Για πρώτη φορά κοινή συγκέντρωση και πορεία.
Έρχεται κάποια στιγμή στην Ιστορία που οι πόθοι, οι επιθυμίες πραγματώνονται. Οι ιδέες γίνονται πράξη και η πράξη είναι αυτή που επιβεβαιώνει ή απορρίπτει τις ιδέες.
Τα τελευταία χρόνια, στη Λέσβο, όπως και σε όλη σχεδόν τη χώρα, οι συγκεντρώσεις των εργαζομένων γίνονταν σε διαφορετικό τόπο και χρόνο. Αλλού το ΠΑΜΕ, αλλού η ΑΔΕΔΥ, αλλού ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Συλλόγων ή η πρωτοβουλία. Αντικειμενικό, απ’ τη μια, αφού οι διαφορές υπάρχουν (ιδεολογικές, πολιτικές, ταξικές κ.ο.κ.) ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια της κοινωνικής–συνδικαλιστικής Αριστεράς. Το βλέπουμε, εξάλλου, και στην καθημερινότητά μας. Κακό, απ’ την άλλη, -ηθική αντιμετώπιση πολιτικών προβλημάτων- άρα ας αντικαταστήσουμε το «κακό» με το «αποτελεσματικό».
Αναποτελεσματική, λοιπόν, η αντιμετώπιση των αγώνων. Οι εργαζόμενοι, αυτό το κομμάτι που δεν είναι ενταγμένο, «μυημένο» στα οργανωμένα κομμάτια της Αριστεράς, «αξιοποιεί» το διαχωρισμό των συγκεντρώσεων ως άλλοθι -ή ως αγωνία- σε σχέση με την αποτελεσματικότητα των αγώνων και αρνείται να συμμετάσχει.
Αυτή η ανάγκη σε συνδυασμό και με την κρισιμότητα της κατάστασης στη χώρα ήταν το κίνητρο για να ξεκινήσουν οι «τροχιοδεικτικές βολές» για την περιπόθητη ενότητα. Εργατικό Κέντρο Λέσβου (ΠΑΜΕ), Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων (συνδικαλιστές και σωματεία που πρόσκεινται σε χώρους της ριζοσπαστικής Αριστεράς, φοιτητές, ανένταχτοι, αναρχοσυνδικαλιστές κοκ) και ΑΔΕΔΥ (πολιτικά συνδικαλιστικά σχήματα, που ανήκουν κυρίως στο σκληρό πυρήνα των ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) άρχισαν να συζητούν για το ενδεχόμενο κοινής δράσης στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων συλλόγων και διοικητικών συμβουλίων.
«Και εγένετο φώς», την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου: Κοινό συλλαλητήριο Εργατικού Κέντρου –Πρωτοβάθμιων συλλόγων με τη στήριξη και του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ, πιθανά το μεγαλύτερο των τελευταίων χρόνων, με συντρόφους και φίλους που είχαν να βρεθούν σε κοινό τόπο δεκαετίες. Οι παρευρισκόμενοι (ζευγάρι μετά από καβγά), με την αγωνία έκδηλη σε όλους μην τυχόν και γίνει κάτι (κατά τα γνωστά) από αυτά που… κουβαλάμε όλοι. Ελπίδα όλων να συνεχιστεί.
Ελπίδες, πόθοι, προσδοκίες για την περιβόητη ενότητα, ηθική-ηθική-ηθική, ο λάθος τρόπος που μάθαμε να σκεφτόμαστε από τα γεννοφάσκια μας. Στην πολιτική, όμως, και κυρίως σήμερα, μέρες πολέμου, η ηθική δεν χωρά, δεν μας ταιριάζει, είναι σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες. Ο χρόνος και ο τόπος ζητά ώριμες σκέψεις, σκέψεις ιδέες και δράσεις που είναι αποτέλεσμα ανάλυσης, γνώσης και αναγκαιότητας. Η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να ανακτήσει τα εργαλεία για να αναλύσει τον κόσμο, έχει τη δυνατότητα να αναδείξει το κυρίαρχο ζήτημα των ημερών και φαίνεται… ότι έχει αποθέματα να δει το δάσος παρά το δέντρο.
Ο βηματισμός ξεκίνησε από έναν τόπο όπου η Αριστερά είναι υπαρκτή δύναμη. Το αν θα περπατήσει είναι ζήτημα της τάξης (του να επιβάλει τους όρους της) αλλά και των πολιτικών της υποκειμένων, άρα επιλογή.
