τσίπρα. Άλλωστε ο νυν αρχηγός του κόμματος μετά από νέα εκλογική ήττα θα είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να παραμείνει στη θέση του και ταυτόχρονα να διατηρήσει το κόμμα ενωμένο.
Οι δημοσκόποι, αυτή τη φορά, είναι προσεκτικοί βλέποντας ότι η κυβέρνηση δεν είναι ίσως η μεγάλη αγαπημένη αλλά η αντιπολίτευση είναι για κλάματα. Η διαφορά των δυο κομμάτων μικραίνει επειδή πέφτει η Ν.Δ. ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μετά κόπου κρατιέται πάνω από το 20% ώστε να διατηρείται μια στοιχειώδης επαφή με την πραγματικότητα, για να μη στενοχωρηθούν ισχυροί φίλοι που θέλουν το κόμμα πάνω από 20%, βρέξει-χιονίσει, αλλά και για να διασωθεί έστω η σκιά του δικομματισμού.
Η απλή αναλογική, στις επόμενες εκλογές, δίνει ευκαιρία στα ποντίκια και στις γάτες. Το μεγάλο κενό βρίσκεται στον πατριωτικό χώρο, όπως πολλοί συνομολογούν. Εμφανίζονται και ορισμένοι με καλή διάθεση, σεμνοί, μικροί το δέμας. Η στάση απέναντι στην Τουρκία, όμως, δεν είναι θέμα μόνο θαρραλέας ψυχικής διάθεσης. Αν και είναι ο πρώτος απαραίτητος όρος. Απαιτείται συνολική αντίληψη και απάντηση στο ερώτημα «ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι αντίπαλοι» εντός και εκτός της χώρας, ποια είναι η θέση της Ελλάδας στην περιοχή και οι σχέσεις μας με τις συμμαχίες και τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτά δεν είναι μια άλλη ιστορία. Είναι το αναπάντητο ερώτημα των 200 ετών μιας ανεξαρτησίας που εορτάζουμε το όνομά της αλλά παραμένει ζητούμενο η ουσία της.
