Για μαραθώνιο αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ κόντρα στις βίαιες αλλαγές που προωθούνται από τους εργοδότες και στην τρομακτική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων κάνει λόγο μιλώντας στον Δρόμο ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), Σταμάτης Νικολόπουλους, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «πρέπει όλοι να συσπειρωθούμε γύρω από τα συνδικάτα και να τα “καθοδηγήσουμε” με τη δημιουργική και αγωνιστική συμμετοχή μας στις εξελίξεις».
Όλο και περισσότεροι πλέον μιλούν για εκρηκτική κατάσταση στον χώρο του Τύπου. Ποια είναι η δική σας εκτίμηση;
Η κατάσταση στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση που έχει να κάνει τόσο με την οικονομική κρίση και το ειδικό καθεστώς που έχει επιβάλλει η τρόικα όσο και με τις χρόνιες παθογένειες του χώρου. Σε αυτό το περιβάλλον οι νέοι επιχειρηματίες που έχουν πάρει τη θέση των παραδοσιακών εκδοτών, επιχειρούν μια βίαιη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων μεταφέροντας το κόστος στις πλάτες των εργαζομένων. Η κρίση στο χώρο των ΜΜΕ είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που πρέπει να αναλυθεί από την πλευρά των συνδικάτων για να σχεδιάσουν την μακροπρόθεσμη στρατηγική τους, γιατί ο αγώνας αυτός θα είναι μαραθώνιος και όχι ένα σπριντ.
Μήπως αργήσαμε, ως συνδικαλιστές και εργαζόμενοι στον Τύπο, να οργανώσουμε τις άμυνές μας, ενώ εδώ και πολύ καιρό βλέπαμε αυτό που έρχεται;
Η αλήθεια είναι ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στο χώρο των ΜΜΕ δεν μπόρεσαν να δουν όλο το κάδρο των εξελίξεων τα τελευταία χρόνια. Αν και είχαν επισημάνει τις στρεβλώσεις, από το ασφαλιστικό και τα εργασιακά ώς τη βίαιη ανάπτυξη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, δεν μπόρεσαν να τις αντιμετωπίσουν ως σύνολο. Έτσι, το περίφημο συνδικάτο Τύπου παραμένει ακόμα ζητούμενο. Πάντως, το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια σύγκλιση και συνεργασία μεταξύ των Ενώσεων εργαζομένων στον κλάδο που ανοίγει μια προοπτική κοινών αγώνων.
Οι εργοδότες επιχειρούν –εδώ και αρκετό καιρό είναι η αλήθεια– να στήσουν παρα-συνελεύσεις, στις οποίες υπό την απειλή της απόλυσης θα αποσπούν αποφάσεις των εργαζομένων…
Οι εργοδότες στο χώρο των ΜΜΕ δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να δημιουργήσουν το δικό τους στρατό. Σ’ αυτό υπήρχαν πάντα πρόθυμοι. Έτσι, με πρόσχημα τις δημοκρατικές διαδικασίες προσπάθησαν να εκβιάσουν αποφάσεις από συνελεύσεις των εργαζομένων κόντρα στις αποφάσεις των σωματείων. Αυτός ήταν και παραμένει ο βαθύτερος στόχος τους. Η απομάκρυνση, δηλαδή, των εργαζομένων στα ΜΜΕ από τα συνδικάτα ώστε να δημιουργηθεί χώρος για επιχειρησιακά σωματεία, αλλά και έδαφος για άμεσο εκβιασμό των εργαζομένων για την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας.
Σε συνέχεια του προηγούμενου ερωτήματος, πώς θα χαρακτηρίζατε την κατάσταση των σωματείων και του συνδικαλισμού γενικότερα στο χώρο του Τύπου;
Τα σωματεία βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή εξαιτίας λαθών που αδρανοποίησαν τα μέλη τους, δηλαδή, εμάς. Γιατί τα σωματεία είμαστε εμείς που συμμετέχουμε ενεργά δίπλα στις εκλεγμένες ηγεσίες τις οποίες πρέπει να στηρίζουμε στους αγώνες και να τιμωρούμε ή να επιβραβεύουμε στις εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιτρέψουμε στους εργοδότες να μας διασπάσουν και μ’ αυτό τον τρόπο να απαξιώσουν τα σωματεία. Γι αυτό, λοιπόν, ειδικά αυτή την περίοδο πρέπει όλοι να συσπειρωθούμε γύρω από τα συνδικάτα και να τα «καθοδηγήσουμε» με τη δημιουργική και αγωνιστική συμμετοχή μας στις εξελίξεις.
Η κρίση στον Τύπο είναι μόνο οικονομική ή μήπως είναι και κρίση αξιοπιστίας; Μήπως, δηλαδή, η ενημέρωση και κυρίως η τηλεοπτική έχει βρεθεί απέναντι στην κοινωνία; Και αν ναι, αυτό τι ρόλο παίζει στο να συνδεθούν οι εργαζόμενοι στον Τύπο με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους που βρίσκονται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς επίθεσης;
Η οικονομική κρίση ανακάλυψε πολλές κρυμμένες αλήθειες. Μια απ’ αυτές ήταν ότι το μοντέλο ανάπτυξης των ΜΜΕ είχε πολλές στρεβλώσεις, καθώς είχε συνδεθεί πολύ στενά με οικονομικά συμφέροντα από τη μια πλευρά και τις κυβερνήσεις από την άλλη. Αυτό το επικίνδυνο τρίγωνο υπονομεύει την αξιοπιστία των ΜΜΕ, κυρίως των ηλεκτρονικών αλλά όχι μόνο αυτών, αφού πλέον οι ιδιοκτήτες κατέχουν σήμερα από εφημερίδες μέχρι διαδικτυακούς τόπους. Και σ’ αυτόν τον τελευταίο χώρο, το Ιnternet δηλαδή, έχει ήδη αρχίσει νέα μάχη της ενημέρωσης. Χωρίς κανόνες, χωρίς πλαίσιο, με ανασφάλιστους εργαζόμενους, εκτός σωματείων (όχι με ευθύνη των εργαζομένων) και με τη δημοσιογραφία να δοκιμάζεται σε συνθήκες αρπαχτής. Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης η απάντηση είναι απλή. Όσο περισσότερο οι δημοσιογράφοι πλησιάζουν με τη δουλειά τους –αλλά και την κοινωνική συμπεριφορά τους– τους υπόλοιπους εργαζόμενους τόσο η κοινωνία θα αναγνωρίζει και θα αγκαλιάζει τους αγώνες τους.
Από δω και πέρα η στάση των σωματείων και των εργαζόμενων ποια πρέπει να είναι;
Όπως σας είπα και προηγουμένως, οι αλλαγές στο χώρο των ΜΜΕ θα είναι μεγάλες και η επιχείρηση αποδόμησης των εργασιακών δικαιωμάτων τρομακτική (με τη συνεργασία εργοδοτών-κυβέρνησης). Γι’ αυτό και η απάντηση είναι καθαρή: Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ όλοι μαζί και δίπλα στα σωματεία τους για τον μαραθώνιο που έχει αρχίσει. Να μην αφήσουμε τους εργοδότες να μας απομονώσουν, να μας αποκόψουν από τα συνδικάτα και να βρουν έτσι εύκολα θύματα.