Τα τελευταία χρόνια, στη Λέσβο, όπως και σε όλη σχεδόν τη χώρα, οι συγκεντρώσεις των εργαζομένων γίνονταν σε διαφορετικό τόπο και χρόνο. Αλλού το ΠΑΜΕ, αλλού η ΑΔΕΔΥ, αλλού ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Συλλόγων ή η πρωτοβουλία. Αντικειμενικό, απ’ τη μια, αφού οι διαφορές υπάρχουν (ιδεολογικές, πολιτικές, ταξικές κ.ο.κ.) ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια της κοινωνικής–συνδικαλιστικής Αριστεράς. Το βλέπουμε, εξάλλου, και στην καθημερινότητά μας. Κακό, απ’ την άλλη, -ηθική αντιμετώπιση πολιτικών προβλημάτων- άρα ας αντικαταστήσουμε το «κακό» με το «αποτελεσματικό».
Αναποτελεσματική, λοιπόν, η αντιμετώπιση των αγώνων. Οι εργαζόμενοι, αυτό το κομμάτι που δεν είναι ενταγμένο, «μυημένο» στα οργανωμένα κομμάτια της Αριστεράς, «αξιοποιεί» το διαχωρισμό των συγκεντρώσεων ως άλλοθι -ή ως αγωνία- σε σχέση με την αποτελεσματικότητα των αγώνων και αρνείται να συμμετάσχει.
Αυτή η ανάγκη σε συνδυασμό και με την κρισιμότητα της κατάστασης στη χώρα ήταν το κίνητρο για να ξεκινήσουν οι «τροχιοδεικτικές βολές» για την περιπόθητη ενότητα. Εργατικό Κέντρο Λέσβου (ΠΑΜΕ), Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων (συνδικαλιστές και σωματεία που πρόσκεινται σε χώρους της ριζοσπαστικής Αριστεράς, φοιτητές, ανένταχτοι, αναρχοσυνδικαλιστές κοκ) και ΑΔΕΔΥ (πολιτικά συνδικαλιστικά σχήματα, που ανήκουν κυρίως στο σκληρό πυρήνα των ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) άρχισαν να συζητούν για το ενδεχόμενο κοινής δράσης στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων συλλόγων και διοικητικών συμβουλίων.
«Και εγένετο φώς», την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου: Κοινό συλλαλητήριο Εργατικού Κέντρου –Πρωτοβάθμιων συλλόγων με τη στήριξη και του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ, πιθανά το μεγαλύτερο των τελευταίων χρόνων, με συντρόφους και φίλους που είχαν να βρεθούν σε κοινό τόπο δεκαετίες. Οι παρευρισκόμενοι (ζευγάρι μετά από καβγά), με την αγωνία έκδηλη σε όλους μην τυχόν και γίνει κάτι (κατά τα γνωστά) από αυτά που… κουβαλάμε όλοι. Ελπίδα όλων να συνεχιστεί.
Ελπίδες, πόθοι, προσδοκίες για την περιβόητη ενότητα, ηθική-ηθική-ηθική, ο λάθος τρόπος που μάθαμε να σκεφτόμαστε από τα γεννοφάσκια μας. Στην πολιτική, όμως, και κυρίως σήμερα, μέρες πολέμου, η ηθική δεν χωρά, δεν μας ταιριάζει, είναι σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες. Ο χρόνος και ο τόπος ζητά ώριμες σκέψεις, σκέψεις ιδέες και δράσεις που είναι αποτέλεσμα ανάλυσης, γνώσης και αναγκαιότητας. Η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να ανακτήσει τα εργαλεία για να αναλύσει τον κόσμο, έχει τη δυνατότητα να αναδείξει το κυρίαρχο ζήτημα των ημερών και φαίνεται… ότι έχει αποθέματα να δει το δάσος παρά το δέντρο.
Ο βηματισμός ξεκίνησε από έναν τόπο όπου η Αριστερά είναι υπαρκτή δύναμη. Το αν θα περπατήσει είναι ζήτημα της τάξης (του να επιβάλει τους όρους της) αλλά και των πολιτικών της υποκειμένων, άρα επιλογή.
Νίκος Χρυσάφης
Σχόλια
